(fot. Pipelife) |
W przypadku sieci kanalizacyjnej, przyłączenie (przykanalik) dochodzi do studzienki rewizyjnej lub tzw. kinety.
Lokalizacja własnego ujęcia wody (studni), zbiornika bezodpływowego (szamba) lub przydomowej oczyszczalni ścieków powinna być zaznaczona na planie zagospodarowania działki. Jeśli zamierzamy zmienić usytuowanie tych obiektów lub sposób odprowadzenia ścieków, należy zgłosić to w starostwie. Jeśli w ciągu 30 dni urząd nie zgłosi sprzeciwu, możemy przystąpić do planowanych prac.
Budowę przydomowej oczyszczalni ścieków może uniemożliwiać miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, zbyt mała powierzchnia działki (nie można zachować wymaganych odległości, np. od studni) bądź warunki gruntowo-wodne. Chcąc korzystać z własnego ujęcia wody, trzeba nie tylko wykopać studnię, ale również zapewnić czerpanie wody przy użyciu pompy, przy czym jej rodzaj zależy od głębokości lustra wody w studni. Gdy znajduje się ono na głębokości do 7 m, można wykorzystać pompę samozasysającą. Przy niższym poziomie – konieczne jest zamontowanie pompy głębinowej.
Najpierw kanalizacja
Jakie rury? W wewnętrznych instalacjach kanalizacyjnych, używane są obecnie wyłącznie rury z tworzywa – najczęściej z PVC, rzadziej z polipropylenu. Ze względu na znaczne średnice rur, konieczne jest wykonanie odpowiednio dużych rozkuć w ścianach i stropach.Zastosowanie mają rury o różnych średnicach nominalnych, zależnie od ich przeznaczenia:
- 110 mm – do układania pionów i odprowadzania ścieków z sedesów;
- 75 mm – jako piony nie odprowadzające ścieków z sedesów;
- 50 mm – do wykonywania odgałęzień do umywalek, wanien, brodzików i zlewozmywaków;
- 40 mm – do tworzenia krótkich podłączeń do pojedynczych umywalek czy brodzików.
Cezary Jankowski
Ciąg dalszy artykułu w wydaniu papierowym miesięcznika Budujemy Dom 7-8/2012