Sposoby na ścieki - Kanalizacja

Kto buduje własny dom, musi podjąć decyzję, co zrobić ze ściekami. Na terenach skanalizowanych wystarczy podłączyć dom do sieci. Ale to rzadka sytuacja: większości zostaje alternatywa: wybudować szambo czy przydomową oczyszczalnię ścieków.

(fot. Wavin)

Instalacja odpływowa jest jedną z najprostszych domowych instalacji, ale jak każda, musi być wykonana zgodnie z projektem inżyniera-instalatora. Projekt ten powinien zawierać wszystkie parametry niezbędne do wykonania instalacji i jej sprawnego działania: średnice przewodów, sposób ich prowadzenia, długość podejść, spadki, umiejscowienie rewizji itp. Ponadto projekt powinien zawierać wykaz wszystkich materiałów potrzebnych do wykonania instalacji.

Instalacja odpływowa

Wewnętrzną instalację kanalizacyjną wykonuje się jako grawitacyjną, co oznacza, że ścieki odpływają wyłącznie pod własnym ciężarem. Ścieki pochodzą ze wszystkich przyborów sanitarnych, pralek i zmywarek, a nawet z kotła kondensacyjnego. Zależnie od przewidywanej ich ilości dobiera się odpowiednią średnicę rury łączącej przybór z pionem. Największej średnicy – 100 mm – wymaga podłączenia miski ustępowej, najmniejszej – 32 mm – podłączenie umywalki lub klimatyzatora odprowadzającego skropliny.

Wszystkie przybory sanitarne łączy się z instalacją kanalizacyjną za pośrednictwem syfonów, w których znajduje się woda, zamykająca drogę gazom kanalizacyjnym, aby nie mogły przedostawać się do pomieszczeń. Syfony wytwarza się najczęściej z tworzyw sztucznych lub stali niklowanej. Zależnie od ilości miejsca, które można na nie przeznaczyć, mogą mieć różny kształt. Syfony pełnią też funkcję odstojnika, na którego dnie odkładają się zanieczyszczenia stałe, np. piasek. Ogranicza to zamulanie dalszej, trudno dostępnej części instalacji. Co jakiś czas osad trzeba z syfonu usunąć.

Syfony podłącza się do pionów, czyli wspólnych przewodów zbiorczych. Ścieki płynące pionami zbierane są następnie w poziomach, skąd przez przewód odpływowy odprowadza się je poza budynek.

Do kanalizacji nie wolno odprowadzać:

odpadów stałych powodujących zmniejszenie przepustowości przewodów: żwiru, piasku, popiołu, szkła, tekstyliów;

odpadów płynnych nie mieszających się z wodą: żywic, mieszanin cementowych, smoły;

substancji palnych i wybuchowych o temperaturze zapłonu poniżej 85°C: benzyny, oleju opałowego i napędowego;

substancji żrących i toksycznych: kwasów oraz zasad.

Jeśli przewód odprowadzający ścieki musimy poprowadzić wokół pomieszczenia, a nie najkrótszą drogą do pionu, wówczas średnicę powinniśmy zwiększyć o jeden wymiar (np. z 40 do 50 mm). Należy pamiętać również o tym, że wszystkie podłączenia muszą mieć odpowiedni spadek – 2 do 3%, czyli 2-3 cm na 1 m długości rury.

Średnica pionu musi być stała na całej długości i nie mniejsza niż średnica najbardziej „wymagającego” podejścia, czyli od miski ustępowej. Pion długości do 2,5 m powinien więc mieć średnicę co najmniej 100 mm.

Przewód odpływowy powinien mieć średnicę większą niż pion.

Każdy pion kanalizacyjny musi być wentylowany, czyli zakończony rurą wywiewną wychodzącą ponad połać dachu. W dolnej części pionu należy zamontować rewizję, czyli czyszczak – zamykany otwór umożliwiający usuwanie zanieczyszczeń zapychających pion.

Z czego rury

Do wykonania domowych instalacji odpływowych najczęściej używa się tworzyw sztucznych. Ze względu na większą wytrzymałość na podwyższoną temperaturę popularne do niedawna PVC jest stopniowo wypierane przez polipropylen (PP). Rury i kształtki z żeliwa i kamionki wychodzą już z użycia, ponieważ są ciężkie i kruche.

Przewody kanalizacyjne łączy się kielichowo z użyciem uszczelek z EPDM, a więc do montażu niepotrzebne są dodatkowe uszczelnienia. W przyłączach do przyborów sanitarnych stosuje się również złącza kołnierzowe. Uszczelnia się je przez zaciskanie połączenia gwintowego, które szczelnie przylega do elastycznego pierścienia stożkowego.

Sprawna kanalizacja

Domowa kanalizacja działa sprawnie, jeśli jest wykonana zgodnie z następującymi zasadami:

jeżeli do przewodu odpływowego podłączonych jest kilka przyborów sanitarnych, średnica poziomu za podłączeniem nie może być mniejsza niż średnica ostatniego podłączanego przyboru;

do jednego poziomu można podłączać różne przybory, ale miska ustępowa powinna mieć zawsze oddzielne podłączenie – poniżej odpływów z pozostałych przyborów;

każdy następny element instalacji musi mieć średnicę co najmniej równą lub większą od średnicy poprzedniego elementu;

instalacja musi być właściwie przewietrzana za pośrednictwem rur wentylacyjnych lub zaworów napowietrzających;

każde urządzenie podłączone do kanalizacji powinno mieć syfon;

w najniższych punktach instalacji należy zamontować rewizje, by w razie potrzeby można było oczyścić zapchane rury;

przewodów kanalizacyjnych nie wolno prowadzić nad instalacją gazową i elektryczną;

rury należy poprowadzić najkrótszą drogą i układać je kielichem w kierunku przeciwnym do spływu ścieków;

piony prowadzi się na całej ich długości bez zmieniania kierunku przepływu ścieków;

przewody poziome trzeba układać z wymaganym spadkiem, aby miały możliwość samooczyszczania (minimalny spadek rury 100 mm wynosi 2%);

przewody kanalizacyjne powinno się prowadzić przez pomieszczenia, w których temperatura nie spada poniżej 5°C i nie jest wyższa niż 40°C, w przeciwnym razie przewód trzeba zaizolować.

Podłączenie do sieci

Jeśli mieszkamy na terenie skanalizowanym, mamy obowiązek podłączyć naszą instalację do sieci zbiorczej. Jesteśmy z tego obowiązku zwolnieni tylko wtedy, gdy wcześniej zbudowaliśmy własną oczyszczalnię ścieków.

Zależnie od rodzaju kanalizacji zewnętrznej, podłącza się: