Technologie budowy domów

Wciąż wiele domów wznosi się tradycyjnie z cegły, chociaż same cegły nie mają wiele wspólnego z tymi sprzed wielu lat. Coraz częściej też inwestorzy decydują się na alternatywne technologie. Gwarantują one bowiem szybkie zrealizowanie inwestycji i uzyskanie parametrów nie gorszych od technologii murowanych.

Kiedyś budowano z drewna, potem z cegły, a teraz buduje się z betonu komórkowego, gotowych paneli, styropianu zalanego betonem, a odważniejsi idą dalej i budują nawet z gipsu. Zwykła cegła została wyparta przez ceramikę tzw. poryzowaną i silikaty. Różne są powody wyboru konkretnej technologii – finansowe, ekologiczne, wygoda... W każdym bądź razie, często

...LICZY SIĘ SZYBKOŚĆ

Styropian zalewany betonem

To po prostu technologia szalunku traconego z kształtek styropianowych. Zapewne dzięki prostocie montażu i możliwości znacznego obniżenia kosztów budowy, duża część inwestorów wybierających ten sposób, decyduje się na budowę samodzielnie. Domy „ze styropianu” charakteryzują się dobrą izolacyjnością termiczną przegród. Przykładowo, ściana grubości 25 cm, na którą składają się dwie warstwy styropianu po 5 cm oraz rdzeń betonowy 15 cm, może mieć współczynnik przenikania ciepła U=0,28 W/(m2K). Najszersze kształtki pozwalają uzyskać nawet 0,10 W/(m2K).

Kształtki styropianowe doskonale nadają się do wykonywania ścian piwnic, gdyż bardzo dobrze izolują cieplnie. Należy jednak pamiętać o wykonaniu zewnętrznych powłok izolacyjnych, tworzących zabezpieczenie przed wodami gruntowymi.

W tej technologii szczególnie ważne jest staranne wypoziomowanie fundamentów, ponieważ nie ma możliwości późniejszej korekty.

Styropianowe pustaki zestawia się w ścianę, jak klocki Lego. Zamki na dolnych i górnych krawędziach elementów tworzą tak szczelne połączenia, że nie jest potrzebne ich wzmacnianie. Pierwszą warstwę pustaków układa się bezpośrednio na izolacji poziomej ław. W kolejnych warstwach elementy układa się mijankowo, jak cegły w murze.

Ściany budynku tworzą zatem elementy styropianowe, odpowiednio uzbrojone i wypełnione wewnątrz betonem. Po związaniu mieszanki powstaje rdzeń żelbetowy (element konstrukcyjny budynku) od razu docieplony z dwóch stron styropianem. Grubość rdzenia wynosi 15 cm, a dzięki różnej grubości styropianu łączna grubość ścian 35-45 cm. Nośność rdzenia pozwala wznosić budynki do 25 m wysokości.

W przypadku samodzielnego budowania zalecane jest betonowanie po trzy warstwy pustaków. Wlanie betonu po ustawieniu większej liczby warstw może spowodować wypchnięcie styropianu.

Przy wznoszeniu budynków z bloczków styropianowych można zastosować dowolny rodzaj stropów, np. drewniany, płytę żelbetową monolityczną lub strop gęstożebrowy z pustakami styropianowymi. Strop styropianowy ułatwia prowadzenie instalacji wewnątrz niego oraz montaż sufitowych płyt gipsowo-kartonowych i podwieszenie oświetlenia.

Pustaki stropowe zalewa się warstwą betonu grubości 50-60 mm. Otrzymany strop ma bardzo dobrą izolacyjność termiczną, co jest szczególnie korzystne nad piwnicą lub pod poddaszem.

Wybór rodzaju konstrukcji dachu i pokrycia jest w zasadzie dowolny. Nie ma żadnych ograniczeń co do kształtu dachu i rozstawu krokwi. Kształtki systemowe są jednocześnie gotowym podłożem pod dachówki, ponieważ na ich powierzchni są wyprofilowane schodki, które zastępują łaty. Ich krawędzie są przy tym ukształtowane tak, aby w połączeniach bloków tworzył się „zamek”, a woda, która może dostać się pod pokrycie, była odprowadzana po pochyłości dachu. Wykonany z kształtek dach ma U=0,23 W/(m2K).

Otwory okienne i drzwiowe konstruuje się z „wyspecjalizowanych” pustaków – również styropianowych. Ściany wewnętrzne można wznosić z elementów systemu, ale też z dowolnych materiałów. Ich powierzchnie prosto i szybko można wykończyć płytami g-k. Elewację można wykończyć tynkiem cienkowarstwowym, sidingiem lub elewacyjnymi płytkami ceramicznymi. Bardziej tradycyjnie można ją obmurować zwykłą cegłą ceramiczną z klasycznym tynkiem.

Dom z paneli

Oznacza budowę systemem, którego podstawą jest tworzenie traconego deskowania ścian nośnych i stropów z płyt powstałych ze zrębków drewnianych i betonu. Mają one szerokość 50 cm i długość 2 m, a łączone są stalowymi klamrami.

Pierwszą warstwę deskowania buduje się na całym obwodzie rzutu poziomego budynku.

Montaż płyt ściennych rozpoczyna się od naroża. Podczas układania dolnej warstwy płyt, równocześnie wykonuje się szalowanie wewnętrznych ścian nośnych oraz deskowanie otworów. Do pierwszej warstwy szalunku ścian, dla zapewnienia ich pionu, wsuwane są drabinki montażowe o wysokości całego piętra.

Podczas szalowania można prowadzić ciągi instalacyjne – rury wodociągowe, kanalizacyjne i wentylacyjne, przewody elektryczne w rurkach instalacyjnych itp.

Po zmontowaniu szalunku, wnętrze deskowania wypełnia się betonem – do poziomu klamer łączących płyty u góry.

Ścianę zewnętrzną przygotowuje się, ustawiając dwa rzędy płyt i spinając je klamrami. Zabezpiecza to elementy przed przesuwaniem się. Płyty zewnętrzne od środka wykłada się styropianem. Tak powstałą konstrukcję zalewa się betonem.

Stropy wykonuje się z systemowych pustaków, układanych na styk. W razie potrzeby można je skracać, zabezpieczając wnętrze elementu przed zaciekaniem betonu. Po ułożeniu elementów stropowych, do powstałych w ten sposób żeber wkłada się zbrojenie stalowe, które musi sięgać aż do ścian nośnych. Można wykonywać również monolityczne stropy gęstożebrowe z prefabrykowanych elementów stropowych lub płyt do szalowania.

W systemie z płyt zrębkowo-cementowych wznosi się ściany działowe jednowarstwowe (z pojedyńczej płyty) i dwuwarstwowe. Na ściany dwuwarstwowe składają się dwie płyty, między którymi znajduje się szczelina powietrzna lub izolacja. Najpierw, na całej powierzchni zbudowana zostaje pierwsza warstwa konstrukcji, do niej przykleja się warstwę izolacji i przykrywa drugą płytą.

Powierzchnie ścian wewnętrznych tynkuje się zaprawami gipsowo-wapiennymi i maluje.

Ciąg dalszy artykułu w Budujemy Dom 06/2006

Aleksander Rembisz