Zanim popłynie z kranu

fot. Uponor

Już na budowę domu trzeba doprowadzić wodę. Można ją doprowadzić z wodociągu (jeśli jest) lub wykopać własną studnię. Instalację najlepiej wykonać według fachowego projektu, którego autor zadba o racjonalne prowadzenie przewodów i wszelkie niezbędne zabezpieczenia.

Woda z wodociągu

Jest to bardzo wygodne źródło zaopatrzenia w wodę i większość osób korzysta z niego, gdy ma taką możliwość. Wykonanie przyłącza najlepiej zlecić firmie współpracującej z lokalnym zakładem wodociągowym; koszty przyłącza pokrywa inwestor.

 

Na nasz wniosek lokalny zakład wodociągów i kanalizacji wydaje warunki techniczne, jakie ma spełniać podłączenie budynku do sieci wodociągowej. Określa w nim miejsce podłączenia do sieci i maksymalny pobór wody. Wówczas można już zlecić przygotowanie projektu projektantowi z uprawnieniami, a gotowy plan przedstawia się do zaopiniowania przez ZUD (Zespół Uzgodnień Dokumentacji).

Potem można wystąpić do zakładu wodociągów i kanalizacji z wnioskiem o wydanie pozwolenia na budowę przyłącza i po jego uzyskaniu – rozpocząć budowę przyłącza. Gotowe przyłącze odbiera pracownik zakładu wodociągowego, zakłada plombę na wodomierz i spisuje stan licznika. Wtedy podpisuje się umowę z zakładem wodociągowym o zaopatrzeniu w wodę.

Własne ujęcie wody

Warto zatrudnić firmę studniarską, która znajdzie odpowiednie miejsce na studnię i ją wykona. Wodę przeznaczoną do domu pobiera się z głębszych poziomów wodonośnych, nigdy podskórnych, które są silnie zanieczyszczone. są trzy rodzaje studni:

 

Abisynka, czyli studnia wąskorurowa.
wykonywane tylko w gruntach porowatych, najlepiej piaszczystych i można nimi czerpać wodę z niewielkiej głębokości (ok. 7 m). Średnica rury wbijanej w ziemię wynosi zazwyczaj 5 cm, czyli 2 cale. Na jej dolną część nakręcony jest odcinek rury z drobnymi poziomymi wycięciami i z końcówką do wbijania w ziemię. Woda zasysana jest przez pompę umieszczoną w domu lub w studzience na terenie posesji. Średni czas eksploatacji takiej studni wynosi 10 lat.

 

Studnia wiercona.
Taką studnię można wykonać w każdym, dowolnym gruncie do dowolnej głębokości uzasadnionej ekonomicznie (im większa głębokość studni, tym większy koszt jej wykonania i wyższa cena pompy). W grunt wwierca się rurę osłonową średnicy zazwyczaj 110 mm (4 cale) i umieszcza w niej pompę głębinową.

 

Studnie kopane (kręgowe).
Głębokość studni kopanej wynosi od 3 do 10 m. Przy budowie studni o większej głębokości nakład pracy jest dużo większy niż przy wykonaniu studni wąskorurowej, natomiast przy mniejszych głębokościach istnieje duże ryzyko przedostawania się różnych zanieczyszczeń (zwłaszcza mikrobiologicznych) do wody.

 

O wykonaniu studni należy poinformować starostwo powiatowe na miesiąc przed rozpoczęciem prac. Do pobierania wody ze studni stosuje się najczęściej 2 rodzaje pomp: odśrodkowe samowykona zasysające – do abisynek i wierconych, oraz głębinowe – do wszystkich rodzajów studni.

 

Pompę samozasysającą montuje się w budynku. Zasysa ona wodę za pomocą rurociągu ssawnego i tłoczy ją do domowej instalacji. Pompy samozasysające można stosować, gdy pionowa odległość zwierciadła wody w studni od osi pompy nie przekracza 7–8 m.

 

Pompę głębinową umieszcza się w studni pod lustrem wody. Jej zaletą jest bezszmerowa i bezobsługowa praca, a także wyższa sprawność niż pomp samozasysających. Wyższe koszty zakupu pompy zwrócą się w trakcie eksploatacji. Niezbędnym urządzeniem współpracującym z pompą jest zbiornik hydroforowy, który umożliwia korzystanie z wody bez uruchamiania się pompy po każdym odkręceniu kranu. Będzie się włączała tym rzadziej, im większy jest zbiornik, ale też tym więcej potrzeba na niego miejsca. Dawniej stosowane były duże zbiorniki, w których woda i powietrze nie były od siebie oddzielone.

 

Nowoczesne zbiorniki mają małą pojemność, przez co pompa musi włączać się częściej, ale część powietrzną od części wodnej w zestawie hydroforowym oddziela membrana. Jest to rozwiązanie korzystne dla trwałości instalacji. Zbiorniki hydroforowe są sprzedawane w komplecie z pompą i nazywane są zestawem hydroforowym. Woda z własnego ujęcia może być skażona mikrobiologicznie lub zanieczyszczona chemicznie – najczęściej ma przekroczone dopuszczalne wartości żelaza i wymaga odpowiedniego uzdatnienia.

 

Monika Czeczotek

Pełna wersja artykułu: Zanim popłynie z kranu