Materiały użyte do budowy komina oraz sposób umieszczenia go na dachu decydują o jego trwałości oraz o tym, czy będzie on właściwie spełniał swoje funkcje. A wadliwie pracujący komin to kłopoty z działaniem wentylacji oraz kotła i kominka. Ponadto chyba najczęstszą przyczyną przecieków w dachach są błędnie wykonane obróbki blacharskie.
GDZIE NA DACHU?
To, jak wysoko ponad połać dachu trzeba wyprowadzić komin, zależy od 3 czynników:
– kąta nachylenia dachu;
– rodzaju pokrycia dachowego – tego, czy jest palne;
– obecności przeszkód w pobliżu komina (inny komin, lukarna, attyka itp.).
Wymagane odległości i wysokość pokazano na rysunkach.
Łatwo zauważyć, co łączy te wymagania – najlepiej, jeśli komin znajduje się powyżej kalenicy. To zrozumiałe, bo w przeciwnym wypadku dym (lub spaliny) trafia na połać dachową, zostawiając brzydkie ślady i przyspieszając niszczenie pokrycia (szczególnie blach).
Usytuowanie poniżej kalenicy oznacza też problemy z ciągiem (nawet jego odwrócenie) w razie niekorzystnego kierunku wiatru. Z drugiej strony, komin nie powinien wystawać ponad dach bardziej niż na 60–100 cm. Dzięki temu:
– wystawiona na najcięższe warunki zewnętrzne część komina jest krótka;
– mniej wychładzają się dym lub spaliny, co poprawia ciąg i ogranicza ryzyko kondensacji pary wodnej;
– stateczność komina jest lepsza. Sposób na pogodzenie tych wymogów jest znany od wieków
– komin należy umieścić blisko kalenicy.
Wówczas będzie wysoki (to lepszy ciąg), a równocześnie dobrze zabezpieczony, bo prawie cały znajdzie się wewnątrz domu. Niestety obecnie ta prosta zasada jest lekceważona. Kominy znajdują się na dachu w przypadkowych miejscach, zależnie od tego, gdzie udało się wcisnąć kotłownię, kominek itd. Widok kilku wysokich, wiotkich kominów w dość niewielkim domu wcale nie należy do rzadkości. Takie lekceważące traktowanie części instalacyjnej projektu to nie tylko wątpliwa estetyka, ale także wyższe koszty budowy, a w przyszłości większe ryzyko problemów z nieszczelnościami wokół komina.
Jarosław Antkiewicz
