Instalacja wodnego ogrzewania podłogowego podlega kilku zasadom, których warto przestrzegać, jeśli nie chcemy niespodzianek w trakcie zimowej eksploatacji.
Rury przykrywa się warstwą jastrychu. Jest to mieszanka piasku, żwiru, wody i spoiwa - zwykle cementu. Do zaprawy jastrychowej zaleca się dodanie specjalnych emulsji, tak zwanych plastyfikatorów. Zwiększa to jej plastyczność, dzięki czemu jastrych lepiej przylega do rur ze wszystkich stron, również od spodu.
Grubość warstwy podkładu powinna wynosić około 6,5 cm, w tym nad rurą 4,5-5 cm. Grubość warstwy może być mniejsza, jeśli zastosujemy jastrychy płynne, tak zwane samopoziomujące. Mają one zwiększoną wytrzymałość, dlatego warstwa podkładu nad rurą grzejną może być mniejsza i wynosić około 2,5 cm. Całość warstwy jastrychu będzie miała wówczas około 4,5 cm. Ma to znaczenie w domach modernizowanych, w których są ograniczenia dopuszczalnych obciążeń stropów - cieńszy podkład to mniejsza masa całej podłogi.
Podkład trzeba sezonować 20-28 dni. Po okresie wiązania, ale przed pracami wykończeniowymi, podkład podgrzewa się w celu zmniejszenia jego wilgotności. Temperaturę wody w przewodach podnosi się stopniowo. Trzeba przy tym ściśle przestrzegać zaleceń producenta, gdyż zbyt szybkie nagrzewanie może spowodować zniszczenie podkładu. Pamiętajmy, aby przy wylewaniu betonu temperatura materiału, a także temperatura w pomieszczeniu nie była niższa niż +5°C. W miarę możliwości powinna być ona na stałym poziomie.
Między płytą podłogową a konstrukcją budynku musi pozostać szczelina, tzw. dylatacja, o szerokości co najmniej 0,5 cm. Dzięki niej podłoga będzie mogła odkształcać się pod wpływem temperatury, bez niebezpieczeństwa uszkodzenia (popękania, deformacji czy zarysowania) jastrychu. Dylatacje wykonuje się wzdłuż wszystkich ścian, filarów oraz otworów drzwiowych.
Dodatkowe dylatacje należy wykonać w dużych pomieszczeniach, o powierzchni powyżej 30 m2. Również jeśli długość płyty podłogowej jest większa niż 7-8 m, trzeba ją podzielić przez wykonanie dylatacji. Dotyczy to szczególnie pomieszczeń w kształcie litery U lub L, gdzie na załamaniach mogą powstawać naprężenia. Stosunek długości do szerokości pola dylatacyjnego nie powinien przekraczać 2, a wielkość poszczególnych pól nie może być większa niż 5,5x5,5 m.
Ułożenie rur powinno być tak skoordynowane z dylatacjami, aby ilość przejść przez dylatacje była najmniejsza. Jeśli jednak będzie to konieczne, np. w progach drzwi, przewody muszą być ułożone w tulejach z tworzywa. Zapobiegnie to uszkodzeniu rur wodnego ogrzewania podłogowego przez przesuwające się płyty podkładu. Długość tulei powinna wynosić 40-50 cm. Podobne zabezpieczenie należy stosować przy wyjściu rur z posadzki do rozdzielaczy.
Do wykonania dylatacji w warstwie jastrychu często używa się taśmy brzegowej. Pas dylatacji musi być usztywniony kątownikami. Stosuje się też listwy drewniane, które usuwa się po związaniu jastrychu, lub gotowe rozwiązanie oferowane przez producenta. Dylatacja musi przebiegać przez wszystkie warstwy podłogi: od izolacji termicznej do warstwy wykończeniowej włącznie.
Jako warstwę wykończeniową podłogi z systemem ogrzewania podłogowego, powinno się stosować materiały o dobrej przewodności cieplnej, aby nie stanowiły one izolacji dla przenikania ciepła. Im warstwa wykończeniowa będzie miała mniejszy opór przewodzenia, tym więcej odda ciepła. Z drugiej strony, wykładziny o większej izolacyjności pozwolą uzyskać bardziej równomierny rozkład temperatury w pomieszczeniu: nie będzie odczuwalna różnica temperatury w miejscach bezpośrednio nad rurami i położonych obok.
Jednocześnie, aby osiągnąć żądaną temperaturę przewody trzeba ułożyć gęściej lub podwyższyć parametry pracy instalacji, a to pociąga za sobą wzrost kosztów eksploatacyjnych. Z powyższych względów zalecane jest układanie na ogrzewaniu podłogowym posadzek ceramicznych lub kamiennych (np. marmurowych czy granitowych), które dobrze przewodzą ciepło.
Klej stosowany do przyklejania płytek musi być odporny na temperaturę do 50°C i trwale elastyczny, aby przejmował naprężenia ścinające między podłożem a posadzką. Podłogę można wykończyć też wykładziną dywanową lub z tworzywa sztucznego, np. z PVC, oraz laminowanymi panelami podłogowymi, ale muszą być one przeznaczone do układania na ogrzewaniu podłogowym. Należy je układać bardzo starannie, aby uniknąć szczelin powietrznych między wykładziną a warstwą gładzi cementowej, które byłyby dodatkową izolacja cieplną.
Jeśli podłoga ma być wykończona drewnem, grubość parkietu lub desek nie powinna być większa niż 1 cm. Drewno powinno być dobrze wysuszone. W parkiecie o większej wilgotności podczas sezonu grzewczego będą powstawać szczeliny - ma to związek z właściwościami higroskopijnymi drewna. Większość producentów nie zaleca stosowania drewna w strefach brzegowych, gdzie występuje wyższa temperatura.
Redakcja BD
fot. otwierająca: Enerzon
55
