|
| (fot. Wilo) |
Zimną i ciepłą wodę w domu można zapewnić na różne sposoby. Także instalację wodociągową wewnątrz domu można różnie wykonać, wybrawszy jeden z wielu dostępnych na rynku materiałów. Każdy z nich będzie dobry, jeśli zostanie zastosowany zgodnie z przeznaczeniem, a instalator wykona pracę rzetelnie.
Woda z wodociągu
Jeśli to możliwe, warto przyłączyć dom do sieci wodociągowej.
Przyłącze wodociągowe.Przyłącze łączy instalację wodną w domu z zasilającym ją wodociągiem. Niezbędnymi elementami przyłącza są:
- zasuwa umożliwiająca odcięcie dopływu wody z wodociągu;
- wodomierz (licznik poboru wody);
- zawory odcinające.
Dalsze elementy tworzą instalację domową. Za wodomierzem montuje się zawór zwrotny (przeciwskażeniowy), zabezpieczający przed cofnięciem się wody z instalacji domowej do wodociągu w razie zaniku ciśnienia wody. Za zaworem montuje się wstępny filtr mechaniczny, wychwytujący z wody wodociągowej zanieczyszczenia stałe (na przykład piasek i rdzę), oraz zawory odcinające, umożliwiające wymianę filtra bez opróżniania instalacji.
Rurę przyłącza układa się ze stałym spadkiem min. 2–3% (2–3 cm na metr długości przewodu) w kierunku od domu do wodociągu ulicznego. Umożliwia to stałe odpowietrzanie instalacji, a w razie potrzeby – także jej opróżnienie.
Zalety i wady wodociągu. O jakość wody wodociągowej troszczy się jej dostawca, jest ona uzdatniana i systematycznie badana. Ponadto dociera do domu pod ciśnieniem, nie musimy więc montować zestawu hydroforowego.
Zdarza się, że woda z wodociągu nie spełnia naszych oczekiwań. Choć stację uzdatniania opuszcza odpowiednio oczyszczona, to płynąc rurociągami, może zostać wtórnie zanieczyszczona, choćby przez osady znajdujące się w rurach. To dość częste zjawisko, bo wciąż eksploatowane są nawet stuletnie rurociągi. Dlatego warto zainstalować w domu kilkustopniowy filtr, oczyszczający przynajmniej wodę przeznaczoną do spożycia.
Woda wodociągowa może mieć też zbyt niskie ciśnienie. Zdarza się to zwłaszcza w domach położonych na wzniesieniu powyżej wodociągu lub w miejscowościach, w których wydajność sieci jest zbyt niska, zwłaszcza w okresach największego poboru, np. wieczorami, lub latem, gdy mieszkańcy używają wody wodociągowej do podlewania ogrodów. W takiej sytuacji warto zasilać instalację domową nie bezpośrednio z wodociągu, ale za pośrednictwem podnoszącego ciśnienie zestawu hydroforowego.
Woda z własnego ujęcia
Lokalizacja studni. Niezależnie od rodzaju studnia musi znaleźć się w określonej odleg- łości od granic działki oraz innych znajdujących się na niej obiektów. Spełnienie tych wymagań może być bardzo trudne, zwłaszcza gdy działka jest nieskanalizowana, a my planujemy budowę przydomowej oczyszczalni ścieków.
Zbiornik na wodę. Woda z własnego ujęcia wymaga zmagazynowania w zbiorniku – inaczej każde odkręcenie kranu wymagałoby uruchomienia pompy, co byłoby niewygodne i bardzo skróciło żywotność tego urządzenia. Najczęściej stosuje się zestawy hydroforowe złożone z pompy zasysającej wodę i zbiornika ciśnieniowego (czyli hydroforu). Pompa zestawu hydroforowego może jednak zasysać wodę tylko z niewielkiej głębokości, trzeba to sprawdzić w instrukcji obsługi, by nie okazało się, że lustro wody w naszej studni znajduje się zbyt nisko w stosunku do możliwości pompy.
Jeśli korzystamy z pompy głębinowej, to potrzebny będzie tylko zbiornik ciśnieniowy (bez dodatkowej pompy).
Zbiornik lub zestaw hydroforowy musi być zabezpieczony przed mrozem. Najczęściej ustawia się go w piwnicy lub pomieszczeniu gospodarczym. Mały zbiornik hydroforowy zmieści się nawet w szafce kuchennej, jednak nie unikniemy wówczas hałasu, a taki zestaw włącza się często, bo zgromadzona w nim woda kończy się bardzo szybko.
Rodzaje studni. Rodzaj i głębokość studni zależy od warunków gruntowo-wodnych na działce oraz przeznaczenia wody – czy ma służyć jedynie do podlewania lub mycia samochodu, czy też będzie to woda przeznaczona do picia.
- Wiercone. Są najpopularniejsze: pobierają wodę ze stosunkowo czystych głębszych warstw wodonośnych (najczęściej 20–30 m). Budując je, wykonuje się odwiert, w który wsuwa się rurę średnicy 100–150 mm, wykonaną z tworzywa lub stali nierdzewnej. Dolną część rury wypełnia się żwirem filtrującym zanieczyszczenia, nad nim umieszcza zatapialną pompę głębinową. Uwaga! Do budowy studni trzeba użyć rur studniarskich, a nie kanalizacyjnych. Rury kanalizacyjne są tańsze, ale nie są przeznaczone do kontaktu z wodą spożywczą, mają też niedostateczną wytrzymałość.
Jeśli głębokość studni przekracza 30 m, to jej wykonanie podlega już przepisom Prawa Górniczego i Prawa Wodnego. Niezbędny jest wówczas projekt i odrębne pozwolenie.
- Kopane. Straciły na popularności, bo ekonomicznie uzasadnione jest zwykle tylko wykonanie w ten sposób studni płytkich (do 10 m). Woda z takiego ujęcia jest narażona na zanieczyszczenie. Głębokie studnie kopane wykonuje się tylko wtedy, gdy warstwa wodonośna jest bardzo cienka i mało wydajna. Wówczas wykonuje się tzw. studnie bocznonaciekowe, w których dolne kręgi nad szczelnym dnem tworzą zbiornik wody.
- Abisyńskie.Są najprostsze i najtańsze w budowie, jednak za ich pomocą można czerpać tylko wodę położoną bardzo płytko (do 7–8 m), ponadto są one mało wydajne. Studnia abisyńska składa się z metalowej rury zakończonej świdrem (lub grotem) i wyposażonej w dolnej części w filtr. Rurę tę wkręca się lub wbija bezpośrednio w grunt. Średnica rury ssawnej nie przekracza 50 mm. Taką studnię wyposaża się w pompę ręczną lub elektryczną. Studnie abisyńskie najczęściej wykorzystywane są do podlewania ogrodu. Nie są zbyt trwałe, bo po kilku latach dochodzi zwykle do zamulenia filtra, którego nie ma jak oczyścić.
Jarosław Antkiewicz
Pełny artykuł w PDF: Instalacja wodna i uzdatnianie wody
