Naprawa izolacji przeciwwodnej i termicznej tarasu nad pomieszczeniem

Izolacja termiczna raczej nie ulega uszkodzeniu, jedynie jej grubość może okazać się zbyt mała, aby skutecznie chronić przed ucieczką ciepła. Natomiast izolacje przeciwwodne mogą z czasem utracić szczelność - na skutek pęknięć w podłożu, długotrwałego kontaktu z wodą czy też starzenia się materiału. W niektórych sytuacjach doszczelnienie tarasu można uzyskać, wykonując izolację podpłytkową z płynnej folii i na niej ułożyć nową nawierzchnię.

Jednak zasadniczą ochronę przeciwwodną tarasów nad pomieszczeniami zapewnia izolacja, układana na warstwie spadkowej płyty nośnej. Nachylenie powierzchni powinno wynosić 2%, dzięki czemu ewentualne przecieki w wierzchnich warstwach będą mogły być odprowadzone na zewnątrz.

Jak wykonać izolację przeciwwodną tarasów nad pomieszczeniami?

Izolację przeciwwodną wykonuje się jako dwuwarstwową, najczęściej z papy, przy czym między warstwami tworzy się posypkę poślizgową z drobnego piasku bądź folii. Innym, rzadziej stosowanym rozwiązaniem, jest układ, w którym pierwszą warstwę stanowi papa, a drugą folia tłoczona (kubełkowa). Takie rozwiązanie pozwala na skuteczną ochronę przed wnikaniem wody i jednocześnie umożliwia odprowadzenie ewentualnych przecieków, dzięki kanalikom uformowanym między papą i folią.

Do izolacji tarasów nadają się jedynie papy podkładowe na osnowie z włókien szklanych lub tworzyw, gdyż tradycyjne tekturowe dość szybko ulegają starzeniu i tracą szczelność. Układa się je z 10 cm zakładem, klejąc do podłoża lub tylko na połączeniach. Folia tłoczona układana wypukłościami do dołu pełni funkcję dodatkowej izolacji oraz warstwy drenażowej. Nie mocuje się jej do podłoża, a jedynie łączy na zakład, uszczelniony dodatkowo taśmą.

Izolacje przeciwwodne oraz cieplne muszą być dociążone warstwą dociskową z betonu (o grubości co najmniej 4 cm), zbrojonego siatką przeciwprężną lub tzw. zbrojeniem rozproszonym. Do betonu warto dodać preparat uszczelniający, co zmniejszy jego nasiąkliwość i podwyższy mrozoodporność. Betonowa płyta dociskowa ma być oddylatowana od ściany - za pomocą wkładki ze styropianu lub taśmy dylatacyjnej.

Nie zapomnijmy też o dylatacjach pośrednich, dzielących powierzchnię tarasu na pola (nie większe niż 3 x 3 m), którą wykonujemy przez nacięcie wzdłuż linii prostej warstwy dociskowej betonu na głębokość ok. 2 cm. Przebieg dylatacji pośrednich należy tak rozplanować, aby w miejscu ich przebiegu nie trzeba było docinać płytek - przerwy dylatacyjne w podłożu i w nawierzchni muszą bowiem pokrywać się ze sobą.

Warstwy tarasu nad pomieszczeniem ogrzewanym

Redaktor: Redakcja BudujemyDom