W nowo zbudowanych domach kominki z otwartym paleniskiem to rzadkość. Od kiedy w sprzedaży pojawiły się bezpieczne, efektywne i ekonomiczne w eksploatacji zamknięte wkłady kominkowe oraz nowoczesne modele pieców, właściciele chętnie je wybierają, bo nawet jeśli palą w nich tylko dla przyjemności, nie marnują wyprodukowanego ciepła, puszczając je w komin (tak dzieje się w przypadku otwartego paleniska, z którego najwyżej 15–20% ciepła trafia do pomieszczenia). Jedni montują wkłady z płaszczem wodnym, które łączą z instalacją c.o. z obiegiem gorącej wody. Inni wykorzystują powietrze ogrzane przez wkład, rozprowadzając je po całym domu specjalnymi kanałami (system DGP). Jeszcze inni wolą wolnostojące kozy lub nowoczesne piece kaflowe.
Jeśli właścicielom zależy na intensywnym udziale kominka w systemie grzewczym (kominek nie może być jedynym źródłem ciepła, tylko uzupełnieniem instalacji grzewczej), przed wyborem rodzaju i modelu wkładu powinni określić, z jakimi urządzeniami będzie współpracował oraz jak często i na jak długo domownicy opuszczają budynek. Dla fachowca są to podstawowe dane, którymi będzie się kierował podczas dobierania urządzenia i jego osprzętu. Specjalista pomoże również optymalnie zlokalizować kominek, biorąc pod uwagę, czy ciepło ma się rozprowadzać sposobem grawitacyjnym, czy wymuszonym przez wentylator w systemie DGP. Ponadto, adekwatnie do mocy urządzenia, dopasuje przekrój kanału nawiewnego oraz średnicę kanału dymowego w kominie.
CO JEST WAŻNE, CZYLI WYMAGANIA PRZED I PO MONTAŻU KOMINKA
Kubatura pomieszczenia. Pomieszczenie musi mieć kubaturę 4 m³ na 1 kW mocy kominka, i nie mniej niż 30 m³. Przy typowej wysokości pomieszczeń oznacza to pokój o powierzchni ponad 10 m2 nawet dla najmniejszego kominka lub pieca (zwykle 8–10 kW).
Lilianna Jampolska
fot. Hajduk
