Panele czy parkiet?

(fot. Kronopol)

Redakcja: Żeby dobrze wybrać posadzkę, trzeba sobie odpowiedzieć na następujące pytania: jak intensywnie posadzka będzie użytkowana: czy będzie się po niej chodzić w butach, czy tylko w kapciach, czy rodzina jest liczna, czy w domu są małe dzieci i zwierzęta, np. duży pies itp., jak długo posadzka ma służyć – czy planujemy ją użytkować najdłużej jak to możliwe, czy też dopuszczamy, że gdy się zniszczy, po kilku sezonach po prostu wymienimy ją na nową. Ważne są również koszty.

Parkiet

To tradycyjna posadzka z małych deszczułek z litego drewna twardych gatunków rodzimych, jak dąb, buk, klon oraz gatunków egzotycznych: teak, iroko, kempas, daru daru. Na krawędziach deszczułki mają zazwyczaj wyfrezowany wpust i wypust. Ze względu na to, że drewno na przemian kurczy się i pęcznieje, deszczułki – aby się nie paczyły, nie mogą być zbyt duże: grubość 16–22 mm, szerokość 30–100 mm, długość 200–500 mm.

 

Parkiety wytwarza się również jako płyty warstwowe, w których warstwą wierzchnią jest drewno odporne na ścieranie, a pod nim znajduje się sklejona z kilku warstw płyta z drewna iglastego lub inna płyta drewnopochodna.

 

Właściwie konserwowany parkiet może służyć przynajmniej kilkadziesiąt lat. Na wygląd parkietu ma wpływ nie tylko gatunek, lecz także klasa drewna. Deski, mozaika i deszczułki z litego drewna sprzedaje się w kilku klasach oznaczanych od I do V (najczęściej I–III). Oznaczenie klasy nie jest określeniem jakości wykonania elementów ani właściwości technicznych drewna, lecz wyglądu, jednolitości barw oraz usłojenia elementów. Oto charakterystyka klas:

• I – drewno bezsęczne, o jednolitej barwie oraz równomiernym i prostoliniowym usłojeniu;
• II – drewno z niewielkimi sękami o średnicy do 6 mm, nieznacznych różnicach barw i lekko zakrzywionych i pofalowanych słojach;
• III–V – dopuszczalne sęki większej średnicy, barwa i usłojenie elementów zróżnicowane.

 

Olimpia Wolf

Ciąg dalszy artykułu w wydaniu papierowym miesięcznika Budujemy Dom 7-8/2011