Do budowy i wykończenia tarasu powszechnie wybiera się prostą i szybką technologię wykonania na sucho, którą opracowano w celu zastąpienia tradycyjnej, żmudnej i bardziej usterkowej, metody na mokro.
Aby przydomowy taras był piękny, funkcjonalny i długowieczny, trzeba go najpierw wykonać zgodnie ze sztuką budowlaną i odpowiednio wykończyć. W ciągu roku podlega on bowiem licznym naprężeniom gruntu, obciążeniom oraz zmianom temperatury i innych czynników atmosferycznych, takich jak słońce, deszcz, śnieg, wiatr, promieniowanie UV. Jeżeli jest źle wykonany, to pod wpływem wyżej wymienionych, różnorodnych niekorzystnych warunków, z pewnością ulegnie szybkiemu zniszczeniu. W skrajnych przypadkach, naprawa jest konieczna nawet już po kilku miesiącach.
Owszem, czynników, które należy uwzględnić przy wykonaniu wariantu na gruncie i metodą na sucho, jest sporo, jednak warto zadać sobie nieco trudu w celu uzyskania bezusterkowego i bezobsługowego salonu pod chmurką. Istotne jest m.in. wytyczenie korzystnej lokalizacji, odpowiedniej wielkości i kształtu, zaplanowanie zadaszenia (stałego lub ruchomego) i funkcjonalnego umeblowania. W codziennej eksploatacji największe znaczenie ma nawierzchnia, ponieważ to właśnie na niej się wypoczywa, ustawia meble niezbędne do spożywania posiłków, po niej wiodą też główne trakty komunikacyjne na linii dom-ogród. Ten istotny element tarasu musi być przystosowany do technologii na sucho.
Chociażby dlatego, że w klasycznej technologii wykonania tarasu, powszechnie nazywanej "na mokro", niezbędne są, niestety, dość żmudne prace budowlane. Polegają one na wylaniu płyty z betonu, ułożeniu na niej odpowiednich płytek, np. ceramicznych, klinkierowych, gresowych, kamiennych, przy czym zaleca się stosowanie tylko wysokiej jakości materiałów, o pożądanej mrozoodporności, o nasiąkliwości do 5%, z klasą ścieralności IV-V. Podczas układania takiego wykończenia, nie bez znaczenia jest pogoda, użyty klej i fugi (muszą być elastyczne i mrozoodporne), wreszcie - fachowość ekipy.
Jednak nawet przy starannym wykonawstwie, w końcu nie uniknie się... mozolnego remontu tarasu wykonanego metodą na mokro. Wcześniej lub później, fugi i płytki zaczynają bowiem odpadać.
Skoro tego rodzaju technologia nie spełnia współczesnych wysokich standardów użytkowych, to opracowano nowocześniejszą, "na sucho". Zgodnie z nią można wykonać tarasy na gruncie - z nawierzchnią betonową, kamienną, klinkierową, drewnianą, kompozytową. W porównaniu z klasyczną, metoda ta jest mniej skomplikowana i usterkowa, jej realizacja przebiega szybciej (na ogół dniówkę lub dwie), można ją wykorzystać do powiększenia tarasu albo zmiany nawierzchni na całkiem inną (po demontażu starej). Jej kolejną zaletą jest możliwość użytkowania natychmiast po zakończeniu budowy oraz to, że pod nią (w podkładzie) łatwo jest prowadzić instalacje (elektryczną, wodną, kanał powietrzny do kominka, rury odprowadzające deszczówkę).
Istnieje kilka sposobów realizacji, jednak przy każdym należy wykonać solidną i przepuszczalną podbudowę, odpowiednio wyprofilowany spadek nawierzchni w stronę ogrodu, ulokowanie jej poniżej posadzki w pomieszczeniach mieszkalnych.
Przeznaczona jest do stosowania przy wykonywaniu nawierzchni z kostki, płyt betonowych bądź kamiennych. Najpierw w obrębie tarasu usuwa się górną warstwę gruntu, następnie formuje wykop, którego dno wyściela się geowłókniną (chroni ona przed zmieszaniem się dosypanego kruszywa z rodzimym gruntem). Na brzegach osadza się obrzeża tarasu, a w samym wykopie układa warstwy podbudowy z kruszywa i piasku.
Ponieważ podbudowa musi być stabilna i przesiąkliwa na całej powierzchni tarasu, spodnią część o grubości 20 cm przygotowuje się z kruszywa (klińca, grysu), natomiast na niej formuje część o grubości 5 cm z podsypki cementowo-piaskowej. Jej proporcje są następujące - worek cementu (25 kg) i 5 m3 piasku miesza się na sucho, zagęszcza mechanicznie i profiluje spadek co najmniej 2%. Podłoże wykańcza się kształtkami z betonu lub kamienia.
Z tej technologii na ogół korzystają wykonawcy nawierzchni z desek drewnianych albo kompozytowych. W płytkim wykopie (20 cm) układa się warstwę drenażową ze żwiru. Następnie wykonuje się fundament o głębokości 50 cm w postaci ścianek z bloczków betonowych, albo słupków fundamentowych - gotowych lub wylewanych na miejscu. Drewno nie może stykać się z betonem, dlatego klasyczne legary z kantówki drewnianej osadza się w metalowych obejmach, albo izoluje papą. Nie jest to konieczne, jeśli w zestawie montażowym znajdują się legary z tworzywa sztucznego i systemowe podkładki (również z tworzywa sztucznego, przeznaczone do umieszczenia pod deskami z drewna bądź kompozytu).
Bez względu na zastosowany wariant budowy tarasu, legary układa się ze spadkiem 1-2% w stronę ogrodu. Im więcej podpór, tym legary mogą mieć mniejszy przekrój. Podczas przytwierdzania desek tarasowych do przygotowanych legarów używa się jedynie wkrętów do drewna. W niektórych wersjach montażu drewnianych nawierzchni, oraz wszystkich z kompozytu, nie przewiduje się przewiercania górnej części desek wkrętami, tym samym ich okaleczania. Projektanci najnowocześniejszych systemów przeznaczają do tego celu specjalne elementy mocowania (spinki, zatrzaski), które znajdują się pod deskami. Przy tym sposobie, chroni się drewno (w otworach nie zbiera się woda i brud, więc deski nie próchnieją), łatwiej sprząta nawierzchnię, a także cyklinuje ją, jeśli po latach użytkowania zajdzie taka potrzeba.
Na taras nie stosuje się desek szerszych niż 15 cm, zaś do wentylacji i odprowadzenia wody między elementami zachowuje szczeliny o szerokości co najmniej 0,5 cm.
Lilianna Jampolska
fot. otwierająca: Taras na gruncie najczęściej wykańcza się kostką lub płytami betonowymi. (fot. Semmelrock)
Skomentuj
