Zastanawiam się nad montażem drzwi przesuwnych w pomieszczeniu, gdzie nie ma miejsca na swobodne otwieranie tradycyjnego skrzydła (koliduje podczas uchylania). Czy lepszy byłby model nachodzący na ścianę, czy chowany do kasety?
Tam, gdzie brakuje miejsca na wygodne uchylanie drzwi, zdecydowanie warto rozważyć montaż modelu przesuwnego. Systemy takie są coraz popularniejsze, sprawiają, że wnętrza nabierają lekkości, stają się bardziej nowoczesne i przestronne. Choć rozwiązanie takie najlepiej przewidzieć już na etapie projektowania budynku (i osadzić w ścianie specjalną kasetę), z powodzeniem można je zrealizować także w użytkowanym już domu.
Oferta rynkowa obejmuje wiele rozwiązań - zarówno pod względem wizualnym, jak i konstrukcyjnym. Zanim zdecydujemy się konkretne, dokładnie sprecyzujmy swoje wymagania, przejrzyjmy katalogi z ofertą i ewentualnie zasięgnijmy opinii architekta wnętrz.
Przed zakupem warto też skalkulować łączny koszt, obejmujący wszystkie elementy systemu. Naścienny będzie tańszy od tego ze skrzydłem chowanym w kasecie, ponadto instalację można z powodzeniem wykonać samodzielnie. W przypadku zastosowania kasety, montaż całości najlepiej zlecić fachowcom rekomendowanym przez producenta.
Najczęściej stosowane są w sypialniach, garderobach i łazienkach. W przypadku systemu naściennego drzwi osadzane są na szynach, mają widoczny układ jezdny i często stanowią efektowny element przestrzeni urządzonej w surowym stylu loftowym albo retro. Okucia i szyny - zwykle w kolorze czarnym bądź srebrnym - mogą być bowiem ciekawą dekoracją. Ich kolor warto zgrać z okuciami mebli. Skrzydło na ogół jest stylizowane na stare.
System taki łatwiej zamontować, niż drzwi chowane w kasecie. Nie ma większej ingerencji w ścianę, ale niezbędne jest pozostawienie wzdłuż niej miejsca na otwieranie skrzydła. Nie można ustawić bezpośrednio przy niej żadnych sprzętów, w grę nie wchodzą także meble pod zabudowę. Dla wygody codziennego użytkowania musimy mieć możliwość otwierania drzwi na całą szerokość.
Kupujemy pełny zestaw jezdny, zawierający prowadnicę, dwie rolki wraz z mocowaniami, stopery i inne niezbędne elementy. Do takiego kompletu trzeba oddzielnie dobrać skrzydło.
Drzwi przesuwne chowane, po otwarciu są niewidoczne i nie zabierają miejsca wzdłuż przegrody (można swobodnie ustawiać przy niej meble). To praktyczne rozwiązanie, ułatwiające aranżację pomieszczeń. Pamiętajmy jednak, że dobudowana do ściany kaseta zmniejsza wnętrze - różnicę odczujemy zwłaszcza, jeśli dysponujemy małym metrażem. Systemy z drzwiami chowanymi stosowane są zarówno w przypadku wąskich otworów drzwiowych (np. 70 cm), jak i bardzo szerokich (nawet 4 m) oraz półokrągłych.
Kasetę można utworzyć z płyt gipsowo-kartowych na stelażu, jednak najwygodniej zastosować gotowy model. Wyroby takie montuje się zarówno na etapie murowania przegrody, jak i wtedy, gdy trzeba dostawić kasetę do istniejącej ściany. Producenci oferują je w dwóch wariantach - bez ościeżnicy lub z ościeżnicą i opaskami maskującymi. Do nowoczesnych wnętrz najlepiej pasują systemy bezościeżnicowe. Te drugie mają bardziej tradycyjny charakter. Obydwa rodzaje wykańcza się tynkiem albo płytami gipsowo-kartonowymi.
Kasety przeznaczone pod tynk wyposażone są w blachę, zabezpieczającą przed jego wpadaniem do środka, oraz w siatkę, dzięki której tynk utrzymuje się na całej powierzchni. Wykonane są ze wzmocnionych słupków pionowych, połączonych z poziomymi poprzeczkami z ocynkowanej blachy. Rama do drzwi o szerokości 80 cm waży ponad 40 kg.
Wersje przewidziane pod płyty gipsowo-kartonowe mają budowę żeberkową (podobną do szkieletu przegrody z płyt g-k). Wzmocnione słupki pionowe z blachy ze specjalnymi wygięciami (co poprawia stabilność i zwiększa odporność na nacisk boczny) w połączeniu z poziomymi poprzeczkami z ocynkowanej blachy, tworzą sztywną ramę o grubości 100-125 mm (w zależności od grubości skrzydła lub ścianki, którą chcemy zbudować).
System jezdny do takiego rodzaju drzwi składa się z metalowej ramy, aluminiowej prowadnicy wyposażonej w wózki jezdne montowane w górnej części ramy, stabilizatora dolnego (prowadnika) mocowanego do podłoża, który staje się niewidoczny po osadzeniu skrzydła, a także z ograniczników (hamulców), chwytających drzwi w momencie zamykania lub otwierania.
Skrzydła zwykle powstają z płyt MDF wykańczanych fornirem naturalnym albo farbą w dowolnym kolorze. Wyposażone są w elementy uszczelniające - listwę dociskową górną, opadający próg, adaptery i magnesy.
Skrzydła drzwi przesuwnych mogą być wykonane z dowolnego materiału, często zamawia się je w takim samym wzornictwie i wykończeniu jak skrzydła uchylne, przewidziane do pozostałych pomieszczeń.
Do produkcji często stosuje się płyty drewnopochodne, czyli gładkie lub tłoczone płyty wiórowe albo pilśniowe (zwykłe, MDF bądź HDF). Mogą być one pokryte okleiną z laminatu (jednobarwną lub imitującą konkretny rodzaj drewna, np. bukowe, jesionowe, dębowe), droższym fornirem czy też kryjącą farbą akrylową. Standard stanowią odcienie bieli, brązu, beżu i szarości. Najczęściej wykorzystuje się płyty MDF (twarde) i HDF (bardzo twarde). Różnią się one sposobem wytwarzania i gęstością. Im większa, tym skrzydła mniej się paczą. W przypadku MDF wynosi ona 650-850 kg/m3, a podstawowym surowcem do produkcji są włókna drewna świerkowego lub sosnowego. HDF mają gęstość powyżej 850 kg/m3 (o ok. 50% większą niż drewno lite) i powstają ze zrębków drewna. Zarówno jedne, jak i drugie są odporniejsze na rozszczepianie i pękanie od drewna litego.
Jeśli chodzi o drewno, na ogół stosuje się klejone warstwowo, ponieważ jest tańsze od litego, a ponadto wytrzymalsze i odporniejsze na paczenie się. Do produkcji drzwi nadaje się sosnowe, dębowe, bukowe, jesionowe czy mahoniowe. Wykończenie najczęściej stanowi lakier bezbarwny, który podkreśla naturalny rysunek słojów. Niekiedy okleina albo fornir, rzadko kryjąca farba akrylowa.
Ciekawym rozwiązaniem są skrzydła ze szkła. Producenci stosują jedynie szkło bezpieczne - hartowane albo klejone. To pierwsze po stłuczeniu rozsypie się na kawałki o nieostrych brzegach, zaś drugie ma folię zabezpieczającą przed rozsypaniem się zbitej tafli. Może być przezroczyste, półprzezroczyste, matowe, barwione.
Drzwi przesuwne najczęściej mają szerokość 80-100 cm. W salonie albo korytarzu można zastosować model dwuskrzydłowy - nowoczesnym rozwiązaniem są wersje otwierające się synchronicznie (przesuwanie jednego skrzydła powoduje samoczynne otwieranie się drugiego).
Małgorzata Kolmus
fot. otwierająca: Voster
Skomentuj
