Budowa stropu to zadanie dla specjalistów – konstruktora i doświadczonych wykonawców. W tym przypadku nie wolno eksperymentować – jeśli chcemy zastosować inne rozwiązania niż proponowane w projekcie, to trzeba to uzgodnić z konstruktorem.
Dotyczy to nie tylko zmiany rodzaju stropu, ale również zmiany układu ścian wewnętrznych – to one są dla niego podporą (ściany nośne), lub przeciwnie – obciążeniem (ściany działowe). Zmian nie można więc dokonywać pochopnie na placu budowy, wierząc zapewnieniom wykonawców, że wszystko będzie w porządku. Stropy różnią się pod wieloma względami, np. zdolnością do tłumienia dźwięków, izolacyjnością termiczną, trudnością ułożenia czy masą. Warto więc już na etapie projektowania wybrać rodzaj stropu najlepiej dostosowany do naszych potrzeb.
Stropy gęstożebrowe
(fot. Techbud)
Najpopularniejsze w domach jednorodzinnych są obecnie stropy gęstożebrowe. Występują w wielu odmianach (np. Teriva, Fert), ale zawsze składają się z gęsto rozstawionych, lekkich stalowo-betonowych lub stalowo-ceramicznych belek. Przestrzeń pomiędzy belkami, zwykle szerokości 60 cm, wypełnia się pustakami – najczęściej ceramicznymi lub z betonu lekkiego. Materiał, kształt i wymiary pustaków są odmienne w „systemach” różnych producentów.
Końce belek kotwi się w wieńcu stropowym (łącząc ze sobą zbrojenie belek i wieńca). Następnie mieszanką betonową pokrywa się górną powierzchnię stropu oraz wypełnia nią wieniec. Na stropie to tzw. nadbeton – jego klasa oraz grubość określona jest w projekcie.
W stropach, których rozpiętość przekracza 4–4,5 m, wykonuje się tzw. żebra rozdzielcze, czyli dodatkowe belki usytuowane prostopadle do belek stropowych. Żebra rozdzielcze zapobiegają niezależnemu uginaniu się belek pod obciążeniem. Takie niezależne ugięcia, zwane „klawiszowaniem”, prowadzą bowiem do pękania tynku na spodzie stropu. Zjawisko klawiszowania zmniejsza też warstwa nadbetonu, gdyż wiąże ze sobą zbrojenie poszczególnych belek i usztywnia konstrukcję.
W miejscu oparcia murowanych ścian działowych, biegnących równolegle do belek, konieczne jest usztywnienie stropu przez ułożenie dwóch belek obok siebie.
Zalety:
łatwo dostępne prefabrykaty, które produkuje wiele firm, w tym także niewielkie lokalne zakłady;
znana wykonawcom technologia (różnice pomiędzy wariantami stropów oferowanych przez różnych producentów są niewielkie);
stosunkowo łatwy montaż, niewymagający użycia ciężkiego sprzętu.
Wady:
trudność wykonania stropów o skomplikowanych kształtach;
spora pracochłonność, także ze względu na wymagane podparcie do czasu osiągnięcia przez strop pełnej wytrzymałości;
podatność na klawiszowanie;
izolacyjność akustyczna gorsza niż betonowych stropów monolitycznych oraz prefabrykowanych z płyt kanałowych.
