Deski, płyty MFP, OSB, wiórowe V-100, sklejka wodoodporna, a może papa podkładowa, mata strukturalna, folia FWK lub membrana MWK? Jakie materiał wybrać na poszycie dachowe?
Na poszycie dachowe zwykle wybiera się drewno sosnowe i świerkowe, które daje gwarancję, że poszycie będzie wytrzymałe i odporne na zmiany temperatury i wilgotności. Rzadziej stosuje się jodłę i topolę. Wykorzystuje się deski (o szerokości 11-15 cm i grubości 20-30 mm), wysuszone do 18% i zabezpieczone impregnatem zwiększającym odporność na pleśń, owady i ogień. Elementy te mocuje się prostopadle do krokwi. Pod dachówki bitumiczne łączone na pióro -wpust i pod blachę płaską - z odstępem 2-5 cm (deskowanie ażurowe) lub półdeskowanie.
Płyty drewnopochodne na poszycie dachowe mają zwykle grubość 15-18 mm. Najczęściej wykorzystuje się te o wymiarach 125 x 250 cm, ale można również kupić większe (na przykład 250 x 505 cm, które przydają się do krycia dużych połaci) albo mniejsze (do dachów o skomplikowanym kształcie). Mogą mieć krawędzie proste bądź profilowane na pióro i wypust. Nie trzeba ich impregnować. Ważne jest, aby przed montażem sprawdzić minimalny rozstaw podparcia, gwarantujący wymaganą wytrzymałość poszycia.
Sklejka wodoodporna zastosowana na poszycie dachowe ma większą wytrzymałość na zginanie niż płyty OSB i mfp, co pozwala na użycie jej cieńszych odmian (około 12 mm). Jest to jednak rozwiązanie droższe. Płyty mocuje się dłuższymi krawędziami prostopadle do krokwi. W kolejnych rzędach przesuwa się je względem siebie o rozstaw krokwi.
Zwykle stosuje się ją pod pokrycia z gontów bitumicznych i przy małym nachyleniu połaci dachów z pokryciami leżącymi na łatach. Na sztywnym poszyciu najlepiej zaplanować zgrzewalną papę podkładową (bez posypki) o grubości 3-5 mm, zbrojoną tkaniną szklaną lub poliestrową. Jest ona trochę cieńsza od papy wierzchniego krycia.
W dachach o najniższych dopuszczalnych nachyleniach dla danego pokrycia, wykorzystuje się systemy dwuwarstwowe. Papę formuje się równolegle do okapu, zaczynając od dołu połaci. Jej pasy łączy się na 10 cm zakład, który uszczelnia się lepikiem asfaltowym bądź zgrzewa. Przy pokryciach wymagających równego podłoża, wklęsłe i wypukłe naroża dachu należy wzmocnić paskami papy o szerokości 30 cm.
Jest potrzebna pod pokrycie z blachy płaskiej wymagającej stałego dostępu powietrza. Składa się z dwóch warstw - dolnej, którą jest MWK (wysokoparoprzepuszczalna) i górnej - z wypustkami w kształcie ściętych stożków albo splątanymi, grubymi włóknami polipropylenowymi lub poliamidowymi o różnej gęstości wypełnienia przestrzeni. Mata umożliwia odprowadzanie skroplin z dolnej powierzchni blachy, gdzie często dochodzi do wykraplania się pary wodnej. Takie podłoże nie hamuje rozszerzalności termicznej blachy, która może swobodnie się przesuwać.
Niskoparoprzepuszczalne folie (o oporze dla pary wodnej Sd nieprzekraczającej 0,3 m) zazwyczaj mają trójwarstwową budowę - pomiędzy dwiema cienkimi warstwami folii z PE (polietylenu) lub PP (polipropylenu) umieszczona jest siatka wzmacniająca o kwadratowych oczkach lub tkanina z pasków PP. Zdarzają się również FWK bardzo podobne do MWK, wzmacniane włókninami z PP.
Taką folię można stosować jako poszycie w ocieplonym dachu jedynie wtedy, gdy pomiędzy izolacją cieplną a FWK pozostawi się szczelinę wentylacyjną, którą będzie odprowadzana przedostająca się z wnętrza domu wilgoć. Jest to wówczas druga w pokryciu szczelina wentylacyjna, ponieważ pierwszą stanowi kontrłata (wentylująca pokrycie zasadnicze). FWK ma zbyt małą paroprzepuszczalność, aby wilgoć mogła się przez nią wydostać w całości, zaś jej nadmiar skraplając się tuż pod folią, zawilgacałby konstrukcję oraz izolację dachu.
W praktyce wykonanie szczeliny między ociepleniem a folią jest trudne i pracochłonne, dlatego jeśli dach ma być ocieplony, bezpieczniej i prościej jest zastosować wysokoparoprzepuszczalną MWK. FWK można natomiast układać bez obawy, gdy poddasze jest niemieszkalne. Jednak w takich dachach dużo lepiej sprawują się paroizolacyjne FWK z warstwą antykondensacyjną, która działa jak bufor - zbierający chwilowe nadmiary wilgoci po to, aby ją oddać, gdy napłynie suchsze powietrze. Takie trzy- lub czterowarstwowe folie są przy tym bardzo mocne.
Najistotniejszą ich właściwością jest paroprzepuszczalność. Za MWK uznaje się produkty, których opór Sd jest mniejszy od 0,3 m. Można je ułożyć na styk z termoizolacją. Aby membrana dachowa skutecznie chroniła izolację cieplną przed przeciekaniem pokrycia dachowego, musi być odporna na działanie wody. Jej wodoszczelność zależy od filmu (cienkiej powłoki funkcyjnej). Ważne jest, aby fabryczna wodoszczelność była jak najwyższa.
Wytrzymałość mechaniczna membrany wynika z gramatury. Im wyższa jej wartość, tym lepiej. Jest to jednak parametr zazwyczaj przeceniany, gdyż o trwałości MWK w równie dużym stopniu decyduje oddziałujące na nią promieniowanie ultrafioletowe (UV). Membrany już ułożone na dachu nie są poddawane żądnemu obciążeniu mechanicznemu. Ich wytrzymałość ma więc znaczenie jedynie podczas układania. Im wyższa jest gramatura, tym mniej promieniowania UV dotrze do filmu funkcyjnego. Na ogół dekarze wykorzystują membrany o gramaturze 200 g/m².
Jeżeli membrana ma być na pełnym deskowaniu, też powinna mieć wysoką gramaturę i grubość. Na poszycie dachowe nie należy stosować membran lżejszych niż 130 g/m².
Wszystkie membrany są wrażliwe na promieniowanie ultrafioletowe, które niszczy ich strukturę. Dlatego nie należy zostawiać MWK zbyt długo na dachu bez pokrycia zasadniczego i używać jak najgrubszych wyrobów. Ważne jest, aby podczas budowy dachu zabezpieczyć też membrany przed dostępem światła docierającego do nich od strony poddasza, np. z okien dachowych, wyłazów i zasłonić je czarną folią.
Redaktor: Jan Król
Skomentuj
