Jakie są wady i zalety stropu Kleina?

Elementy nośne stropu Kleina wykonane są z dwuteowych belek stalowych o wysokości 80-240 mm rozstawionych zwykle co 100–160 cm (max. co 240 cm). Na dolnych stopkach belek oparta jest ceramiczna płyta, murowana z cegieł i zbrojona płaskownikami np. 2×20 mm, 3×25 mm (tzw. bednarką) lub prętami okrągłymi średnicy 6–8 mm.

W zależności od rozstawu belek i przewidywanych obciążeń stosuje się płyty lekkie o wysokości ¼ cegły (6,5 cm), półciężkie grubość ¼ cegły z żeberkami wzmacniającymi z cegieł ustawionych na rąb oraz ciężkie o wysokości ½ cegły (12 cm).

Najbardziej popularnym wykończeniem sufitów są tradycyjne tynki cementowo-wapienne, natomiast posadzek - deski podłogowe grubości min. 32 mm ułożone na legarach. Stropy te wymagają zastosowania izolacji akustycznej. Zwykle wykonuje się ją z materiałów granulowanych (wełny mineralnej, polistyrenu, włókien celulozy), które łatwo można ułożyć na nierównym podłożu ceglanej płyty. Oczywiście pomiędzy legarami, a stalowymi belkami konieczne jest włożenie gumowych lub filcowych podkładek amortyzujących drgania.

Podstawowym atutem stropów Kleina jest niepalność oraz lepsze usztywnienie ścian nośnych przynajmniej w porównaniu do konstrukcji drewnianych. Kolejnym - ekonomiczność z uwagi na łatwość przystosowania do przewidywanych obciążeń (stropy nad ostatnią kondygnacją, między piętrami, w domu jednorodzinnym, czy w magazynach).

Natomiast sporym mankamentem jest konieczność wykonywania płyt na pełnym deskowaniu podwieszonym do dolnych stopek belek stalowych. We współczesnych domach jednorodzinnych stropy Kleina opłaca się stosować nad ostatnią kondygnacją.