Dawniej do każdego dworu, stojącego najczęściej na środku posiadłości (aby stworzyć widok na cały ogród), prowadziła długa centralna aleja, obsadzona lipami lub grabami. Kończyła się w pewnej odległości od budynku mieszkalnego i płynnie przechodziła w rondo, otaczające frontalny gazon.
Ogród-park w stylu dworskim, w najbliższym otoczeniu dworu, zwykle kształtowano osiowo i symetrycznie. Natomiast w dalszych strefach kompozycja była swobodniejsza, krajobrazowa. Park dzielono na kwatery o różnorodnym przeznaczeniu: reprezentacyjne, wypoczynkowe, użytkowe. Reprezentacyjne obejmowały aleję wjazdową i gazon. Wypoczynkowe – rabaty różane i bylinowe (obwodzono je niskimi żywopłotami z bukszpanu), altany i pergole oraz koniecznie salon ogrodowy, osłonięty wysokimi drzewami, wokół którego często umieszczano stawy i część krajobrazową. W parku praktycznie nie sadzono drzew iglastych, bo uważano, że ich miejsce jest w naturalnym lesie. Kwatery użytkowe miały obowiązkowo: warzywnik, zielnik i sad.
Dworski styl ogrodowy ukształtował się na przełomie XIX/XX w., czerpiąc rozwiązania z ogrodów szlacheckich, które w baroku tworzono na wzór francuski, w XVIII w. na wzór romantycznych ogrodów angielskich, w XIX w. – w stylu krajobrazowym lub geometrycznym, nawiązującym do renesansowych ogrodów włoskich.
Lilianna Jampolska
