Etap wykańczania ścian wewnętrznych to pole do popisu dla wszystkich, którzy interesują się dekoracją wnętrz. Mnogość rozwiązań sprawia jednak, że trudno zorientować się w aktualnej ofercie rynkowej. Poniższy przegląd najpopularniejszych materiałów powinien ułatwić wybór.
Tynki
Najczęściej spotykanym sposobem wykończenia ścian wewnętrznych jest nałożenie tynku. Najpopularniejsze są tynki cementowo- wapienne, charakteryzujące się dużą wytrzymałością oraz odpornością na zawilgocenie. Można je stosować we wszystkich pomieszczeniach, również w tych o podwyższonej wilgotności – łazienkach, kuchniach, pralniach – zwłaszcza jako podłoże przewidziane do malowania lub tapetowania oraz jako podkład pod płytki ceramiczne. Ich wadą jest długi czas schnięcia (ok. 4 tygodni) oraz uciążliwość przygotowania zaprawy tynkarskiej na budowie.
Dlatego w budownictwie jednorodzinnym najczęściej wykorzystuje się gotowe mieszanki, gwarantujące wysoką jakość pokrycia. Takie tynki nakłada się ręcznie lub – przy dużej powierzchni – agregatem tynkarskim, na podłoża o maksymalnej wilgotności 3%. Tynkowanie odbywa się najczęściej w jednym (jeśli kolejną warstwą będzie gładź) lub dwóch cyklach technologicznych – cienka obrzutka i narzut. Przeciętna grubość tynku wynosi 15–20 mm, przy czym, w razie konieczności, można dodać warstwę po związaniu poprzedniej.
Do wykończenia ścian i sufitów pomieszczeń, w których wilgotność utrzymuje się stale na niskim poziomie (do 70%), przewidziane są tynki gipsowe. Ponieważ przy ich użyciu uzyskuje się najbardziej gładkie powierzchnie, tego rodzaju tynki są dobrym podłożem pod powłoki malarskie i tapety. Ich zaletą jest krótki czas schnięcia – po ok. 14 dniach można przystąpić do dalszych prac. Największą wadą jest podatność na uszkodzenia, co wynika z tego, że tynk gipsowy jest znacznie bardziej miękki od cementowo-wapiennego (choć w sprzedaży są już tynki gipsowe o zwiększonej twardości).
Tynki gipsowe produkuje się w dwóch wersjach: ręcznej, przeznaczonej do prac na niewielkiej powierzchni, oraz maszynowej – nakłada się je agregatem tynkarskim. Grubość nałożonej warstwy powinna wynosić odpowiednio minimum 5 i 8 mm. Natomiast maksymalna grubość tynku na ścianie nie może przekroczyć 25 mm. Chłonne podłoża trzeba koniecznie zagruntować, by zbyt szybko nie odciągnęło wody z zaprawy, a elementy stalowe wystające z muru należy pokryć farbą antykorozyjną. Prace tynkarskie powinno się prowadzić w temperaturze 5–25°C, unikając bezpośredniego nasłonecznienia oraz przeciągów.
Aby uzyskać idealnie gładką ścianę lub sufit, na otynkowaną już powierzchnię można nałożyć gładź tynkarską. W sprzedaży występują jako suche mieszanki, które są gotowe do użycia po wymieszaniu z odpowiednią ilością wody lub jako gotowe do użytku masy bez mieszania z wodą. Zawierają szereg dodatków, zwiększających przyczepność i wytrzymałość, ułatwiających szlifowanie, wyrównujących barwę, regulujących szybkość wiązania. Na przegrodę nanosi się cienką warstwę gładzi (2–3 mm), po wstępnym stwardnieniu zwilża się powierzchnię, a następnie ostatecznie ją wygładza.
Norbert Skupiński
fot. Śnieżka
