| Posadzki, które można nazwać umownie twardymi, mają coraz więcej zwolenników. Architekci wnętrz wprowadzają je nawet do salonów. Posadzki z ceramiki i naturalnego kamienia są odporne na zabrudzenia oraz uszkodzenia mechaniczne, jednocześnie bardzo łatwo utrzymać je w czystości. Jeśli mamy obawy, że powierzchnia podłogi będzie nieprzyjemnie zimna, zainstalujmy ogrzewanie podłogowe. O popularności różnego rodzaju posadzek decydują przede wszystkim ich cechy użytkowe. Przy wyborze materiału powinniśmy wziąć pod uwagę nie tylko względy estetyczne, ale też jego parametry wytrzymałościowe, m.in. odporność na ścieranie. Inną bowiem ścieralność ma gres, inną marmur, a jeszcze inną klinkier czy terakota. Równie ważne są odporność na plamienie i nasiąkliwość oraz – w przypadku ogrzewania podłogowego – zdolność do jak najlepszego przewodzenia ciepła. Posadzki ceramiczne Zaliczamy do nich cieszący się dużą popularnością gres, płytki ceramiczne oraz klinkier i terakotę. Gres Gres jest materiałem produkowanym na bazie krzemionki i dodatków, m.in. tlenków nadających mu kolor. Wypalany jest w wysokiej temperaturze, co powoduje jego utwardzenie. Płytki są odporne na działanie niskich temperatur oraz kwasów. Gres występuje w dwóch odmianach. Gres matowy wypala się w temperaturze ok. 1000°C. W takich warunkach następuje jedynie częściowe zeszklenie materiału, pozostają więc pory. Większa porowatość to jednocześnie większa nasiąkliwość, a zatem mniejsza odporność na niskie temperatury. Takich płytek nie można więc stosować na zewnątrz. Gres porcelanowy jest powleczony warstwą glazury podobnej do stosowanej w produkcji płytek ceramicznych. Znacznie zmniejsza to jego nasiąkliwość i podwyższa mrozoodporność – można go więc stosować również na zewnątrz budynków. Wzornictwo gresów jest dość bogate. I chociaż większość płytek ma charakterystyczną „nakrapianą” powierzchnię, to jednak pokrywanie ich dodatkami koloryzującymi umożliwia uzyskanie imitacji różnokolorowych gatunków marmuru oraz bardzo precyzyjnych wzorów. Gres może więc do złudzenia przypominać np. kamień lub drewno, ale jest znacznie od niego lżejszy i, najczęściej, tańszy. Płytki dostępne są najczęściej w kształcie kwadratu o wymiarach boku od 20 do 60 cm. Płytki ceramiczne Nazwą tą określa się całą grupę okładzin podłogowych, do których wytworzenia użyto glinek. Płytki wyprodukowane z gliny najwyższej jakości nazywane są kamionką (są twardsze niż klinkier i terakota). Podczas wypalania glina twardnieje, tworząc nieporowaty i twardy materiał posadzkowy. Jest odporny na plamienie, niskie i wysokie temperatury oraz wilgoć. W odróżnieniu od gresu, który jest jednowarstwowy, płytki ceramiczne składają się z warstwy nośnej oraz wierzchniej, dekoracyjnej. Jest nią szkliwo, dzięki któremu płytka zyskuje kolor oraz fakturę. Uwaga! Szkliwo na płytkach gorszej jakości, ułożonych w miejscach o dużym natężeniu ruchu, po pewnym czasie zacznie się wycierać. Widoczna będzie wówczas warstwa gliny. Tak uszkodzone płytki kwalifikują się do wymiany. Klinkier Jest również wypalany z glinki. Wyroby są dość trwałe. Na posadzki nadają się płytki o grubości ok. 25 mm. Czasem architekci wnętrz proponują wyłożenie podłogi, szczególnie w miejscach intensywnie eksploatowanych, cegłami klinkierowymi. Trzeba jednak pamiętać, że taka posadzka jest bardzo ciężka, wymaga więc odpowiednio wytrzymałego stropu. W związku z tym znakomicie sprawdzi się na podłodze na gruncie, ale lepiej nie róbmy ceglanej posadzki na piętrze. Klinkier produkowany jest w wielu kolorach i fakturach. Szczególnie pasuje do wnętrz o charakterze rustykalnym. Wygląd starej podłogi uzyskamy, stosując pomiędzy elementami klinkierowymi szerokie spoiny. Dzięki szerokiemu wachlarzowi zastosować i sporej gamie wyrobów, z klinkieru możemy zrobić także poręcze murowanych schodów oraz dekoracyjne fragmenty na ścianach. opracowanie: Anna Grocholska Ciąg dalszy artykułu w formacie pdf: |
Pobierz wersję pdf: Twarde jak...
