Tynki - sposoby wykańczania ścian działowych

JAKI RODZAJ TYNKU?

Tynki wewnętrzne są niezbędnym elementem wykończeniem wnętrz - zakrywają rozmaite instalacje i stanowią bazę dla dekoracji pomieszczeń. Najbardziej rozpowszechnione są cztery rodzaje tynków: cementowo-wapienne, gipsowe, gładzie tynkarskie, suche tynki.

TYNKI CEMENTOWO-WAPIENNE - CHARAKTERYSTYKA

To najpopularniejszy materiał do wykańczania ścian murowanych. Tynk cementowo-wapienny charakteryzuje się dużą wytrzymałością i odpornością na wilgoć. Można go stosować we wszystkich typach pomieszczeń, również w tych o podwyższonej wilgotności (łazienki, kuchnie, pralnie itp.). Jest bardzo uniwersalny - nadaje się zarówno jako podkład pod malowanie, jak i tapetowanie (choć ze względu na drobne chropowatości powierzchni lepiej kłaść na nim grubsze tapety), a także płytki ceramiczne i inne okładziny. Niestety, schnie dość długo, bo ok. 4 tygodni.

W budownictwie jednorodzinnym najczęściej wykorzystuje się gotowe mieszanki, które aplikuje się ręcznie bądź agregatem tynkarskim. Maksymalna wilgotność podłoża to 3%. Prace prowadzi się w jednym lub dwóch etapach. Jedna warstwa wystarczy wtedy, gdy kolejną będzie gładź. W innym przypadku nakłada się cienką obrzutkę, a potem narzut. Przeciętna grubość takiego tynku wynosi 15-20 mm.

Uwaga! Prace tynkarskie należy prowadzić w temperaturze 5-25°C, unikając bezpośredniego nasłonecznienia oraz przeciągów.

Fototapetę i cienką tapetę najlepiej nakładać na ścianę wykończoną na gładko, pozbawioną chropowatości. (fot. fototapeta4u.pl)

TYNKI GIPSOWE - CHARAKTERYSTYKA

Są przeznaczone do wykańczania ścian i sufitów pomieszczeń, w których wilgotność utrzymuje się stale na niskim poziomie (do 70%). Aplikując tynk gipsowy uzyskamy nieco gładszą powierzchnię niż w przypadku tynku cementowo-wapiennego. Taką ścianę można potem wykończyć w dowolny sposób, również nakładając cienką tapetę.

Zaletą tego materiału jest krótki czas schnięcia - po ok. 14 dniach można przystąpić do dalszych prac. Wadą - podatność na uszkodzenia.

Tynki gipsowe oferowane są w dwóch wersjach: ręcznej, przeznaczonej do prac na niewielkiej powierzchni, oraz maszynowej - nakłada się je agregatem tynkarskim. Grubość nałożonej warstwy wynosi od 5 do 25 mm.

Uwaga! Przed rozpoczęciem prac trzeba zgruntować podłoże, aby zbyt szybko nie odciągnęło wody z zaprawy (dotyczy to też tynków cementowo-wapiennych). Ważne jest też pokrycie farbą antykorozyjną stalowych elementów wystających z muru.

GŁADŹ TYNKARSKA - CHARAKTERYSTYKA

To sposób na uzyskanie idealnie gładkiej powierzchni ścian i sufitu. Gładź nakłada się na otynkowane już mury. Do wyboru są suche mieszanki, gotowe do użycia po wymieszaniu z odpowiednią ilością wody bądź gotowe do użytku masy bez mieszania z wodą. Mogą mieć różne dodatki, np. zwiększające przyczepność i wytrzymałość, regulujące szybkość wiązania, wyrównujące barwę itp. Na podłoże aplikuje się cienką warstwę gładzi (2-3 mm), po wstępnym stwardnieniu zwilża się powierzchnię, a następnie ostatecznie ją wygładza.

Zastosowanie gładzi pozwala uzyskać idealnie gładką powierzchnię ścian. (fot. Baumit)

SUCHY TYNK - CHARAKTERYSTYKA

W ten sposób określa się popularne płyty gipsowo-kartonowe. Są powszechnie stosowane głównie z dwóch powodów: dzięki nim uzyskamy bardzo gładką powierzchnię, a dodatkowo znacznie skrócimy prace wykończeniowe w domu. Płyty nadają się bowiem do malowania lub tynkowania od razu po zamontowaniu. Poza tym można pod nimi ukryć instalację elektryczną czy cienkie rury. Płyty g-k mocuje się na dwa sposoby:

• bezpośrednio na klej - ten wariant ma zastosowanie wtedy, gdy mur jest równy. Prace polegają na oczyszczeniu powierzchni, zabezpieczeniu antykorozyjnym wszystkich stalowych elementów stykających się z klejem oraz pomalowaniu chłonnego podłoża emulsją gruntującą.
  
  Płyty mocuje się na klej o grubości 1,5-2 cm, nakładany punktowo w postaci placków o średnicy ok. 10 cm, w rozstawie 30-40 cm w pionie i poziomie. Następnie na połączeniach płyt przykleja się taśmę z włókna szklanego bądź perforowaną taśmę papierową, a na nią 2 albo 3 warstwy szpachli gipsowej. Po przeszlifowaniu powierzchnia jest gotowa do wykończenia;
  
  
• na pasach korygujących (ewentualnie na stelażu z systemowych profili stalowych) - to rozwiązanie stosuje się wtedy, gdy podłoże wymaga korekty. Płyty mocuje się do pasów kierunkowych, utworzonych z pasków płyty (o szerokości ok. 8 cm) i przyklejonych do muru co 60 cm. Wykończenie połączeń wygląda tak samo jak w poprzednim wariancie.

Na połączenia płyt g-k nanosi się zaprawę, w którą wtapia się taśmę z włókna szklanego bądź papierową. Takie zbrojenie wzmacnia połączenie i zapobiega powstawaniu pęknięć. (fot. Knauf)

Zobacz jak wykonać suche tynki

Norbert Skupiński