|
Podłoga i ściany w kuchni oprócz tego, że muszą być praktyczne, są przede wszystkim bardzo ważnym elementem dekoracyjnym. Mogą stanowić tło dla mebli i wyposażenia, lub być wyeksponowane i grać we wnętrzu niczym „pierwsze skrzypce”. Ceramiczne płytkiWszyscy znają ich zalety, takie jak łatwość czyszczenia, odporność na: ścieranie, działanie wody, wilgoci, detergentów, wysokich temperatur oraz na zaplamienie; nie alergizują. Nie są to jednak materiały całkiem pozbawione wad. Są kruche, nieodporne na uderzenia ciężkich i twardych przedmiotów, co w pomieszczeniach kuchennych, niestety, zdarza się dosyć często. Wymagają bardzo dobrze przygotowanego podłoża i specjalistycznych umiejętności osoby układającej tego typu podłogi. Są również zimne w kontakcie ze stopą i warto uzupełnić je o ogrzewanie podłogowe. No i wada chyba najuciążliwsza – brudzące się fugi. Są trudne do utrzymania w czystości, nawet po zaimpregnowaniu, szczególnie przy kuchence gazowej, gdzie narażone są na tłuszcz i opary. Można zastosować odporne na tłuszcz spoiny epoksydowe, ale to dosyć duży wydatek.Te niedogodności rekompensuje jednak różnorodność ich wymiarów, kolorów, faktur i sposobów wykończenia powierzchni płytek. Z łatwością możemy dobrać odpowiednie do każdego stylu wnętrza, począwszy od klasycznych 10-centymetrowych z delikatnymi dekoracjami stosowanymi w wielu jeszcze kuchniach, po wielkoformatowe, polerowane, poprzecinane aluminiowymi listwami – do kuchni nowoczesnych. Jeżeli chcemy zaskoczyć ciekawą dekoracją, możemy bez problemu kupić płytkę szklaną z zatopionymi ziarnami kawy lub muszelkami. Aby podjąć odpowiednią decyzję musimy się zastanowić, jaki rodzaj płytki ceramicznej nam odpowiada. Do wyboru mamy np. terakotę, czyli płytki kamionkowe pokryte różnego rodzaju szkliwem – błyszczącym, matowym lub półmatowym. Charakteryzują się one dużą wytrzymałością, niską nasiąkliwością, oraz kwaso- i ługoodpornością, jednak ze względu na kruchość, są mniej od gresów odporne na uderzenia. Wśród gresów wyróżniamy odmiany: nieszkliwiony, polerowany i porcelanowy. Pierwszy z nich ma twardość porównywalną z granitem, a tym samym jest bardzo odporny na ścieranie. Nawet jeżeli jego powierzchnia ulegnie wytarciu, to jednorodna struktura sprawia, że nie zmienia on barwy. Wśród zalet wymienić można również niską nasiąkliwość, odporność na działanie kwasów, zasad oraz zabrudzenia. Minusem jest uboga kolorystyka i mały wybór faktur. Gres polerowany – odmiana gresu nieszkliwionego, jest mniej odporny na zaplamienie. Charakteryzuje się ładną gładką powierzchnią, jednak ze względu na możliwość rozlania różnych płynów nie jest godny polecenia na podłogi. Najpopularniejszym rodzajem jest gres porcelanowy – mocno sprasowany, więc mało porowaty i nienasiąkliwy. Może być szkliwiony. Ma bogatszą kolorystykę i większy wybór faktur niż gres nieszkliwiony. Jest bardziej odporny na złamania niż tradycyjna terakota. Kamienna elegancjaW kuchniach reprezentacyjnych najczęściej króluje kamień naturalny. Ceniony jest za szlachetne piękno i za trwałość. Nawet jeśli zmatowieje lub wytrze się, można go wielokrotnie odnawiać.Możemy stosować go zarówno na podłogi, ściany, jak i blaty. Kamienne powierzchnie pomiędzy szafkami są naturalną kontynuacją blatu kuchennego. Jedyną różnicą jest grubość stosowanych płyt: na blaty min. 3 cm, natomiast na okładziny ścienne maksymalnie 2 cm. Możemy albo zabezpieczyć całą przestrzeń, począwszy od blatu a skończywszy przy samych szafkach kuchennych, albo wykonać niski ok. 10-centymetrowy cokół, ochraniający np. część malowaną i pozwalający na utrzymanie blatu kuchennego w czystości, bez powstawania na ścianie smug po wycieraniu. Najczęściej stosowanym kamieniem jest granit. Jest on odporny na zmiany temperatury, wilgoć, plamy i pękanie. Dzięki dużej twardości trudno go zarysować. Wymaga najmniej zabiegów – nie trzeba go impregnować, jest odporny nawet na działanie agresywnych środków czyszczących. Marmur również jest trwały. Wypolerowana powierzchnia może jednak po pewnym czasie zmatowieć. Jeżeli zależy nam na tym, aby był lśniący, powinien być impregnowany. Ze względu na właściwości wchłaniania plam, nie jest polecany zarówno na blaty kuchenne, jak i tym bardziej, na podłogi w kuchni. Nadaje się do wykańczania powierzchni ścian. Trawertyn, podobnie jak marmur, rzadko wykorzystywany jest na podłogi w kuchni. Ze względu na porowatą budowę, boimy się stosować go na podłogach. Z czasem jego pory i wyżłobienia mogą się pogłębiać i gromadzić w zagłębieniach kurz i brud. Często wiec otwory zaszpachlowuje się, poleruje i impregnuje. Zabieg ten jednak zdecydowanie niekorzystnie wpływa na jego walory dekoracyjne. Coraz częściej stosuje się w kuchni łupek. Można go wykorzystać na blaty kuchenne. Trzeba uważać w przypadku posadzki wykonywanej z dużych płyt łupka – są kruche, mogą pękać i odpryskiwać. Kamień naturalny czasami zastępuje się konglomeratami (kamień syntetyczny). Wykonane są one ze zmielonego marmuru lub granitu, sklejonego żywicą poliestrową z dodatkiem pigmentów. Są lżejsze (o blisko 20%) i tańsze od kamieni naturalnych. Wszystkie konglomeraty są odporne na wilgoć i działanie środków chemicznych, dostępne w wielu kolorach, ale są mniej trwałe niż kamień naturalny. Ciąg dalszy artykułu w formacie pdf: |
Pobierz wersję pdf: Nie tylko w glazurze
