Podczas montażu instalacji wodociągowej należy pamiętać, że rury warstwowe nie mają pamięci kształtu, to znaczy nie prostują się po wygięciu. Wyginać je można w ręku, chociaż w miejscach o ostrzejszych załamaniach trzeba użyć giętarki lub sprężyny, która zapobiega deformacji ścianek podczas gięcia (promień gięcia nie może być mniejszy niż pięciokrotna średnica rury)
Data publikacji: 2008-12-01
Data aktualizacji: 2008-12-01
Do połączeń zaciskanych potrzebne jest specjalistyczne urządzenie (fot. Sanha)
Podłączanie poszczególnych odcinków rur przebiega następująco:
na jednym końcu rury osadza się złączkę zaciskową o odpowiedniej średnicy i właściwym gwincie (wewnętrznym lub zewnętrznym). Wskazane jest sfazowanie wewnętrznej krawędzi rury, bo ułatwia połączenie jej z pierścieniami uszczelniającymi;
rozwija się z kręgu potrzebną długość rury i od razu wciska w zamocowane wcześniej uchwyty mocujące;
po odcięciu nożycami do rur potrzebnego odcinka na jego końcu osadza się drugą złączkę, łączącą go z trójnikiem lub kolanem ustalonym (jest to kolano, służące do wyprowadzania instalacji Pex–Al–Pex pod zawory, baterie itp.);
wyprowadzenia do baterii czerpalnych zawsze kończy się kolanem, aby zapobiec przenoszeniu obciążeń na połączenia rurowe podczas montażu baterii (obciążenia te mogłyby doprowadzić do rozszczelnienia połączeń).
Poszczególne elementy instalacji wodno-kanalizacyjnej
Rury prowadzone w kanałach instalacyjnych mocuje się do ściany sprężystymi obejmami rozmieszczonymi w odstępach ok. 1,5 m. Najlepiej od razu zamontować obejmy podwójne do równoległego prowadzenia rur do ciepłej i zimnej wody. Jeśli mają być ukryte w ścianie, to przed ich zamontowaniem nakłada się na nie koszulki ochronne – karbowane rury typu peszel – które umożliwią swobodne wydłużanie się rur pod tynkiem.
Podejścia do baterii wyprowadza się z zachowaniem odpowiedniego rozstawu rur ciepłej i zimnej wody; umieszcza się je na tym samym poziomie, co ma szczególne znaczenie, jeśli jest to wyprowadzenie do baterii naściennej, która praktycznie „wisi” na rurach. Montaż takiego podłączenia znacznie ułatwia zastosowanie konsoli (płytki) przyłączeniowej mocowanej do ściany. Zapewnia ona stabilne zamocowanie rur i utrzymanie wymaganego ich rozstawu.
Stelaże podtynkowe mocuje się do specjalnych szyn montażowych przykręcanych do ściany i podłogi. Ich zabudowa znacznie wycisza działanie przyborów sanitarnych (fot. Tece)
Po zmontowaniu całej instalacji wodociągowej powinna być przeprowadzona próba jej szczelności. Wszystkie wyloty przyłączeniowe powinno się zamknąć specjalnymi korkami, a następnie powoli napełnić instalację wodą, jednocześnie odpowietrzając ją w najwyższym punkcie.
Podczas próby ciśnienie w instalacji powinno być o 50% wyższe od ciśnienia eksploatacyjnego (praktycznie do 0,6 MPa). Zwiększenie ciśnienia wymaga jednak użycia specjalnej pompki, dlatego w praktyce zwiększa się ciśnienia na hydroforze lub – jeśli instalacja jest zasilana z sieci wodociągowej – obserwuje się, czy nie pojawią się żadne wycieki.
tyle co najmniej powinna wynosić odległość pomiędzy przewodami wodociągowymi i elektrycznymi
Po pozytywnej próbie szczelności można zakryć rury warstwą tynku i zamknąć kanały instalacyjne. Korki zaślepiające otwory zostawia się aż do czasu wykończenia ścian, gdyż zapobiegają one przedostaniu się zanieczyszczeń do instalacji i ułatwiają wykończenie ścian wokół nich tynkiem, płytkami ceramicznymi lub innymi materiałami wykończeniowymi.
