Rury w instalacji wodociągowej można łączyć w sposób trwały lub w sposób umożliwiający wielokrotne rozłączanie i złączanie. W artykule opisujemy te dwa sposoby łączenia rur.
Podstawowymi elementami instalacji wodnej są oczywiście rury. Tradycyjnie ich średnica była podawana w calach, ale obecnie coraz częściej stosuje się system metryczny. W instalacjach wodociągowej i grzewczej budynku mieszkalnego najczęściej używane są rury 1/2 cala, czyli ok. 15 mm. Taką średnicę powinny mieć tzw. gałązki, czyli poziome doprowadzenia wody do baterii umywalkowej (zlewozmywakowej), spłuczek oraz grzejników.
Tylko w przypadku niektórych odbiorników (bateria wannowa, niektóre typy spłuczek ustępowych) warto prowadzić gałązki grubsze - 3/4 cala (20 mm). Rury doprowadzające wodę na poszczególne kondygnacje (tzw. piony) powinny mieć natomiast średnice: 1 lub 5/4 cala, czyli odpowiednio 25 lub 32 mm.
Rury instalacji odprowadzającej ścieki z pojedynczych przyborów (np. umywalki) mogą mieć średnicę 40 mm (lub nawet nieco mniejszą). O 10 mm więcej trzeba zamontować w przypadku zlewozmywaka, pralki lub krótkiego odprowadzenia z wanny (długie odprowadzenie powinno mieć już 70 mm). Najwięcej, bo aż 100 mm musi mieć odprowadzenie z miski ustępowej oraz zbiorcze odprowadzenie między kondygnacjami. W tym ostatnim przypadku bardzo często stosuje się nawet więcej.
Rury można łączyć w sposób trwały lub w sposób umożliwiający wielokrotne rozłączanie i złączanie.
Zgrzewane - w ten sposób łączone są rury z polietylenu, polipropylenu i polibutylenu. Aby zastosować takie rozwiązanie trzeba dysponować specjalistyczną zgrzewarką, w którą wkłada się końcówkę rury oraz specjalną złączkę. Po podgrzaniu materiał ulega nadtopieniu i oba elementy zostają trwale połączone.
Zaciskane lub zaprasowywane - tak łączy się miedź, stal i rury wielowarstwowe (PEX-AL-PEX). Złączki mają wewnątrz uszczelki z gumy EPDM, a do ich zamontowania potrzebne jest specjalistyczne urządzenie.
Klejone - stosowane w instalacjach z rur z PVC. Aby skleić dwie rury, smaruje się klejem wewnętrzną powierzchnię kielicha jednej i zewnętrzną powierzchnię tzw. bosego końca drugiej, a następnie wsuwa jeden koniec w drugi. Klej rozpuszcza powierzchnię tworzywa, dzięki czemu połączenie jest całkowicie szczelne.
Lutowane - w ten sposób można łączyć rury miedziane. W instalacjach wody zimnej, ciepłej oraz c.o. stosuje się przede wszystkim tzw. lutowanie miękkie, w temperaturze około 450°C.
Rury miedziane można także łączyć lutowaniem kapilarnym, które polega na zasysaniu rozgrzanego lutu w bardzo wąską szczelinę pomiędzy rurą, a złączką. Odległość pomiędzy ścianką kielicha oraz końcem rury jest tak mała, że w układzie występuje zjawisko włoskowatości (im cieńsza jest szczelina, tym wyżej jest w nią zasysany płynny lut).
Spawane - w ten sposób łączy się przede wszystkim rury stalowe w instalacjach centralnego ogrzewania. Tej metody nie wolno stosować w przypadku rur ze stali ocynkowanej, gdyż uszkodzona zostaje warstwa ochronna.
Skręcane. Takie połączenie stosuje się głównie do łączenia rurociągów z armaturą i urządzeniami oraz z rurami z innych materiałów. Materiał łączników musi być dostosowany do tego, z którego wykonane są rury. Dlatego też oprócz złączek z tworzyw, miedzi i stali pojawiają się również elementy z mosiądzu, brązu i stali kwasoodpornej (do miedzi) oraz żeliwa (do stali). Połączenia gwintowane trzeba uszczelniać. Kiedyś robiono to przy pomocy pakuł, obecnie najczęściej używa się taśmy teflonowej.
Złączki zaciskowe. Te z kolei działają przez dociśnięcie nakrętki pierścienia do zewnętrznej powierzchni rury (uniemożliwia to wysuwanie się). Złączki są produkowane z metalu lub tworzywa z wkładką metalową.
Redakcja BD
fot. otwierająca: Valvex
Skomentuj
