Remont komina jest potrzebny kiedy na jego ścianach pojawiają się oznaki zniszczenia. O tym samym trzeba pomyśleć, gdy kocioł na paliwo stałe planujemy zastąpić gazowym lub olejowym.
Sygnałem, że trzeba koniecznie zająć się kominem, są pęknięcia i plamy na ścianie kominowej. Jeśli zostaną zlekceważone, ze ściany kominowej zacznie odpadać tynk, a potem zacznie niszczyć się struktura ściany, w wyniku czego w domu może pojawić się zapach spalin.
Komin może ulegać przyspieszonemu niszczeniu z różnych powodów. Mogą to być błędy popełnione podczas jego budowy, na przykład użycie nieodpowiednich cegieł (dziurawek) lub niewłaściwe wypełnienie spoin w murze kominowym. Nieszczelności w spoinach mogą potem sprzyjać wnikaniu w mur wody deszczowej; w wyniku tego następuje zawilgocenie komina: związane z tym zacieki mogą pojawić się nawet wewnątrz domu.
Bardzo często przyspieszone niszczenie rozpoczyna się po podłączeniu do starego komina nowego kotła gazowego lub olejowego. Temperatura spalin pochodzących z takich kotłów to zazwyczaj mniej niż 120°C, czyli dużo mniej niż spalin z kotła na paliwo stałe. W dodatku kotły te nie pracują w sposób ciągły, lecz z przerwami, zatem nagrzewają komin w niewielkim stopniu.
Wskutek tego spaliny łatwo ulegają schłodzeniu, a to powoduje kondensację, czyli wykroplenie się zawartej w spalinach pary wodnej. Osadzająca się w ten sposób na ścianach komina woda wchodzi w reakcję z dwutlenkiem siarki zawartym w spalinach z oleju lub gazu. Powstaje w ten sposób kwas siarkowy, który niszczy ściany komina i powoduje powstawanie plam na jego powierzchni. Proces ten postępuje jeszcze szybciej, gdy komin jest umieszczony w chłodniejszej ścianie zewnętrznej. Najszybciej zniszczeniu ulega ta część komina, która wystaje ponad dach, bo działają na nią wiatr, deszcz i mróz.
Zalecenia te są rzadko przestrzegane. Dla własnego bezpieczeństwa warto zadbać o to, by komin był sprawdzany i czyszczony przez kominiarza przynajmniej raz w roku.
Remont zniszczonego komina polega zazwyczaj na wstawieniu doń wkładu kwasoodpornego, którego montaż trzeba zlecić wyspecjalizowanej firmie dysponującej odpowiednim sprzętem. Ekipa montująca wkład sprawdza, w jakim stanie jest dotychczasowy przewód kominowy i przeczyszcza go. Ustala przekrój i przebieg kanału kominowego, a także czy nie ma w nim wystających elementów, które mogłyby utrudnić wstawianie wkładu. Od tych ustaleń zależy, jaki rodzaj wkładu zostanie zastosowany: z prostych rur, gdy kanał komina ma przebieg pionowy bez załamań, lub z kolanami albo gięty - gdy przewód zmienia kierunek. Średnicę wkładu dobiera się tak, by nie była mniejsza niż średnica przyłącza w kotle; nie powinna być też za duża.
Nowo montowany wkład kominowy musi być na całej długości wykonany z tego samego materiału.
Najlepszym rozwiązaniem jest zastosowanie kompletnego systemu kominowego, w którego skład wchodzą rury, łączniki, wyczystka i element odprowadzający kondensat.
Wkład stalowy do odprowadzania dymu z kotła na paliwa stałe lub z kominka powinien mieć średnicę dobraną do mocy urządzenia grzewczego i nie mniejszą niż 12 cm.
Montaż wkładu wymaga też prac murarskich. Ściana komina musi być rozkuta w miejscu podłączenia kotła, gdzie montuje się trójnik łączący przewód z kotłem. Niżej zakłada się wyczystkę i zbieracz skroplin, a jeśli przewiduje się, że będzie ich dużo - odprowadzenie skroplin do kanalizacji.
Poszczególne elementy wkładu mają połączenia kielichowe; kolejne odcinki łączy się na wcisk i wprowadza się w kanał dymowy od góry. Rury łączy się najczęściej na dachu, a następnie opuszcza się do trójnika zamontowanego wcześniej w kominie.
Rury proste należy montować tak, aby ich węższe końce były u dołu, a szersze (mufy) u góry. Tylko takie ustawienie zapobiega wydostawaniu się kondensatu na zewnątrz wkładu. Od jakości tych połączeń zależy, czy komin będzie szczelny, a przez to bezpieczny.
Dobrze połączone rury tworzą na tyle sztywną konstrukcję, że najczęściej nie jest potrzebne jej usztywnianie. Jeśli sytuacja tego wymaga, na przykład gdy przekrój murowanego komina jest znacznie większy niż średnica wkładu, stosuje się specjalne elementy zwane centrującymi. Wkład musi być połączony z murowanym przewodem kominowym jedynie w dwóch miejscach: u podstawy (służy do tego element nazywany bazowym) oraz w miejscu zakończenia komina (w części wystającej ponad dach) - gdzie wstawia się tzw. kryzę.
Element bazowy montuje się na sztywno, natomiast kryza musi umożliwiać swobodne odkształcanie się metalowej konstrukcji pod wpływem zmian temperatury. Podporą może być np. stalowy kątownik lub podmurówka z cegieł. Podpora musi wytrzymać ciężar całego wkładu. Ocieplanie komina ponad dachem nie jest konieczne, gdy jest on obmurowany. Schłodzenie spalin na tym odcinku jest niewielkie i nieznacznie wpływa na zmniejszenie ciągu kominowego, a kondensacja pary wodnej z reguły występuje na niższych odcinkach komina.
Do kominów, które nie mają przebiegu prostoliniowego, przeznaczone są wkłady giętkie. Można je jednak stosować tylko w kominach odprowadzających spaliny z kotłów gazowych lub olejowych, ponieważ nie wytrzymują wysokiej temperatury spalin z kotłów na paliwo stałe (temperatura spalin we wkładzie miękkim nie powinna zazwyczaj przekraczać 200°C).
Wkład miękki wykonany jest z taśmy ze stali kwasoodpornej i ma kształt rury harmonijkowej. W górnej i dolnej części wyposażony jest w gwintowane złączki. Podobnie jak wkład sztywny, wymaga wykucia otworu do podłączenia kotła oraz zamontowania trójnika, wyczystki i zbiornika na kondensat.
Niekiedy okazuje się, że remont komina nie jest możliwy. Bywa też, że inne powody przesądzają o budowie nowego. Komin taki najczęściej stawia się na zewnątrz budynku - jako wolno stojący lub przylegający do ściany.
Komin stojący na zewnątrz musi być zaizolowany termicznie. Jeśli izolacji nie będzie lub będzie ona niewystarczająca, spaliny będą się intensywnie schładzać i ciąg kominowy będzie słabszy jeśli przewody wykonane są z materiałów dobrze przewodzących ciepło.
Na rynku dostępne są gotowe systemy kominowe stalowe i ceramiczne, przeznaczone do odprowadzania spalin z kotłów na paliwa płynne, gazowe i stałe. Montaż takiego komina jest prosty i można przeprowadzić go w jeden dzień.
W skład systemu wchodzą wszystkie niezbędne elementy: rury, uchwyty mocujące komin do ściany, trójniki przyłączeniowe, kolanka, wyczystki oraz nasady wylotowe. Komin składa się z dwóch rur umieszczonych jedna w drugiej; rura wewnętrzna wykonana jest ze stali kwasoodpornej. Kominy stalowe dwuścienne mają umieszczoną izolację cieplną między rurą wewnętrzną i zewnętrzną.
Po wykuciu otworu w ścianie, na konsoli wsporczej przymocowanej do muru ustawia się dolny element systemu i kolejno łączy poszczególne odcinki komina. Mniej więcej co 2 m stawiany komin mocuje się uchwytami do ściany.
Systemy ceramiczne są produkowane z kamionki kwasoodpornej lub szamotu. Rura wewnętrzna jest osłonięta izolacją termiczną z wełny mineralnej. Wokół izolacji jest pusta przestrzeń, aby możliwe było odprowadzanie z niej wilgoci. Całość jest chroniona i stabilizowana obudową z pustaków z betonu lekkiego. Poszczególne elementy łączy się specjalną zaprawą lub kitem kwasoodpornym.
Dostępne są systemy służące jedynie do odprowadzania spalin i takie, które mają również kanały wentylacyjne.
Komin ceramiczny jest cięższy od stalowego, dlatego wymaga specjalnego fundamentu lub wzmocnienia istniejącej konstrukcji. Stosowny projekt trzeba powierzyć uprawnionemu konstruktorowi.
Gotowy komin można otynkować lub wykończyć płytkami elewacyjnymi, co umożliwia dopasowanie jego wyglądu do elewacji budynku.
Zbyt słaby ciąg kominowy może być spowodowany różnymi przyczynami. Należy je poznać i - w miarę możności - usunąć. Jeśli to nie jest możliwe, powinno się zamontować nasadę kominową. Nie tylko poprawi ona ciąg, ale też zwiększy trwałość komina, gdyż dzięki szybszemu odprowadzaniu spalin zmniejszy jego zawilgocenie. Ponadto ochroni wnętrze komina przed śniegiem, deszczem i ptakami, które u wylotu kominów lubią zakładać gniazda. Nasada może się okazać niezbędna, gdy przewód kominowy jest za krótki lub ma zbyt mały przekrój.
Nasady kominowe wykonywane są najczęściej ze stali ocynkowanej, miedzi lub chromoniklu i jest ich kilka rodzajów: obrotowe, samonastawne lub stałe (nieruchome). Wszystkie powinny być uchylne lub łatwe do odkręcenia, aby możliwe było wyczyszczenie przewodu. Nasady montuje się na czapce kominowej, bezpośrednio nad wylotem przewodu lub bezpośrednio do niego - obejmami zaciskowymi.
Oprócz nasad są również mechaniczne wyciągi spalin, które sprawiają, że ciąg kominowy jest stały niezależnie od położenia, wymiarów i wysokości komina oraz wahań temperatury spalin i otoczenia. Szybkość obrotu umieszczonej w nich turbiny może być sterowana elektronicznie.
Redaktor: Katarzyna Olędzka
fot. otwierająca: esara / forum.budujemydom.pl
12
