Z danych sprzedażowych wynika, że to właśnie beton komórkowy jest przez inwestorów wybierany najchętniej do budowy domu. Jakie ma zalety beton komórkowy? Wyjaśniamy.
Dylemat z czego zbudować dom i stawiać mury, to jeden z gorętszych tematów na forach i w rozmowach początkujących inwestorów. Patrząc z boku trzeba zauważyć, że dyskusje zwolenników ceramiki i betonu komórkowego są trochę jak spór o wyższość świąt Bożego Narodzenia nad świętami Wielkiej Nocy. Trwa od dawna, rozpala uczestników do czerwoności i bardzo trudno go rozstrzygnąć. Każdy z tych materiałów (czyli ceramika i beton komórkowy) jest bowiem wystarczająco dobry i każdy sprawdzi się przy budowie domu jednorodzinnego. O tym, z czego ostatecznie zbudujemy dom decydują albo osobiste preferencje inwestorów, albo przewaga jednego z materiałów na jakimś konkretnym polu - akumulacyjności, izolacyjności akustycznej, łatwości obróbki. Dziś przyjrzymy się, dlaczego warto budować dom z betonu komórkowego.
Beton komórkowy, nazywany także gazobetonem, a kiedyś suporeksem, to materiał do budowy domu produkowany z cementu, piasku, wapna i wody, przy użyciu środka spulchniającego, którym jest proszek lub pasta aluminiowa.
Powstaje w procesie autoklawizacji - na materiał działa para wodna o temperaturze 180-200°C, a pęcherzyki gazu tworzą w jego strukturze miliony małych porów. Ponieważ pory stanowią około 80% objętości gazobetonu, jest on lekki, paroprzepuszczalny, łatwy w obróbce i bardzo dobrze izoluje cieplnie.
Beton komórkowy jest też niepalny, ale jego wytrzymałość i izolacyjność akustyczna są słabsze. Poza tym jest nasiąkliwy, dlatego należy zabezpieczyć go podczas składowania na budowie.
Historia betonu komórkowego jest dużo krótsza, niż historia ceramiki. Wynaleziono go nieco ponad sto lat temu w Szwecji.
Podstawowy element murowy to biały bloczek o wymiarach najczęściej 24 × 24 × 59 cm. Beton komórkowy może też występować w wersji szarej, jeśli do składu dodano popioły lotne.
W zależności od odmiany (ciężaru objętościowego) z betonu komórkowego buduje się:
Lambda (O), czyli współczynnik przewodzenia ciepła betonu komórkowego, wynosi od 0,2 do 0,1 W/(m·K) - im większa gęstość materiału, tym jest gorsza. Do budowy ścian jednowarstwowych wykorzystuje się elementy z betonu komórkowego o gęstości od 300 do 400 kg/m3, natomiast do wznoszenia ścian z ociepleniem - beton komórkowy gęstości od 500 do 700 kg/m3.
Beton komórkowy ma wysoki współczynniki przewodzenia ciepła wśród materiałów murowych. Oznacza to, że ściany z tego materiału skutecznie zatrzymują ciepło wewnątrz budynku zimą, a latem chronią przed przegrzaniem. Oznacza to realne oszczędności na ogrzewaniu.
Bloczki z betonu komórkowego można dowolnie docinać i układać w murze bez obawy o utratę parametrów. Materiał łatwo się tnie i szlifuje zwykłymi narzędziami ręcznymi - co docenią zarówno ekipy budowlane, jak i osoby budujące systemem gospodarczym.
Beton komórkowy to materiał konstrukcyjny, charakteryzujący się porowatą strukturą. Jest jednorodny w swoim przekroju, nie ma pustek i drążeń, co wpływa również na nośność muru.
Beton komórkowy to materiał całkowicie niepalny (klasa reakcji na ogień A1). Ściana z bloczków o grubości 24 cm zachowuje odporność ogniową nawet do 4 godzin (REI 240), co znacznie zwiększa bezpieczeństwo domowników w przypadku pożaru.
Bloczki z betonu komórkowego są lekkie, co ułatwia i przyspiesza prace na budowie.
Wykonawcy lubią beton komórkowy, bo jest lekki i łatwy w obróbce. Prace można podzielić na dwa etapy. Ściany z betonu komórkowego stawia się szybko, na 1 m2 muru potrzeba 7 takich bloczków.
Odporność na czynniki atmosferyczne oraz wilgoć to kolejna zaleta betonu komórkowego. Beton komórkowy wykazuje dobrą odporność na zmienne warunki pogodowe oraz zawilgocenia, i tym samym zapewnia zdrowy mikroklimat w domu.
Niska waga betonu komórkowego ułatwia i przyśpiesza pracę na budowie domu. Ponieważ bloczek betonu komórkowego jest stosunkowo lekki, może być duży - na 1 m2 muru przypada ich 7. Do zalet betonu komórkowego zalicza się również łatwość obróbki, czyli cięcia, do którego wystarczy ręczna piła, i szlifowania. Stosunkowo niewielkim nakładem pracy można wznosić z betonu komórkowego ściany biegnące po łuku czy np. budynki z zaokrąglonymi narożnikami.
Kłopotów nie sprawia również żłobienie w gazobetonie bruzd na rury czy wycinanie otworów na puszki instalacyjne.
Niektóre bloczki betonu komórkowego mają wyfrezowane uchwyty montażowe, dzięki czemu łatwiej się je podnosi i osadza w murze. Co ważne, gazobeton jest materiałem jednorodnym - jego parametry fizyczne (izolacyjność cieplna, akustyczna, wytrzymałość na ściskanie) są takie same w każdym kierunku. Zatem bez względu na sposób umieszczenia bloczka z betonu komórkowego w murze, ten ma zawsze takie same właściwości.
W przegrodach warstwowych gazobeton można łączyć zaprawą cementowo-wapienną na grube spoiny. W jednowarstwowych takie spoiny tworzyłyby mostki cieplne, więc stosuje się zaprawę ciepłochronną lub klejową cienkowarstwową (grubości 1-3 mm).
Boczne ścianki bloczków betonu komórkowego są ukształtowane na pióro i wpust, dlatego zaprawę daje się tylko w spoinach poziomych. Wyjątkiem są elementy docinane, tu spoina pionowa też musi być wypełniona.
Specjaliści zwracają uwagę, że zaprawa do cienkich spoin służy do łączenia bloczków, a nie do poziomowania czy niwelowania nierówności. Co odróżnia ją od zaprawy tradycyjnej. Pierwszą warstwę bloczków zawsze układa się na zaprawie tradycyjnej.
Do atutów ścian jednowarstwowych należy szybkość budowania. Stawia się je z dużych elementów (na 1 m2 muru potrzeba tylko 7 bloczków betonu komórkowego) i nie ociepla, co zdecydowanie skraca czas robót. Mur wykańcza się, tynkując go z obu stron.
Wzniesienie i ocieplenie przegrody kilkuwarstwowej zajmuje więcej czasu, ponieważ prace prowadzone są w różnych technologiach.
Z drugiej strony, pośpiech przy murowaniu ścian jednowarstwowych nie jest wskazany. Obeznani z technologią fachowcy powinni pracować starannie, ponieważ ewentualnych niedoróbek nie zakryje żadna dodatkowa izolacja. Ściany jednowarstwowe z betonu komórkowego należy budować systemowo - poza bloczkami producenci mają w ofercie prefabrykowane nadproża, kształtki szalunkowe itp. Ich stosowanie umożliwia likwidację mostków termicznych.
Konieczne jest przestrzeganie zaleceń wykonawczych producentów, a robotnicy powinni mieć narzędzia odpowiednie do nakładania cienkiej spoiny.
Za zaletę ścian jednowarstwowych można też uznać wyższą - w porównaniu z wersją dwuwarstwową - odporność na uszkodzenia mechaniczne. Mur z otynkowanych bloczków jest po prostu trwalszy od dość delikatnej termoizolacji.
W tym rozwiązaniu za ciepłochronność przegrody odpowiada nie tyle warstwa nośna, co ocieplenie. Przenikalność cieplna bloczka z betonu komórkowego nie ma więc takiego znaczenia, jak w przypadku ściany jednowarstwowej.
Warto zauważyć, że jednoczesne wywiązywanie się z głównych zadań stawianych przed materiałami murowymi (wysoka odporność na ściskanie i jak najlepsza ciepłochronność) jest dość trudne. Bo z reguły im większa gęstość/odporność materiału na ściskanie, tym niższa jego termoizolacyjność.
Ścianę dwuwarstwową tworzy mur i przymocowane do niego od zewnątrz ocieplenie. Warstwa nośna jest cieńsza niż w ścianie jednowarstwowej (nawet dwukrotnie), zaś ocieplenie, najczęściej z płyt styropianowych lub z wełny mineralnej, szczelnie otula budynek. W tym rozwiązaniu eliminacja mostków termicznych jest dużo łatwiejsza. Można też bardziej obniżyć poziom współczynnika przenikania ciepła U przegrody. Prace przy budowie domu da się rozłożyć na etapy - w jednym sezonie stawia się mury, w kolejnym je ociepla. Ten sposób wznoszenia murów z betonu komórkowego jest świetnie znany budowlańcom i wybacza najwięcej błędów wykonawczych. Niestety, prace trwają dłużej niż w przypadku ściany jednowarstwowej. Elewacja z tynku na ociepleniu jest bardziej podatna na uszkodzenia mechaniczne, trudniej też zamocować na niej ciężkie przedmioty (rolety, antenę, itp.).
Skomentuj
