Banalne błędy przy wykonywaniu tarasu sprawiają, że wymaga on remontu. Czasami nawet drobny błąd i nieszczelność otwiera drogę do penetracji wody i niszczenia tarasu.
Fundament tarasu na gruncie powinien być oddylatowany (oddzielony) od fundamentu domu. Trzeba o tym pamiętać, bo zdarza się, że projekt nie uwzględnia sposobu wykonania tego elementu. Połączenie fundamentu tarasu oraz domu jest niekorzystne, bo wymusza przerwanie ciągłości izolacji termicznej fundamentu domu. Ponadto obciążenia tych dwóch części fundamentów są odmienne i sztywne połączenie może spowodować ich pękanie w wyniku nierównomiernego osiadania.
Nieszczelność warstw chroniących przed wnikaniem wody i wilgoci, to chyba najczęściej popełniany błąd. Chodzi zarówno o wodę deszczową jak i tę przenikającą (podciąganą) z gruntu. Szczególnie, jeśli izolacja jest wykonywana nie z papy lecz z folii, to robotnicy mogą ją bardzo łatwo uszkodzić, choćby chodząc po niej. Poza tym ułożenie folii (lub papy) jedynie na zakład, bez sklejenia nie gwarantuje szczelności. Niestety nawet drobny błąd i nieszczelność otwiera drogę do penetracji wody i niszczenia tarasu.
Paroizolacja chroni taras przed wnikaniem wilgoci od dołu z pomieszczenia ogrzewanego. Powinna być starannie ułożona - na zakład szerokości min. 10 cm i sklejana. Nieprzestrzeganie tego doprowadzi do zawilgocenia termoizolacji, która straci skuteczność, a wilgoć będzie wnikać do kolejnych warstw, gdzie zamarzając spowoduje ich uszkodzenie.
Izolacja chroniąca przed wodą i wilgocią zawartą w gruncie musi być dostosowana do lokalnych warunków - wystarczająca na suchych piaskach, będzie zbyt słaba na gruntach gliniastych o wysokim poziomie wody. Odpowiedni dobór izolacji, to zadanie projektanta domu - jeśli projekt jest katalogowy, to tzw. adaptacja do warunków miejscowych.
Wybór materiałów uszczelniających jest duży, poza typową papą i folią niekiedy warto stosować także specjalne zaprawy izolacyjne (tzw. szlamy).
Czasem, gdy poziom wód gruntowych jest wysoki, zamiast typowego tarasu na gruncie lepszym rozwiązaniem będzie płyta oparta na fundamencie.
Beton narażony na działanie mrozu musi być przede wszystkim odporny na wnikanie wody - nienasiąkliwy, bez rys i pęknięć.
By poprawić szczelność betonu można także zastosować dodatki uszczelniające do mieszanki.
Na tarasie płytki powinny być układane tak by zaprawa klejowa wypełniła całą przestrzeń pod płytką. Inaczej w puste miejsca prędzej czy później wniknie woda i zamarzając spowoduje odspojenie okładziny. Dlatego zaprawę trzeba układać ciągłą warstwą za pomocą pacy zębatej, a płytki dobrze dociskać. Jednak gdy płytki są duże, o wymiarach 40×40 cm lub więcej, dobre wypełnienie w ten sposób przestrzeni pod płytką jest trudne. Wówczas zaleca się nakładanie zaprawy zarówno na podłoże jak i płytkę oraz stosowanie specjalnych zapraw klejowych o rzadszej konsystencji.
Dla trwałości tarasu wykonanego z kostki brukowej najważniejsza jest jakość podbudowy. Nie ma zaś sensu układanie w tym miejscu grubszej i droższej kostki przeznaczonej na podjazdy, bo i tak nie będzie poddana dużym obciążeniom. Druga czynność którą trzeba w przypadku tego tarasu wykonać niezwykle starannie, to wypełnienie szczelin pomiędzy kostkami piaskiem.
Powierzchnia tarasu powinna nieco opadać w kierunku od budynku, za wystarczający uznaje się spadek ok. 2% (2 cm na 1 m długości). Inaczej deszczowa lub pochodząca z topniejącego śniegu woda będzie tworzyć zastoiska, co z kolei sprzyja jej wnikaniu pod powierzchnię tarasu. Jeszcze gorzej, jeśli spadek będzie ukształtowany w kierunku do budynku - wówczas narażona na wilgoć będzie ściana domu, a przy wyjściu na taras powstanie kałuża.
Uwaga! Wbrew obiegowej opinii na powierzchni wyłożonej kostką brukową woda wsiąka bardzo wolno, taras z kostki także wymaga ukształtowania spadku.
Nierzadko widzi się tarasy i balkony bez barierki, choć dom jest już od lat zamieszkany. Odkładanie jej wykonania na później jest niebezpieczne - nawet upadek z tarasu wyniesionego 30-40 cm ponad grunt grozi złamaniem. Balustrada powinna mieć wysokość min. 90 cm, zaś odstęp pomiędzy jej elementami wypełniającymi oraz u dołu na tyle nieduży (ok. 15 cm) by nie mogło przecisnąć się pomiędzy nimi dziecko. Oczywiście balustrada musi być wystarczająco mocna, by wytrzymała upadek dorosłego człowieka, gdy się np. poślizgniemy.
Schody łączące taras na gruncie z ogrodem często są traktowane po macoszemu i wykonywane jako dość strome. Nie ma to jednak żadnego uzasadnienia, bo do dyspozycji mamy przecież więcej miejsca niż we wnętrzu domu. By schody były naprawdę wygodne ich stopnie powinny mieć 15-16 cm wysokości.
Jeśli w domu korzystamy z wózka - dziecięcego lub inwalidzkiego - warto wykonać dla niego podjazd, na którymś z boków tarasu.
Małgorzata Kolmus
fot. otwierająca: Knauf
2
