| Systemy suchej zabudowy, w tym sufity podwieszone, dają niemal nieograniczone możliwości kształtowania i wykończenia wnętrz. Pod tym względem stanowią więc dużą konkurencję dla rozwiązań tradycyjnych. Tym bardziej, że do ich montażu nie jest potrzebna duża wiedza i doświadczenie – niezbędne w technologiach „mokrych”. Jedną z niewielu wad sufitów podwieszonych jest to, że powodują obniżenie wysokości użytkowej pomieszczeń co najmniej o 3 cm, ale znacznie częściej o 10- 30 cm. Ich zastosowanie powinno być zatem uwzględnione w projekcie architektonicznym. Poza tym niektóre systemy są dość kosztowne, jednak zwykle na tyle dekoracyjne i odmienne od rozwiązań typowych, że czasami warto je stosować dla podkreślenia indywidualnego charakteru pomieszczeń. Konstrukcja sufitów podwieszonych Każdy nowoczesny system sufitu podwieszonego składa się z rusztu nośnego oraz właściwej okładziny. Co prawda, dawniej deski przybijano bezpośrednio do belek nośnych stropów drewnianych. Jednak wtedy nikogo nie raziły szczeliny pomiędzy nimi, zmieniające swoją szerokość w zależności od wilgotności powietrza (pory roku) lub obciążenia stropu. Obecnie, gdy przyzwyczailiśmy się do gładkich powierzchni, byłoby to trudne do zaakceptowania. Ruszt konstrukcyjny – może być wykonany z listew drewnianych lub ocynkowanyc h profili blaszanych. W obu przypadkach jego podstawowym zadaniem jest oddylatowanie sufitu od konstrukcji nośnej stropu lub dachu. Dzięki temu odkształcenia budynku spowodowane zmiennymi obciążeniami zewnętrznymi (śniegiem, wiatrem, obciążeniem użytkowym) nie będą przekazywane na okładziny i nie spowodują ich pękania lub zarysowania. Wtym celu pod listwy lub profile wystarczy włożyć taśmę brzegową (np. z pianki polietylenowej grubości 1 cm) i przykręcić listwy do stropu lub belek. Tak się postępuje wtedy, gdy pomieszczenie jest niskie i zależy nam na tym, żeby sufit podwieszony nie zajmował zbyt wiele miejsca. Jednak znacznie lepszym rozwiązaniem jest podwieszenie rusztu konstrukcyjnego na specjalnych wieszakach, często o regulowanej długości. Wtedy o wiele łatwiej można uzyskać idealnie równą (wypoziomowaną) płaszczyznę sufitu. Poza tym ze względów akustycznych wskazane jest, aby okładzina sufitu swobodnie wisiała i w żadnym miejscu nie dotykała do ścian. Tylko wtedy bowiem da się wyeliminować boczne przenoszenie drgań (fali dźwiękowej). Ruszt może być wykonywany jako pojedynczy lub podwójny – bardziej sztywny – korzystniejszy w dużych pomieszczeniach o kształcie zbliżonym do kwadratu. Listwy drewniane powinny być wykonane z drewna suchego, bez sęków i najlepiej czterostronnie struganego. Wtedy bowiem będzie duże prawdopodobieństwo, że nie ulegną wypaczeniu pod wpływem zmiennych warunków wilgotnościowych. Ich szerokość nie powinna być mniejsza niż 38 mm (lepiej 50 mm), natomiast wysokość jest zależna od ciężaru okładziny, rozstawu i rodzaju kotew, grubości izolacji akustycznej, wymaganej przestrzeni na przeprowadzenie przewodów instalacyjnych i dlatego może wynosić od 28 do nawet 100 mm. Z kolei rozstaw listew w dużej mierze zależy od rodzaju stosowanej okładziny i zwykle waha się od 40 do 60 cm dla rusztu nośnego lub pojedynczego i około 80-100 cm dla rusztu głównego. Jednak te dane powinny się znajdować w projekcie, ponieważ decyduje o nich konstruktor lub architekt. Profile stalowe opracowane są odrębnie dla każdego oferowanego systemu – inne są więc dla sufitów wykończonych płytami gipsowo-kartonowymi, płytami z wełny mineralnej (Armstrong, OWA itp.) czy panelami stalowymi bądź aluminiowymi (np. Hunter Douglas). Jednak w najbardziej popularnych rozwiązaniach – z płytami g-k – używa się dwóch podstawowych profili: listwy konstrukcyjnej, tzw. CD oraz przyściennej UD. Do tego dochodzi jeszcze kilka typów wieszaków, spośród których najczęściej stosowany nazywa się ES. Wykorzystuje się je, także przy wykańczaniu skośnych połaci poddaszy. |
Pobierz wersję pdf: Płyty nad głową
