Istotę działania odkurzacza centralnego można scharakteryzować w następujący sposób: sprzątanie trwa krócej, jest mniej męczące niż tradycyjne, nie wymaga taszczenia za sobą kilkukilogramowego urządzenia, a odkurzacza nie widać ani nie słychać.
(fot. Beam)
Tradycyjny odkurzacz wsysa powietrze z zanieczyszczeniami i kurzem, a następnie filtruje je w swoim wnętrzu. Oczyszczone powietrze jest następnie wydmuchiwane, a zanieczyszczenia pozostają w specjalnym pojemniku.
Wadą takiego rozwiązania jest to, że silny strumień powietrza wydobywający się z odkurzacza powoduje podrywanie kurzu i przyczynia się to do wtórnego zanieczyszczenia powietrza. Obniżenie jego jakości nie występuje natomiast w przypadku instalacji centralnego odkurzania. Zapewnia ona bowiem usuwanie kurzu wraz z zassanym powietrzem.
Budowa
Centralny odkurzacz składa się z: jednostki centralnej, instalacji przewodowej (w całości ukrytej w murach) oraz węża ssawnego. Zebrane podczas odkurzania zanieczyszczenia są usuwane z pomieszczeń przewodami w ścianach, a następnie większe cząstki zatrzymują się w zbiorniku przy jednostce centralnej, a powietrze zanieczyszczone kurzem wyrzucane jest na zewnątrz domu.
Jednostka centralna to siła napędowa systemu. Jej zadanie polega na wytwarzaniu w przewodach odpowiednio dużego podciśnienia, które umożliwia wciąganie zanieczyszczeń. Składa się z silnika oraz turbiny ssącej, separatora zanieczyszczeń i zbiornika do ich magazynowania. Do separatora trafia wszystko, co wpada do przewodów i jest tam zatrzymywane, aby nie doszło do uszkodzenia silnika. Worki separatorów mogą być wykonane z papieru lub folii (jednorazowe), a także z tkaniny.
W ofercie rynkowej znajdują się również separatory z odwróconym workiem. W czasie działania odkurzania centralnego przepływa przez nie zanieczyszczone powietrze. Natomiast po wyłączeniu silnika worek opada do zbiornika, który co pewien czas trzeba opróżniać z gromadzących się tam zanieczyszczeń.
Wielkość jednostki centralnej (w tym jej moc i rozmiar zbiornika na śmieci) należy dobrać do planowanej powierzchni odkurzania. Dla domu jednorodzinnego o powierzchni ok. 150 m2 i długości przewodów ssących ok. 30 m potrzebna w pełni wystarczająca jest jednostka centralna o mocy 1000-1200 W. W domu 250-500 m2 (z przewodami długości ponad 50 m) potrzebna będzie natomiast jednostka centralna o mocy ok. 3000 W.
Ponieważ każde urządzenie wyposażone w silnik elektryczny dużej mocy jest mniej lub bardziej hałaśliwe, jednostkę centralną należy umieszczać w pewnej odległości od pomieszczeń mieszkalnych. Doskonałym miejscem są: garaż, piwnica lub inne pomieszczenie gospodarcze. Warunek jest w zasadzie tylko jeden – musi być ono dobrze wentylowane. Odkurzacz powinien być zamontowany w taki sposób, aby zapewniony był do niego wygodny dostęp. Jest on niezbędny, aby bez przeszkód opróżniać zbiornik z zanieczyszczeń (o całkowitym napełnieniu informuje lampka na panelu kontrolnym) oraz w przypadku niezbędnych napraw.
Przewody ssawne wykonane są z rur PVC i najczęściej mają średnicę ok. 52 mm (2 cale). Wewnętrzne ścianki rur są idealnie gładkie, a dodatkowo mogą być pokryte środkiem uniemożliwiającym przyleganie kurzu, który ułatwia przesuwanie się zanieczyszczeń. Przewody odchodzą od jednostki centralnej, a ich wyprowadzenia w ścianach są zakończone estetycznymi gniazdami do podłączania węża.
Węże ssawne to elastyczne rury tworzywowe, które często zbrojone są drutem stalowym. Ich długość może dochodzić nawet do 15 m, ale w domach jednorodzinnych wystarcza przeważnie ich dziewięciometrowa wersja. Na węże nasadza się końcówki – uniwersalnego zastosowania lub specjalistyczne – przystosowane do określonych powierzchni (w tym do klawiatury komputera czy żaluzji).
System odkurzania włącza się automatycznie po włożeniu węża do gniazda. Może też być sterowany włącznikiem na rączce. W niektórych modelach, oprócz funkcji włącz/wyłącz jest również możliwa regulacja mocy silnika.
Ciąg dalszy artykułu w Budujemy Dom "Dom Polski" 2009
