Wykańczanie ścian i sufitów płytami g-k - instrukcja montażu
Wykańczanie ścian i sufitów płytami g-k - instrukcja montażu
Płyty gipsowo-kartonowe to jeden z najpopularniejszych materiałów stosowanych w budownictwie. Są uniwersalne - służą do budowy i wykańczania ścian oraz sufitów, są też chętnie wykorzystywane podczas prac remontowych.
Płyty gipsowo-kartonowe to wszechstronny materiał budowlany, idealny do budowy i wykańczania ścian oraz sufitów. Są lekkie, łatwe w montażu i odporne na ogień, co czyni je popularnym wyborem zarówno w nowych budynkach, jak i podczas remontów. Dzięki gładkiej powierzchni stanowią doskonały podkład pod farby, tapety czy płytki, eliminując konieczność tynkowania. Występują w różnych odmianach, dostosowanych do specyficznych potrzeb, takich jak odporność na wilgoć czy ogień. Płyty g-k można montować na ścianach bezpośrednio na klej lub przy użyciu stelaża, co pozwala na ukrycie instalacji. Są również powszechnie stosowane do budowy lekkich ścian działowych i sufitów podwieszanych. Montaż wymaga precyzyjnego wykończenia styków płyt, a koszty związane z ich zakupem i montażem zależą od rodzaju materiału oraz regionu.
Genialne w swojej prostocie - to określenie dobrze pasuje do płyt gipsowo-kartonowych. Sprasowany gips umieszczony jest pomiędzy dwiema warstwami papieru, dzięki czemu materiał jest lekki i łatwy w montażu, ale też na tyle wytrzymały, że można z niego wznosić - przy zastosowaniu stalowego albo drewnianego stelaża - nawet ściany. Płyty są odporne na ogień - niektóre odmiany stanowią dla niego barierę nawet przez 2 godziny.
Ich powierzchnia jest bardzo gładka, co pozwala wykorzystywać je do wykańczania przegród. Stanowią dobry podkład farb, tapet czy płytek ceramicznych. Nie trzeba na nie nanosić tynku ani gładzi - uniknięcie robót mokrych umożliwia wyraźne przyspieszenie prac budowlano-remontowych, a plac budowy jest dużo czystszy. Ponadto gips jest naturalnym regulatorem wilgotności powietrza, dzięki czemu w wykończonych nim wnętrzach jest ona optymalna.
Trzeba jednak pamiętać, że nadmierne zawilgocenie materiału skutkuje znacznym obniżeniem jego wytrzymałości mechanicznej. Inną wadą jest to, że na typowym jednowarstwowym poszyciu z płyt g-k nie da się zawiesić cięższych szafek czy sprzętów.
Rodzaje płyt g-k
Typowe płyty g-k mają grubość 12,5 mm i szerokość 1200 mm, a ich długość wynosi 2000-3000 mm.
Produkowane są w następujących odmianach:
A - standardowa płyta gipsowo-kartonowa;
H - płyta g-k o zmniejszonym stopniu wchłaniania wody (H1 ma nasiąkliwość ≤ 5%; H2 nasiąkliwość ≤ 10%; H3 - nasiąkliwość ≤ 25%); wyroby te, zazwyczaj w kolorze zielonym, przeznaczone są do pomieszczeń mokrych, takich jak łazienka, pralnia czy kuchnia;
F - o zwiększonej spójności rdzenia przy działaniu wysokiej temperatury, wzmocniona włóknem szklanym;
E - do zastosowania jako usztywnienie w ścianach zewnętrznych w technologii szkieletowej;
R - o zwiększonej wytrzymałości i odporności na niszczące obciążenia wzdłużne i poprzeczne;
I - o zwiększonej twardości powierzchni.
Spotykane są wciąż także stare określenia poszczególnych rodzajów płyt g-k:
GKB - płyta standardowa;
GKBI - o zwiększonej odporności na wodę, impregnowana;
GKF - o zwiększonej odporności na ogień;
GKFI - o zwiększonej odporności na ogień i wilgoć (płyta kompaktowa).
Niektórzy producenci oferują też bardziej wyspecjalizowane karton-gipsy, np. ciepłochronne (polecane do zabudowy poddaszy) czy akustyczne (skuteczniej ograniczające przenikanie dźwięków).
Suchy tynk - zastosowanie
To jeden z najpopularniejszych sposobów na wykończenie ścian wewnętrznych. Płyty g-k świetnie sprawdzają się zarówno na etapie budowy, jak i podczas remontu domu. Pozwalają zyskać idealnie gładkie ściany, a także przestrzeń, w której można ukryć instalację elektryczną albo cienkie rury.
Płyty mocuje się na dwa sposoby. Jeżeli mur jest równy, przytwierdza się je do ścian bezpośrednio na klej gipsowy. Przed montażem trzeba oczyścić powierzchnię, wszystkie elementy stalowe stykające się z klejem zabezpieczyć antykorozyjnie, a chłonne podłoże pomalować emulsją gruntującą. Płyty mocuje się na klej o grubości 1,5-2 cm, nakładany punktowo w postaci placków o średnicy ok. 10 cm, w rozstawie 30-40 cm w pionie i poziomie. Przyklejanie i korygowanie ułożenia płyt powinno nastąpić nie później, niż po 15-20 minutach od sporządzenia masy klejowej.
Uwaga! Płyty powinny być przycięte tak, aby pod sufitem została przestrzeń o szerokości ok. 1 cm.
Płyta g-k jako suchy tynk.
Gdy podłoże wymaga korekty, wykorzystuje się dodatkowe pasy korygujące albo stelaż z systemowych profili stalowych. Pasy kierunkowe tworzy się z pasków płyty o szerokości ok. 8 cm; należy je przykleić co 60 cm (połowa szerokości typowej płyty). Klej nanosi się na pasy pacą zębatą, dzięki czemu na całej powierzchni mocowania jego grubość jest podobna.
W obu wariantach trzeba wykończyć styki płyt. W tych miejscach przykleja się taśmę z włókna szklanego lub perforowaną taśmę papierową, a na nią 2 bądź 3 warstwy szpachli gipsowej. Po przeszlifowaniu uzyskujemy idealnie gładką powierzchnię do wykończenia farbą lub tapetą. Narożniki zewnętrzne ścian z płyt g-k wzmacnia się profilami narożnikowymi, a wewnętrzne - specjalnymi taśmami zbrojącymi.
Płyty należy docinać ostrym nożem, przy poziomnicy albo łacie, po stronie licowej. Następnie element przełamuje się i przecina papier z drugiej strony.
Mamy też możliwość wycinania łuków i linii łamanych. Aby je uzyskać, płyty docina się wyrzynarką elektryczną albo piłą ręczną. Otwory pod gniazda elektryczne wycina się z kolei otwornicą do drewna.
Tego typu przegrody, wykonane z użyciem płyt g-k, to obecnie jeden z najbardziej rozpowszechnionych sposobów dzielenia wnętrz. Ściany zwane szkieletowymi są lekkie - masa przy jednowarstwowym opłytowaniu nie przekracza 30 kg/m². To ponad 6 razy mniej od muru z pełnej cegły. Inną zaletą tej technologii jest możliwość wykończenia przegrody praktycznie od razu po wzniesieniu.
Konstrukcję ścian szkieletowych wykonuje się z profili stalowych o różnej szerokości (najczęściej 50, 75 lub 100 mm) albo tworzy się szkielet drewniany. Elementy te mocuje się do podłogi i sufitu, a przestrzeń pomiędzy nimi wypełnia wełną mineralną.
Płyty g-k stanowią osłonę tej konstrukcji. W salonie i sypialniach wykorzystuje się produkty białe, a w pomieszczeniach mokrych - zielone, które mają większą odporność na wilgoć. W razie potrzeby można zastosować płyty o tzw. kwalifikowanej odporności ogniowej albo wyroby o zwiększonej odporności ogniowej i równocześnie bardziej odporne na wilgoć.
Montaż zaczyna się od wyznaczenia przebiegu ściany i przyklejenia do profili podłogowych, ściennych i sufitowych izolacyjnej taśmy akustycznej, której zadaniem jest tłumienie dźwięków i drgań. Profile mocuje się do przegród za pomocą kołków montażowych, w odstępie nie większym niż 1 m. Następnie, co 60 cm, ustawia się profile słupkowe. Kolejnym krokiem jest przymocowanie do nich po jednej stronie płyt g-k za pomocą wkrętów. Przestrzeń między profilami wypełnia się wełną mineralną, pełniącą funkcję izolacji akustycznej. Następnie mocuje się płyty od drugiej strony przegrody. Ostatnim krokiem jest wypełnienie łączeń płyt masą szpachlową, zatopienie w niej taśmy zbrojącej z włókna szklanego i wygładzenie styków papierem ściernym.
Na stykach płyt g-k przykleja się perforowaną taśmę papierową albo z włókna szklanego, a na nią kładzie 2 lub 3 warstwy szpachli gipsowej. (fot. Cekol)
Miejsca łączeń płyt g-k w systemie lekkiej zabudowy powinny się odpowiednio mijać.
Uwaga! Jeżeli na ścianach będziemy chcieli wieszać przedmioty o wadze większej niż 30 kg, płyty należy wzmocnić, np. poprzez umieszczenie deski pomiędzy słupkami konstrukcyjnymi na wysokości mocowania planowanych szafek lub innych sprzętów.
Jedną z wad ścian szkieletowych jest nie najlepsza izolacyjność akustyczna. Rozwiązaniem jest użycie szerszych profili szkieletu, wełny mineralnej odpowiedniej grubości oraz podwójnego poszycia z płyt g-k. Do tego celu najlepiej wykorzystać produkty odmiany akustycznej. Innym sposobem jest wykonanie podwójnego opłytowania oraz dwóch stelaży rozdzielonych dodatkową warstwą wełny mineralnej o grubości np. 4 cm. Taka przegroda będzie miała izolacyjność akustyczną nawet lepszą niż ściana murowana o tej samej szerokości. Zamiast płyt g-k, albo jednej ich warstwy, możemy użyć też płyt drewnopochodnych (wiórowych, OSB, mfp). Wówczas bez problemu powiesimy na ścianie cięższe meble i sprzęty.
Ściana działowa z jednowarstwowym poszyciem z płyt g-k.
Ścianka szkieletowa o polepszonych właściwościach akustycznych.
Montaż instalacji w przegrodach o konstrukcji szkieletowej.
Sufity i poddasza z zastosowaniem płyt g-k
Płyty g-k stosuje się nie tylko na ścianach, ale również na sufitach. Tzw. podwieszany sufit to świetny sposób, aby zamontować dekoracyjne oświetlenie, a pod stropem ukryć różne instalacje.
W tym przypadku konstrukcję stanowią wieszaki i profile przyścienne UD, które po podklejeniu taśmą mocuje się za pomocą kołków. Są dwa typy wieszaków. Jeżeli sufit podwieszany jest blisko stropu (do 12 cm), stosuje się łączniki do mocowania bezpośredniego, np. wieszaki ES. W innym przypadku wykorzystuje się wieszaki kotwowe, dobrane w zależności od materiału, z jakiego wykonany jest strop. Z kolei rozstaw wieszaków uzależniony jest ciężaru zabudowy. Jeśli ten nie przekracza 15 kg/m², umieszcza się je co 1 m. Kiedy sufit jest cięższy, wieszaki mocuje się gęściej.
Do tych elementów przytwierdza się profile główne CD, a do nich, prostopadle poniżej, co 40-50 cm profile nośne. Do łączenia obu wykorzystuje się łączniki krzyżowe. Do takiej dwupoziomowej konstrukcji mocuje się za pomocą wkrętów płyty g-k. Odstępy pomiędzy łącznikami nie powinny przekraczać 15 cm. Sposób wykończenia styków płyt jest taki sam, jak na ścianach.
Inny, rzadziej stosowany wariant, to ruszt jednopoziomowy. Do wykonania takiej konstrukcji krzyżowej potrzeba mniej materiału, lecz jest ona mniej sztywna. Najprostsza opcja to ruszt jednokierunkowy, ale wykonuje się go głównie w pomieszczeniach o rozstawie ścian nie większym niż 4 m.
Karton-gipsy wykorzystuje się również do wykańczania skosów na poddaszach. Mocuje się je do przytwierdzonego do krokwi rusztu tak, jak w przypadku ścianek działowych. W tym miejscu domu, pomiędzy ociepleniem a płytami niezbędna jest jednak folia paroszczelna. Element ten zapobiega kondensacji pary wodnej w warstwie ocieplającej i chroni konstrukcję dachu przed zawilgoceniem.
Mocowanie płyt g-k do dwupoziomowego rusztu krzyżowego. (fot. Knauf)
Przy wykańczaniu skosów poddasza nie można zapomnieć o ułożeniu pomiędzy ociepleniem a płytami g-k folii paroszczelnej, która zapobiega kondensacji pary wodnej w warstwie ocieplającej i chroni konstrukcję dachu przed zawilgoceniem. (fot. Isover)
Orientacyjne koszty stawiania ścian i sufitów z płyt g-k
Płyty g-k kupuje się na sztuki - za standardowy element o grubości 12,5 mm i wymiarach 1,2 × 2,6 m zapłacimy 15-20 zł, a za wyrób ogniochronny i o zwiększonej odporności na wilgoć - 20-40 zł.
Profile CW i UW kosztują 15-20 zł, w zależności od długości i szerokości. Kilkadziesiąt zł trzeba przeznaczyć na profil ościeżnicowy. Znacznie tańsze są narożniki - wyrób uniwersalny o dł. 2,5 m kosztuje ok. 4 zł. Do wykonania lekkiej zabudowy potrzebne będą też wkręty, taśmy i chemia budowlana.
Materiały to jedno, jest jeszcze kwestia wykonawstwa. Koszty robocizny są zróżnicowane w zależności od regionu kraju. Szacunkowo za klejenie płyt g-k zapłacimy 20-40 zł/m², za wykonanie 1 m² ścianki szkieletowej - 20-50 zł, podwieszanego sufitu - 35-70 zł/m², a za ocieplenie poddasza ok. 50 zł/m².
Czym są płyty gipsowo-kartonowe i jakie mają zastosowanie?
Płyty gipsowo-kartonowe to materiał budowlany stosowany do budowy i wykańczania ścian oraz sufitów. Są lekkie, łatwe w montażu, odporne na ogień i stanowią gładki podkład pod farby, tapety czy płytki ceramiczne.
Jakie są rodzaje płyt gipsowo-kartonowych?
Płyty gipsowo-kartonowe występują w różnych odmianach, takich jak standardowe (A), o zmniejszonej nasiąkliwości (H), zwiększonej odporności na ogień (F), do zastosowań w ścianach zewnętrznych (E), o zwiększonej wytrzymałości (R) i twardości powierzchni (I).
Jakie są zalety stosowania płyt g-k jako suchego tynku?
Płyty g-k umożliwiają szybkie wykończenie ścian, pozwalają na uniknięcie robót mokrych, zapewniają gładką powierzchnię bez konieczności stosowania tynku, a także umożliwiają ukrycie instalacji elektrycznej.
Jakie są najważniejsze aspekty montażu ścian działowych z płyt g-k?
Ściany działowe z płyt g-k są lekkie i łatwe w montażu. Konstrukcję wykonuje się z profili stalowych lub drewnianych, a przestrzeń między nimi wypełnia wełną mineralną. Płyty g-k mocuje się do tej konstrukcji, a styki płyt należy odpowiednio wykończyć szpachlą gipsową.
Jakie są orientacyjne koszty związane z użyciem płyt g-k do budowy ścian i sufitów?
Koszt standardowej płyty g-k wynosi 15-20 zł, a płyty ogniochronnej i wodoodpornej 20-40 zł. Koszty robocizny za klejenie płyt g-k to 20-40 zł/m², a za wykonanie ściany szkieletowej 20-50 zł/m².
Z mediami jestem związany od 20 lat. Bardzo lubię pisać i redagować, starając się dopasować przekaz do konkretnej grupy odbiorców. W AVT Korporacja pracuję od dekady. Początkowo zajmowałem się infrastrukturą sportową, potem budownictwem - w miesięczniku „Budujemy Dom” i w tematycznych dodatkach specjalnych.
Moją największą pasją jest zwiedzanie bliższych i dalszych miejsc, o których piszę na swoim blogu podróżniczym. Poza tym interesuję się tematyką międzynarodową i geografią polityczną. W wolnych chwilach jeżdżę na rowerze, pływam i gram w koszykówkę.
Zainteresowała mnie fotografia w tekście pokazująca "profile z otworami ułatwiającymi prowadzenie przewodów i rur". Jakie by te profile nie były, to w procesie produkcji nikt nie szlifuje krawędzi ich otworów, wiec elektryka, który przeciąga przez nie przewód tak jak to pokazano ...
8
