- Jakie są warunki prawidłowego działania wewnętrznej instalacji kanalizacyjnej?
- Po co jest napływ powietrza do kanalizacji?
- Jak chronić się przed nieprzyjemnymi zapachami z kanalizacji?
- Jakie są praktyczne rozwiązania instalacji kanalizacyjnej?
Warunki prawidłowego działania wewnętrznej instalacji kanalizacyjnej
Funkcjonowanie wewnętrznej instalacji kanalizacyjnej oparte jest z reguły na grawitacyjnym spływie ścieków od poszczególnych przyborów tzw. podejściami rurowymi podłączonymi do pionu, który odprowadza je do instalacji zewnętrznej.
Prawidłowe jej działanie zależy m.in. od dobrania odpowiedniego przekroju rur, zapewnienia dostatecznego ich nachylenia w kierunku odpływu, a także jej napowietrzenia. Jednak niekiedy konieczne jest zamontowanie kanalizacji ciśnieniowej jeśli nie można ze względu na odległość czy przeszkody uzyskać odpowiedniego nachylenia rur instalacyjnych.
Zgodnie z przepisami wymagane jest wyprowadzenie pionów kanalizacji grawitacyjnej ponad dach budynku, co umożliwi ich wentylację lub - po spełnieniu określonych warunków - zamontowanie na niektórych z nich zaworów napowietrzających.
Konieczne jest również odpowiednie dostosowanie instalacji funkcjonującej w pomieszczeniach zagrożonych zwrotnym napływem nieczystości z zewnętrznej sieci kanalizacyjnej. W praktyce dotyczy to pomieszczeń znajdujących się poniżej poziomu gruntu i wyposażonych w przybory sanitarne czy wpusty podłogowe podłączone do grawitacyjnego odpływu ścieków.
Przyjmuje się, że stopień wypełnienia rury ściekami nie powinien przekraczać 50% przekroju, co zabezpiecza m.in. przed wysysaniem wody z syfonów instalowanych przy poszczególnych przyborach, a ich nachylenie nie powinno być mniejsze niż 2%. Zależnie od rozległości i intensywności użytkowania przyjmowane są różne warianty sposobu napowietrzania, ale w przeciętnych warunkach najczęściej montowany jest układ z napowietrzaniem głównym pionu, ewentualnie uzupełniony przez dodatkowy dopływ powietrza zakładany na podejściach.
W tym rozwiązaniu przynajmniej jeden pion, wyprowadza się ponad dach budynku, a w przypadku konieczności utworzenia dodatkowych pionów dopuszczalne jest zamknięcie ich zaworem napowietrzającym i wtedy pion główny lokalizuje się najdalej od miejsca podłączenia do instalacji zewnętrznej.
Po co jest napływ powietrza do kanalizacji?
Teoretycznie instalacja wewnętrzna odprowadzenia ścieków do funkcjonowania nie wymaga połączenia z powietrzem atmosferycznym, gdyż swobodny spływ zapewnia otwarty odpływ w wannie czy umywalce. Jednak orurowanie instalacji tworzy sieć połączeń, które przy przepływie ścieków wzajemnie na siebie oddziaływają.
Ponieważ w instalacji mogą tworzy się chwilowe zatory wodne wypełniające cały przekrój rury, co skutkuje powstawianiem zjawiska "tłoka wodnego" który po stronie przeciwnej do spływu wywołuje podciśnienie w innej odnodze i w efekcie następuje zasysanie wody z syfonu w którymś przyborze. Takiemu zjawisku sprzyja zwłaszcza podłączenie przyborów do jednego odgałęzienia od pionu, brak zestopniowania przekroju rur, niewielkie ich nachylenie oraz liczne załamania ich przebiegu.
Napowietrzenie pionu kanalizacyjnego z reguły zapobiega takim problemom, a w rozbudowanych instalacjach montuje się dodatkowe zawory napowietrzające. Otwarcie pionu kanalizacyjnego do atmosfery zapewnia też odpowietrzenie instalacji zewnętrznej co ma szczególne znaczenie w przypadku wykorzystywania bezodpływowego zbiornika na ścieki czyli szamba.
W zbiorniku tym zachodzą beztlenowe procesy gnilne powodujące wydzielanie gazów i fetoru, a w przypadku lokalizacji blisko budynku otwarty pion w kanalizacji wewnętrznej zapewni odprowadzenie ich ponad dachem. Otwarty pion wyprowadzony ok. 0,5 m ponad płaszczyznę dachu zakańcza się wywiewką, a jej lokalizacja nie może powodować wnikania odprowadzanych zapachów do wnętrza domu np. przez czerpnię wentylacyjną.
Napowietrzacz kanalizacji wewnętrznej Pipelife 75 mm (fot. Pipelife)
Inne piony jak i dodatkowe napowietrzanie podłączeń realizują zawory napowietrzające o odpowiedniej średnicy, które powinny być łatwo dostępne w celu ewentualnej wymiany i umieszczone powyżej ok. 30 cm od najwyższego odpływu i po stronie przeciwnej niż spływ ścieków z przyboru.
Ochrona przed nieprzyjemnymi zapachami z kanalizacji
Wszystkie urządzenia podłączane do instalacji kanalizacyjnej muszą mieć tzw. zamknięcie wodne w postaci syfonu. Dzięki wypełnieniu syfonu wodą tworzy się "automatyczny korek" uniemożliwiający przenikanie nieprzyjemnych zapachów do wnętrza domu.
W prawidłowo zmontowanej i użytkowanej instalacji kanalizacyjnej nie powinny pojawiać się problemy z przedostawaniem się zapachów do pomieszczeń ani drożnością odpływu. Jednak przy dłuższej przerwie w korzystaniu z urządzeń sanitarnych może nastąpić wysychanie wody w syfonach.
Szczególnie często następuje to we wpustach podłogowych i warto wyposażyć je w tzw. suche zamknięcie np. w postaci pływaków kulowych, które w przypadku odparowania wody zakryje wlot do rury kanalizacyjnej. Odparowanie wody przyspiesza również ogrzewania podłogowe, dlatego nie powinno być układane pod syfonami brodzików i wanien.
- Instalacje sanitarne w nowym domu. Co musisz wiedzieć?
- Jak podłączyć zbiornik na deszczówkę do rynny?
- Czy można zarządzać deszczem?
- MultiSkin PUSH - idealne rozwiązanie do instalacji wody użytkowej i systemów grzewczych w budynkach mieszkalnych
Praktyczne rozwiązania instalacji kanalizacyjnej
Przy planowaniu montażu wewnętrznej instalacji kanalizacyjnej musimy uwzględnić szereg wymagań zarówno technicznych jak i estetycznych. Wykorzystywane są bowiem rury o dużej średnicy a ich układ musi zapewniać skuteczny, grawitacyjny przepływ ścieków.
Niekiedy, ze względu na niekorzystne rozmieszczenie przyborów sanitarnych konieczne może być zamontowanie zestawu pompowego, jeśli nie ma możliwości odprowadzenia ścieków na zasadzie samospływu. Dlatego planując rozmieszczenie urządzeń sanitarnych musimy brać pod uwagę trasę doprowadzenia do nich rur kanalizacyjnych i możliwą lokalizację pionów.
W obecnie montowanych wewnętrznych instalacjach kanalizacyjnych wykorzystywane są rury plastikowe z PCW lub z polipropylenu PP. Poszczególne odcinki i kształtki łączone są kielichowo z uszczelką wargową. Średnice rur muszą być dostosowane do rodzaju podłączonych do nich przyborów sanitarnych i ilości odprowadzanych ścieków.
Podstawowy asortyment elementów orurowania kanalizacyjnego tworzą rury i kształtki o średnicy 110 mm wykorzystywane jako piony i podejścia do misek ustępowych, (pomocniczo również 75 mm) a pozostałe odgałęzienia montowane są z asortymentu wyrobów o średnicy 50 mm, oraz z podłączeń redukcyjnych o średnicach 32 mm i 40 mm.
Do wytyczenie przebiegu instalacji kanalizacyjnej w praktyce wykorzystuje się prowizorycznego rozstawienie przyborów sanitarnych - zwłaszcza sedesu, wanny czy brodzika. Pozwoli to ustalenie miejsc podłączenia syfonów i odpływów i przeprowadzenie wstępnego montażu oraz doboru potrzebnego asortymentu kolanek, trójników, redukcji itp.
Rury instalacji kanalizacyjnej o dużej średnicy prowadzone są najczęściej po wierzchu ściany lub za ekranami maskującymi bądź w ściance instalacyjnej. Jedynie cieńsze rury odprowadzające ścieki np. z umywalek umieszczamy w bruzdach przykrytych tynkiem. Niekiedy odpowiadające nam rozmieszczenie przyborów sanitarnych uniemożliwia zapewnienie grawitacyjnego odpływu ścieków.
Problem ten rozwiązuje zainstalowanie rozdrabniającej pompy sanitarnej, do której bezpośrednio podłączane są odprowadzenia np. z sedesu, umywalki czy wanny, a ścieki pod ciśnieniem można przesłać nawet na wyższy poziom rurą o średnicy 30-40 mm.
Autor: Cezary Jankowski
Opracowanie: Aleksander Rembisz
Zdjęcie otwierające: Pipelife
Dodaj komentarz