Jeżeli zmieniamy rury w instalacji wodociągowej przewidziane w projekcie na inne, musimy pamiętać o kilku kwestiach.
Rury z tworzyw mają znacznie grubsze ścianki niż miedziane, dlatego niefachowa zamiana przewidzianych w projekcie rur na inne o tej samej średnicy zewnętrznej może spowodować bardzo duży spadek ciśnienia, względem pierwotnie przewidywanego.
Z kolei w cienkościennych rurach wielowarstwowych PEX-Al-PEX i podobnych znaczne miejscowe przewężenia powodują stosowane do ich łączenia złączki skręcane. Przy wysokim ciśnieniu wody nie jest to problemem, ale zdarza się też, że w niektórych okolicach ciśnienie wody wodociągowej jest bardzo słabe.
Rury miedziane też mają swoje ograniczenia. Nie powinno się ich stosować, jeżeli woda ma kwaśny odczyn, bo wówczas korodują, a woda niesie ze sobą wypłukane jony miedzi. Miedź powoduje też przyspieszoną korozję elementów stalowych w instalacji. Dotyczy to nie tylko miejsca bezpośredniego kontaktu tych metali, ale również kontaktu wody przepływającej wpierw, przez elementy miedziane z elementami stalowymi, np. zasobnikiem wody. Układ odwrotny - najpierw stal potem miedź - jest dobry, o ile tylko nie ma pętli cyrkulacyjnej (krążenia wody).
Ponadto miedź koroduje w przyspieszonym tempie mając kontakt z betonem, betonem komórkowym i cementem. To dodatkowy argument za tym żeby układać je w otulinie, co zresztą powinno się robić w przypadku wszystkich rur wodociągowych. Te z wodą ciepłą chronimy w ten sposób przed stratami ciepła, a w przypadku przewodów wody zimnej zapobiegamy wykraplaniu się na nich wilgoci z powietrza.
Redakcja BD
fot. otwierająca: UST-M
Skomentuj
