Wybór osadnika

Zasada działania osadnika gnilnego z pojedynczym przewężeniem na obwodzie (rys. wg Wobet-Hydret)

Co musimy wiedzieć o osadniku?

Osadniki gnilne wytwarza się z tworzyw sztucznych (najczęściej z polietylenu wysokiej gęstości PEHD) lub z żelbetu. Na końcu osadnika jest zazwyczaj umieszczony filtr zabezpieczający przed wypływem zanieczyszczeń, które tworzą kożuch na powierzchni ścieków. Zbiorniki mają właz z pokrywą do usuwania osadu.

Do małych oczyszczalni ścieków stosuje się przeważnie zbiorniki jednokomorowe, które mogą mieć w środku jedno (a) lub dwa przewężenia na obwodzie, albo dwukomorowe. Jeżeli w osadniku nie ma zainstalowanego filtra, należy go zamontować bezpośrednio za zbiornikiem.

Jak dobieramy wielkość osadnika?

Powinien on pomieścić ścieki, które powstają w domu w ciągu trzech dni. Jeżeli jedna osoba produkuje średnio 150 l ścieków w ciągu doby, to dla rodziny 4-osobowej potrzebny jest zbiornik o pojemności 150 l x 4 osoby x 3 dni, czyli 1800 l. Zatem powinniśmy kupić zbiornik o pojemności 2 m3.

Jaka powinna być jakość oczyszczonych wstępnie ścieków?

Jeżeli przepływ ścieków przez osadnik gnilny jest prawidłowy, nastąpi częściowe ich oczyszczenie:

• redukcja zawiesin o 60%;
• obniżenie BZT5 ( jest to tzw. pięciodniowe biochemiczne zapotrzebowanie na tlen) – o 30%;
• zmniejszenie ilości tłuszczów – o 80%.

Co zrobić, żeby osadnik działał przez długi czas?

Raz na rok lub dwa lata musimy usuwać ze zbiornika nagromadzony osad i wywozić wozem asenizacyjnym. Jednak pozostawmy trochę osadu na dnie zbiornika. Dzięki temu szybciej zostanie uruchomiony proces fermentacji nowo tworzonego osadu. W celu przyśpieszenia procesu fermentacji stosujmy tzw. bioaktywatory.

Poprawiają one także jakość oczyszczonych ścieków. Stosując je, będziemy w mniejszym stopniu odczuwać nieprzyjemne zapachy z osadnika. Poza tym będzie wolniej narastać warstwa osadu na dnie zbiornika, gdyż jest on wtedy w większym stopniu rozłożony.

Jak określić przepuszczalność gruntu

Jak określić przepuszczalność gruntu?

Warto przeprowadzić specjalny test (tzw. test perkolacyjny), który wstępnie określi, czy możemy zastosować drenaż rozsączający.