W celu uniknięcia problemów z wentylacją konstrukcji dachu należy zastosować odpowiedni podkład pokrycia dachowego oraz paroizolację. Jak uzyskać idealny efekt?
Pokrycie może wymagać sztywnego podkładu w postaci deskowania (zwykle pokrywanego papą) lub też wystarczające jest tylko ołacenie, czyli ruszt z łat i kontłat o wymiarach zwykle 3 × 4 cm lub 4 × 5 cm i ułożenie folii wstępnego krycia.
Oczywiście deskowanie można wykonać także wówczas, gdy nie jest konieczne, ale oznacza to wzrost kosztów (materiały i robocizna).
|
| Folia dachowa i ołacenie to obecnie najpopularniejszy podkład dachowy (fot. Dörken Delta Folie) |
Ceny wykonania podkładu są następujące:
O tej różnicy trzeba pamiętać, porównując ceny różnych rodzajów pokryć.
Uwaga!Łaty są oparciem dla pokrycia, ale umożliwiają również wentylację połaci i usztywniają konstrukcję dachu, dlatego ich wymiarów i rozstawu nie można dowolnie zmieniać.
Dawniej, gdy na poddaszach były tylko strychy, problemów z wentylacją konstrukcji dachu w zasadzie nie było – konstrukcja drewniana była odsłonięta od strony strychu i wystarczyło zrobić otwory wentylacyjne w ścianach szczytowych.
Obecnie jednak na poddaszach najczęściej urządza się pomieszczenia mieszkalne i połacie dachu (w tej sytuacji w zasadzie stropodachu) wymagają ocieplenia. Najczęściej przestrzeń między krokwiami wypełnia się wełną mineralną, dodając jeszcze poprzeczny ruszt z łat drewnianych (zwykle 5 × 5 cm) lub profili stalowych, co pozwala pogrubić warstwę ocieplenia i zmniejszyć wpływ krokwi jako mostków termicznych (ich izolacyjność jest ok. czterokrotnie gorsza niż wełny) oraz zapewnić optymalny rozstaw podpór dla płyt gipsowo-kartonowych lub innego materiału, którym wykańcza się poddasze.
Ocieplenie musi być zabezpieczone przed wnikaniem wilgoci – z zewnątrz, co podwyższa wymagania wobec szczelności pokrycia, oraz od strony pomieszczenia, co z kolei wymusza konieczność stosowania paroizolacji (w postaci szczelnie ułożonej folii). Szczelność nigdy nie jest jednak doskonała, dlatego konstrukcja musi być wentylowana, tak by ruch powietrza usuwał wilgoć pochodzącą z pomieszczeń lub dostającą się z zewnątrz przez nieszczelności pokrycia.
Jeśli dach nie jest odeskowany, a pomiędzy izolacją i pokryciem ułożono folię dachową o wysokiej paroprzepuszczalności, to wełna może wypełniać całą wysokość krokwi i stykać się z nią. Takie folie często nazywa się membranami. Wentylację dachu zapewnia w tej sytuacji szczelina znajdująca się bezpośrednio pod pokryciem. Szczelina wentylacyjna musi być drożna na całej swej długości – od okapu po kalenicę. Jednak w dachach o skomplikowanym kształcie bardzo trudno to osiągnąć, może pomóc np. zastosowanie specjalnych dachówek wentylacyjnych.
Jeśli wykonane jest deskowanie lub zastosowano folię o znikomej paroprzepuszczalności, to konieczne są dwie szczeliny wentylacyjne – jedna tak, jak w poprzednim przypadku pomiędzy pokryciem i folią oraz druga pomiędzy folią i ociepleniem. Obie oczywiście muszą być drożne. W praktyce zachowanie pełnej drożności szczeliny pomiędzy folią i wełną jest kłopotliwe, bo wystarczy zbyt mocno popchnąć ocieplenie przy układaniu, by zetknęło się z folią.
|
|
| Zależnie od rodzaju folii dachowej potrzebna jest jedna lub dwie szczeliny wentylacyjne. Układ z jedną szczeliną i folią o dużej paroprzepuszczalności jest łatwiejszy do wykonania i popularniejszy |
Obecnie folie o wysokiej paroprzepuszczalności są zdecydowanie popularniejsze, bo konstrukcję z jedną szczeliną wentylacyjną wykonać łatwiej, a ponadto można wypełnić wełną całą wysokość krokwi, dzięki czemu izolacja jest grubsza przy tej samej grubości dachu. Izolacja cieplna pełni także funkcję izolacji dźwiękowej, bo szczególnie lekkie pokrycia blaszane są bardzo głośne w czasie deszczu.
Natomiast dźwięki dobrze tłumi ciężka dachówka. Warto pamiętać, że źródłem hałasu może być także umieszczony poniżej poddasza daszek nad wejściem do domu czy dach nad garażem.
Jarosław Antkiewicz
