Pokrycia bitumiczne znane są od około 200 lat. Dawniej były bardzo popularne, przede wszystkim dzięki niskiej cenie oraz możliwości oszczędzania na robociźnie (przy samodzielnym układaniu). Jednak obecnie pokrycia te stosuje się na mniej niż 10% budynków. A trzeba pamiętać, że nowoczesne wyroby bitumiczne mają dużo zalet i są o wiele bardziej estetyczne od tradycyjnych. Warto więc rozważyć ich zastosowanie.
Właściwości pokryć bitumicznych
(fot. European Owners Corning)
Współczesne pokrycia bitumiczne to materiały, w których wodoszczelność uzyskano dzięki nasyceniu masą asfaltową różnego rodzaju podkładów. Dzieli się je na papy, gonty (dachówki) bitumiczne, płyty faliste oraz pokrycia bezspoinowe.
Ich podstawową zaletą jest niewielki ciężar (3–16 kg/m2) oraz duża elastyczność, dzięki której możliwe jest krycie dachów o bardzo skomplikowanych kształtach (oprócz płyt falistych). Poza tym papy i pokrycia bezspoinowe można układać na prawie płaskim dachu, czyli o nachyleniu zaledwie 2°, natomiast gonty i płyty – ze spadkiem min. 12°. Kolejne plusy pokryć bitumicznych to nieskomplikowany sposób układania, z którym poradzi sobie każdy majsterkowicz, możliwość zrezygnowania z prawie wszystkich obróbek blacharskich oraz tzw. galanterii dachowej (gąsiorów, rynien koszowych, wywietrzników itp., ale nie dotyczy to płyt falistych), minimalna ilość odpadów, odporność na promieniowanie UV i w końcu – niewielki koszt.
Z kolei mankamentem pokryć bitumicznych jest ich palność, konieczność układania na pełnym deskowaniu (oprócz płyt falistych) i stosunkowo niewielka trwałość obliczana na 10–40 lat.
Papy asfaltowe
To materiał sprawdzony i ciągle doskonalony. Papy mogą być podkładowe lub nawierzchniowe, tradycyjne, czyli klejone do podłoża za pomocą lepiku asfaltowego, termozgrzewalne, to znaczy rozgrzewane palnikiem gazowym lub gorącym powietrzem i dociskane do podłoża oraz samoprzylepne – najłatwiejsze do układania, ale i najdroższe. W zależności od rodzaju papy oraz liczby stosowanych warstw można wykonywać z nich każdy rodzaj hydroizolacji.
Wykorzystuje się je zarówno do krycia dachów, jak i izolowania fundamentów czy podłogi w łazience. Są niezastąpione przy projektowaniu tzw. dachów odwróconych, w których warstwa termoizolacyjna znajduje się nad izolacją przeciwwodną oraz dachów zielonych, czyli porośniętych roślinnością. Nowoczesne papy mają dużą wytrzymałość mechaniczną i są elastyczne, dlatego trudno je uszkodzić podczas układania i w czasie późniejszej eksploatacji. Poza tym są odporne na wiele substancji chemicznych.
Właściwości i cena tych powłok zależą od rodzaju materiałów zastosowanych w kolejnych warstwach wyrobu. Najważniejsza jest tzw. osnowa oraz ilość zastosowanego asfaltu i sposób jego modyfikacji.
Osnowa – to warstwa nośna odpowiedzialna za właściwości mechaniczne takie, jak wytrzymałość na rozciąganie i elastyczność. Najtańszy i najsłabszy jest rdzeń z tektury stosowany w papach tradycyjnych. Na dodatek niezbyt odporny na działanie mikroorganizmów i pleśni. Obecnie stosuje się go głównie w papach podkładowych. Natomiast tektury nie używa się w papach termozgrzewalnych, tylko nieco mocniejsze i bardziej elastyczne osnowy z tkanin poliestrowych albo najbardziej wytrzymałe (choć kruche) – z włókna szklanego. Oczywiście wraz z jakością wzrasta cena wyrobu.
