Przy wszystkich swoich zaletach, ogrzewanie podłogowe przysparza często wielu kłopotów z precyzyjną regulacją temperatury we wnętrzach.
Pierwszy z nich to ograniczenie temperatury podłogi.
Drugi, to zbyt oszczędne ułożenie rur grzewczych, co prowadzić będzie zawsze albo do niedogrzewania pomieszczeń, albo do przegrzewania (przynajmniej lokalnego) podłogi. Tego należy wystrzegać się jak ognia.
Trzeba też zdawać sobie sprawę z tego, że ogrzewanie podłogowe cechuje duża bezwładność cieplna, powodująca trudności z utrzymaniem zadanej temperatury w pokojach, szczególnie w sytuacji, gdy mamy do czynienia z szybkimi zmianami warunków cieplnych (np. nasłonecznienia).
Na to właściwie nie ma sposobu i z tej racji nierzadko spotykanym rozwiązaniem jest współistnienie systemu podłogowego i grzejnikowego. Wówczas ogrzewanie podłogowe zapewnia pokrycie większości zapotrzebowania na ciepło w "normalnej" sytuacji (i przyjemny komfort cieplny), natomiast grzejniki pozwalają na szybką korektę temperatury w wypadku szybkich zmian zapotrzebowania na ciepło.
Niestety, współistnienie grzejnikowego (a więc wysokotemperaturowego) i podłogowego (niskotemperaturowego) systemu grzewczego rodzi wiele problemów, z którymi nie sposób sobie poradzić tanim kosztem, jeśli oba systemy mają być równoprawne i funkcjonować właściwie.
Trzeba to wszystko przemyśleć na etapie projektowania systemu, gdyż późniejsze przeróbki nie będą wprawdzie niemożliwe, ale na pewno kłopotliwe i kosztowne.
Pole manewru jest następujące. Jeśli w budynku dominować będzie ogrzewanie grzejnikowe, to nieliczne, niewielkie obwody podłogowe (np. w łazience) przyłączyć można do rozdzielaczy grzejnikowych, najlepiej przy użyciu względnie tanich, nastawianych ręcznie zaworów mieszających (RTL), ograniczających temperaturę wprowadzanego do pętli podłogowej czynnika grzewczego.
Przepływ wody w całej instalacji wymuszany jest wtedy jedną pompą obiegową, co upraszcza system grzewczy i ogranicza koszty. W żadnym wypadku nie należy się natomiast godzić na rozwiązania takie, jak włączanie pętli podłogowej na powrocie z grzejnika. Może to bowiem prowadzić zarówno do przegrzewania podłogi (w okresie dużego zapotrzebowania na ciepło, temperatura powrotu obiegu grzejnikowego będzie większa, niż dopuszczalna dla obwodów podłogowych), jak i do tego, że będzie ona zupełnie zimna (np. gdy cały obwód zostanie zamknięty przez termostat przy grzejniku).
Jeżeli decydujemy się na dominację ogrzewania podłogowego, to nieliczne grzejniki (np. w garażu czy spiżarni) można po prostu przyłączyć do obiegu podłogowego, godząc się z tym, że - aby efektywnie ogrzały pomieszczenie - będą musiały być odpowiednio większe.
W tym przypadku także, przynajmniej w teorii, cały system funkcjonować może na jednej tylko pompie obiegowej, choć trzeba sobie zdawać sprawę, że wyrównanie temperatury we wnętrzach wymagać będzie bardzo starannego zrównoważenia przepływu w poszczególnych pętlach grzewczych (w praktyce pozwalają na to rozdzielacze wyposażone w zawory regulacyjne i rotametry).
Jeśli w budynku mają funkcjonować prawidłowo i równoprawnie dwa systemy grzewcze - grzejnikowy i podłogowy - to jedynym właściwym rozwiązaniem (bezwzględnie koniecznym, gdy powierzchnia podłogówki przekracza 40-50 m2) jest wykonanie ogrzewania podłogowego jako osobnego obiegu grzewczego, wyposażonego w zawór mieszający, który we właściwej proporcji miesza gorącą wodę z kotła z wodą powracającą z pętli podłogowych.
Przepływ w podłogówce wymusza wtedy druga, niezależna pompa obiegowa, a funkcjonowanie całego układu nadzoruje albo automatyka kotła, albo niezależna centralka sterująca. Ten pierwszy układ stosowany jest zwykle w mniejszych domach. W większych, w celu podniesienia komfortu, automatykę rozbudowuje się na ogół o regulatory pokojowe, pozwalające na niezależne regulowanie (przy użyciu siłowników na rozdzielaczach) przepływu wody w poszczególnych pętlach grzewczych.
Redaktor: Adam Jamiołkowski
Na zdjęciu otwierającym: Rozdzielacz ogrzewania podłogowego (fot. Afriso)
3
