| Trudności związane z prawidłowym wybudowaniem tarasu często są bagatelizowane, co sprawia, że już po kilku latach może nadawać się on do remontu. Najczęściej wykonywane są tarasy betonowe, ale też ich uszkodzenia są najpoważniejsze. Mamy szczęście, jeśli reperacja może ograniczyć się do usunięcia miejscowych uszkodzeń. Jednak najczęściej jest to także naprawa systemu odprowadzania wody, a gdy taras przecieka – również jego uszczelnienie. W przypadku tarasów na gruncie, betonowa płyta nie wymaga hydroizolacji, pod warunkiem, że znajduje się pod nią warstwa przepuszczalna (np. pospółka – mieszanina piasku i żwiru). Jeśli podłoże jest dostatecznie równe, nie trzeba też jej zbroić. Natomiast konstrukcja tarasu nad pomieszczeniem różni się, w zależności od tego, czy przestrzeń pod nim jest ogrzewana czy nie. Dlatego ten wariant remontu omawiamy nieco szerzej. Może się zdarzyć, że mieszkamy w dość starym domu, gdzie kwestia izolacji termicznej tarasu była potraktowana dość niefrasobliwie. W takim przypadku, przy okazji remontu, powinniśmy to naprawić. Jeśli usytuowane pod tarasem wnętrze jest ogrzewane, musimy ocieplić je również od góry, układając warstwę izolacji, której grubość nie powinna być mniejsza niż 15 cm (jeśli wykorzystamy do tego celu polistyren ekstrudowany, wystarczy 10 cm). Wprawdzie nad pomieszczeniem nieogrzewanym – np. garażem – ocieplenie nie jest konieczne, warto jednak je ułożyć – w zimie zapobiegnie gwałtownym spadkom temperatury we wnętrzu (oczywiście, pod warunkiem, że ściany pomieszczenia również cechuje dobra izolacyjność cieplna). Gdy nasz taras przecieka, oznacza to, że uszkodzeniu uległa również izolacja przeciwwilgociowa. Wariant pesymistyczny zakłada, że uszkodzenia są na tyle poważne, iż nie wystarczy – omawiane dalej – uszczelnienie istniejącego pokrycia. Warto więc orientować się, jaki zakres prac nas czeka, gdyż wiążą się z tym niemałe koszty. Przy wykonywaniu od nowa hydroizolacji tarasu nad pomieszczeniami ogrzewanymi stosuje się różne warianty rozwiązań. Pierwszy – tradycyjny – z hydroizolacją z papy jest stosowany najczęściej. Jest tańszy, ale bardziej pracochłonny (istnieje też większa możliwość popełnienia tu błędów niż w wariancie drugim). Drugi wariant – z membraną kubełkową i geowłókniną – jest droższy ze względu na stosowane materiały, ale zapewnia lepsze odprowadzanie wody. Trzeci wariant – z polimerową powłoką hydro- i paroizolacyjną, zapewnia bardzo dużą odporność na wodę. Rozwiązanie to pozwala na dokładne wykonanie prac izolacyjnych nawet w trudno dostępnych miejscach i jest bardzo trwałe. Dylatacje? Koniecznie! W obrębie niemal każdego rodzaju tarasu występują naprężenia, mogące powodować pękanie jego poszczególnych warstw. Ich przyczyną jest nagrzewanie promieniami słonecznymi z następującym po nim wieczornym ochłodzeniem. Skutki tych naprężeń niwelują dylatacje – szczeliny dzielące wszystkie nieplastyczne warstwy tarasu (poza konstrukcyjną), wypełnione materiałem trwale elastycznym. Najważniejsze są dylatacje między ścianami domu a tarasem. Oddzielają one wszystkie warstwy ułożone na stropie. Szczelinę dylatacyjną wypełnia się w tym przypadku styropianem grubości około 2 cm lub specjalnymi taśmami uszczelniającymi. Oprócz tego, niezbędne są również dylatacje wzdłuż i w poprzek tarasu. Powinny one dzielić taras na pola o bokach 2x2 lub 3x3 m. Jeśli taras jest mniejszy, wtedy dylatacje nie są konieczne. |
| Ochrońmy przed wodą Jeżeli nawierzchnia tarasu nie jest dostatecznie nachylona, to przede wszystkim należy odpowiednio ukształtować warstwę pod izolacją przeciwwilgociową. Powinna mieć spadek 1,5-2%. Wymaga to zdjęcia wszystkich warstw znajdujących się na płycie tarasowej. Jeżeli na powierzchni tarasu planujemy ułożenie ocieplenia, przede wszystkim musimy ustalić, czy dodatkowe warstwy nie spowodują takiego podwyższenia jego poziomu, że dolna krawędź drzwi prowadzących na taras znajdzie się poniżej jego powierzchni. Ponieważ ocieplenie, łącznie z warstwami pokryciowymi, ma grubość ponad 15 cm, najczęściej konieczne będzie usunięcie wszystkich warstw lub wykonanie ocieplenia od środka pomieszczenia znajdującego się pod tarasem. Natomiast przecieki przez podłogę tarasu nie zawsze wymagają usunięcia pokrycia i ułożenia nowej izolacji. Również pojedyncze pęknięcia niekiedy udaje się zlikwidować przez wypełnienie ich zaprawą montażową. Oczywiście, w każdym przypadku zakres robót będzie zależał od wielkości uszkodzeń i często dopiero w trakcie prac ujawnia się rzeczywisty obraz zniszczeń. Przecieki przez taras likwiduje się, układając na istniejącym pokryciu izolację ze specjalnej folii lub warstwę zaprawy wodoszczelnej. Jeżeli na powierzchni widoczne są pęknięcia, lepiej użyć folii, która dzięki swojej elastyczności mniej będzie narażona na rozerwanie w przypadku, gdy pęknięcia te będą się powiększać. Izolacyjną folię podpłytkową przykleja się do podłoża elastycznym klejem do płytek ceramicznych. Na połączeniach uszczelnia się ją dodatkowo taśmą pokrytą włókniną, zapewniającą dobrą przyczepność do zaprawy klejowej. Natomiast uszczelnienie powierzchni zaprawą wodoszczelną polega na jej nałożeniu pędzlem lub wałkiem w dwóch – trzech warstwach o łącznej grubości ok. 2 mm. Zaprawa ta najlepiej nadaje się na surowe podłoża betonowe lub pokryte lastrikiem. W przypadku pokryć z płytek ceramicznych, przed jej nałożeniem trzeba zaszpachlować fugi na równo z powierzchnią. Czas schnięcia kolejnych warstw wynosi ok. 3 godzin, a nowe płytki można przyklejać po 3 dniach. Remont generalny Jeśli nawierzchnia tarasu jest w znacznym stopniu uszkodzona, konieczne jest zdjęcie całego pokrycia, a w przypadku uszkodzenia jastrychu, również tej warstwy. Z reguły układana jest wtedy nowa izolacja przeciwwilgociowa, a w razie potrzeby również warstwa spadkowa. Izolacją przeciwwilgociową są najczęściej papy na welonie z włókna szklanego lub membrany izolacyjne. Coraz częściej sięga się także po folie. Są one szczególnie przydatne w przypadku tarasu ocieplonego. Należy przy tym pamiętać, że pod ociepleniem musi się znaleźć jedna warstwa folii paroizolacyjnej. Będzie ona chronić taras przed parą wodną, która może przenikać z ogrzewanego pomieszczenia i skraplać się w którejś z warstw tarasu. Jeśli płyty termoizolacyjne nie mają krawędzi wyprofilowanych, tak by można je było łączyć na zakład, wówczas warstwa folii powinna być ułożona również na ociepleniu. Zabezpieczy wtedy przed wciekaniem między płyty świeżej zaprawy, tworzącej na ociepleniu warstwę dociskową. Dalsze warstwy zależą od przyjętej metody odprowadzenia wody: jednej, polegającej na dokładnym uszczelnieniu pokrycia tuż pod posadzką i drugiej, z drenażem odprowadzającym przenikającą przez pokrycie wodę po izolacji przeciwwilgociowej. W pierwszym przypadku na izolacji układana jest warstwa jastrychu grubości 4 cm wzmocnionego siatką zbrojeniową z drutu o średnicy 3-4 mm. W drugiej metodzie na izolacji kładziona jest tłoczona folia drenażowa, w której wykonane są nacięcia umożliwiające przenikanie wody i odprowadzające ją do krawędzi tarasu. Na folii drenażowej również wylewa się jastrych, a na krawędzi mocuje się fartuch z blachy, który zabezpieczy brzeg tarasu przed wnikaniem wody wyciekającej z warstwy drenażowej. W obu wariantach jastrych powinien być odizolowany od ściany domu wkładką dylatacyjną, a jego powierzchnia podzielona na pola przez wykonanie tzw. dylatacji pośrednich (nacięć kielnią na głębokość ok. połowy grubości warstwy). Kolejna warstwa to izolacja podpłytkowa, niezbędna gdy nie stosujemy drenażu. Można ją nałożyć z zaprawy wodoszczelnej lub płynnej folii po dostatecznym stwardnieniu jastrychu – co trwa ok. 2-3 tygodnie. W przypadku zastosowania warstwy drenującej, pokrycie z płytek kładzie się bezpośrednio na stwardniałym jastrychu. Do mocowania płytek ceramicznych na tarasie należy używać wyłącznie elastycznych, mrozoodpornych zapraw klejowych. Przy ich układaniu niezwykle ważne jest – zwłaszcza, gdy nie ułożono pod jastrychem drenażu – całkowite wypełnienie przez klej powierzchni pod płytkami. Dlatego powinien on być możliwie rzadki i nakładany na płytkę oraz na podłoże. Po dociśnięciu płytki wzdłuż krawędzi zaprawa powinna wypłynąć prawie do jej powierzchni. Również szerokość fug ma wpływ na trwałość pokrycia. Przy najczęściej stosowanych płytkach o boku ok. 30 cm szerokość fugi nie może być mniejsza niż 6-8 mm, zależnie od nasłonecznienia tarasu. Do spoinowania należy używać mrozoodpornych elastycznych zapraw. Przy układaniu płytek nie można zapomnieć o zamontowaniu na krawędzi tarasu fartuchów odprowadzających wodę z powierzchni oraz o prawidłowym połączeniu posadzki ze ścianą. W miejscach, gdzie przebiegają dylatacje uszczelnienie w jastrychu i pokryciu wykonuje się z elastycznych mas silikonowych. Hanna Czerska |
