Więźba dachowa może być wykonana przez brygadę
cieśli tradycyjnie, bezpośrednio na placu budowy.
Można też zdecydować się na więźbę prefabrykowaną.
Wówczas wiązary przygotowywane są
w fabryce i gotowe montuje się na budynku.
(fot. Mitek)
Konstrukcję i przekroje elementów więźby
dachowej dobiera się na podstawie obliczeń
statyczno-wytrzymałościowych, w których
uwzględnia się:
odległość między ścianami konstrukcyjnymi
(podporami),
kąt nachylenia dachu,
rodzaj zastosowanego pokrycia,
strefę obciążenia wiatrem, w której usytuowany
ma być budynek,
strefę obciążenia śniegiem.
Obliczenia te wykonuje konstruktor współpracujący
z architektem projektującym
dom.
Rodzaje więźby dachowej
Krokwiowa – najprostsza konstrukcja dachowa
– stosowana, gdy rozpiętość między
zewnętrznymi ścianami nośnymi nie przekracza
7,0 m. Podstawowym elementem nośnym
jest para krokwi połączonych w kalenicy.
Rozstaw krokwi wynosi przeciętnie
80–120 cm.
Krokwiowo-jętkowa – stosowana w dachach
o rozpiętości 5–7,5 m. Każda para
krokwi jest w niej usztywniona poziomą
belką (jętką), umieszczoną na wysokości
równej 2/3 długości krokwi – licząc od jej
dolnego oparcia.
Płatwiowo-kleszczowa – najbardziej uniwersalna
i najczęściej wykonywana. Można
ją stosować zarówno w dachach jedno-,
jak i dwuspadowych, płaskich i stromych.
Rozpiętość więźby płatwiowo-kleszczowej
może sięgać nawet 16 m, jednak zalecana
jest 9–12 m. Najbardziej typowa konstrukcja
tego typu zbudowana jest z dwóch rodzajów
wiązarów: głównych oraz pośrednich.
Wiązary główne są rozstawione co
3–5 m i składają się z dwóch krokwi opartych
na płatwiach, dwóch słupów i pary
kleszczy, które obejmują pozostałe elementy
z dwóch stron. Usztywnieniem w kierunku
poprzecznym są zastrzały oraz miecze.
W wiązarach pośrednich słupów i kleszczy
nie ma.
Joanna Dąbrowska
Ciąg dalszy artykułu w wydaniu papierowym miesięcznika Budujemy Dom 4/2011