- Co decyduje o wyborze stropu?
- Jak przygotować podłoże i mury do ułożenia stropu?
- Czym są stropowe podpory montażowe?
- Czy trzeba wykonać szalunki pod stropy gęstożebrowe i płytowe typu filigran?
- Jak wykonać deskowanie wieńca?
Co decyduje o wyborze stropu?
Pod względem użytkowym dobór konstrukcji stropowej ma wpływ na dopuszczalną jego rozpiętość, zdolność do tłumienia hałasu, odporność na zarysowania i pęknięcia. Obecnie dostępne stropy prefabrykowane osiągają rozpiętość do 7,8 m, co pozwala na uzyskanie otwartych pomieszczeń o dużej powierzchni bez konieczności ustawiania słupów i podciągów. Większe odległości między podporami można uzyskać przy stropach monolitycznych ale pociąga to konieczność zwiększenia ich grubości konstrukcyjnej i znacząco podnosi koszty.
Zdolność do tłumienia hałasu - zwłaszcza dźwięków uderzeniowych - jest ściśle związana z masa powierzchniową stropu. Ciężkie konstrukcje zdecydowanie lepiej izolują akustycznie niż lekkie. Natomiast możliwość pojawienia się pęknięć na suficie dotyczy przede wszystkim stropów żebrowych i płytowych. Przy nierównomiernym obciążeniu może wystąpić tzw. klawiszowanie - zróżnicowane ugięcie się poszczególnych belek czy płyt, co powoduje pęknięcia na suficie. Zjawisku temu zapobiega ułożenie żeber rozdzielczych w stropach gęstożebrowych lub odpowiednie ukształtowanie krawędzi płyt zapobiegające ich wzajemnemu przemieszczaniu się.
Niekiedy ograniczeniem w wyborze stropu może być brak możliwości dojazdu czy manewrowania ciężkim sprzętem eliminując układanie stropu z wielkowymiarowych elementów prefabrykowanych.
Przygotowania do ułożenia stropu
Niezależnie od rodzaju stropu, który podczas montażu wymaga przynajmniej podparcia, podłoże oraz mury, na których będzie on spoczywał wymagają odpowiedniego przygotowania.
Przy układaniu kolejnego stropu bezpiecznym rozwiązaniem będzie pozostawienie przynajmniej częściowego podparcia na niższej kondygnacji, co zapewni brak jego ugięcia pod ponadnormatywnym obciążeniem.
Poziom murów, na których będzie opierał się strop musi osiągnąć wymaganą wysokość uwzględniającą rodzaj układanego wieńca stropowego - przy standardowej jego wysokości do poziomu spodu surowego stropu, a w przypadku wieńca opuszczonego - odpowiednio niżej. W obu wariantach trzeba też uwzględnić grubość kształtek wieńcowych jak i warstwy wyrównującej na murach z elementów otworowych (pustaków). Oczywiście mury na całym obwodzie muszą być równe, na jednakowym poziomie i sprawdzone przy pomocy węża wodnego lub poziomnicy laserowej.
Stropowe podpory montażowe
Są głównym elementem zapewniającym oparcie konstrukcji stropowej na czas montażu i betonowania. W zależności od rodzaju układanego stropu będą wykorzystywane samodzielnie przy układaniu prefabrykowanych konstrukcji gęstozebrowych np. typu teriva i płyt filigran, a niekiedy również przy montażu samonośnych stropów kanałowych. W przypadku korzystania z deskowań systemowych podpory w postaci regulowanych stempli metalowych zakończonych głowicą do wstawienia dźwigarów oraz trójnogów stabilizujących dobierane są według dokumentacji producenta lub firmy wynajmującej z dostosowaniem do konkretnego projektu budowlanego. Przy wykorzystaniu podpór do pełnego deskowania, na dźwigarach układane są płyty szalunkowe do wielokrotnego użycia.
W przypadku stawiania podpór w tradycyjny sposób, dobór parametrów stempli i dźwigarów oraz ich rozstawienie powinien sprawdzić kierownik budowy. Orientacyjnie dla konstrukcji monolitycznych o grubości płyty betonowej 15 cm przyjmuje się jako wystarczające rozmieszczenie podpór w rozstawieniu 1m × 1m, z użyciem stempli z żerdzi sosnowych o średnicy co najmniej 8-10 cm i dźwigarów zwanych też regionalnie ławicami z desek szerokości 13-15 cm i grubości 32 mm, ale materiały te, a przede wszystkim siatkę rozmieszczenia, trzeba dostosować do konkretnych warunków np. grubości stropu.
Stemple o długości dostosowanej do wysokości ułożenia stropu powinny mieć równo obcięte końce, a na jednym z nich ukształtowany zacios w postaci wycięcia głębokości ok. 4 cm, które pozwoli na oparcie o przybicie dźwigara. Do regulacji wysokości podparcia wykorzystywane są kliny drewniane - ścięte pod kątem ok. 15-20° deseczki długości ok. 20 cm w liczbie dwóch sztuk na każdy stempel.
Rozstawienie podpór rozpoczyna się od ustawienia rygli czyli podpór przyściennych, które wyznaczą poziom oparcia stropu. W celu ich stabilizacji dźwigary punktowo mocowane są do ściany przy użyciu np. kołków rozporowych. Kolejny krok to ustawienie skrajnych podpór, które wyznaczą przebieg następnych rzędów. Stabilne ich ustawienie bez odchylenia się, zapewni prowizoryczne przybicie kilku desek poszycia, co pozwoli też na wstępną ocenę wypoziomowania rzędu podpór. W taki sam sposób rozmieszczane są kolejne rzędy podpór i następnie można będzie przystąpić do ich pełnego odeskowania. Z reguły wykorzystuje się deski grubości 25 mm o jednakowej szerokości, których długość dobierana jest w taki sposób, aby na dźwigarach naprzemiennie spotykały się ich zakończenia, a niektóre przybija się do nich.
Oszalowanie trzeba jeszcze dokładnie wypoziomować, przy czym wskazane jest utworzenie tzw. ujemnej strzałki ugięcia konstrukcji stopowej poprzez podniesienie środkowego rzędu podpór o ok. 1,5 cm. Dzięki temu obciążony strop ulegnie wyrównaniu do jednakowego poziomu na całej powierzchni. Do regulacji poziomu poszczególnych podpór wykorzystuje się podłożone parami kliny, które dobija się lub luzuje zależnie od potrzeb.
Szalunki pod stropy gęstożebrowe i płytowe typu filigran
Te rodzaje stropu nie wymagają utworzenia pełnego deskowania na całej powierzchni stropu i wystarczy więc odpowiednie rozmieszczenie podpór montażowych i ewentualne oszalowanie dodatkowych powierzchni np. pod żebrami rozdzielczymi.
Jako podpory wykorzystywane są elementy systemowe wielokrotnego użycia lub tradycyjne konstrukcje drewniane wykonane w identyczny sposób, jak przy tworzeniu szalunku stropów monolitycznych. Zdecydowanie mniejsza będzie liczba wymaganych podpór - wzdłuż z belek i płyt standardowo rozmieszczane są one co ok. 2 m i co 1,5 m w linii dźwigarów. W przypadku konieczności utworzenia miejscowych oszalowań na podporach układane są deski dociśnięte do spodniej strony elementów stropu. W podobny sposób jak przy deskowaniu pod strop monolityczny poziomuje się ich podparcie z uwzględnieniem utworzenia ujemnej strzałki ugięcia w strefie środkowej.
Deskowanie wieńca
Betonowanie stropu z reguły połączone jest z tworzeniem wieńca, co wymaga oszalowania go od zewnątrz, a niekiedy również od środka.
Najwygodniejszą formą szalunku będzie wykorzystanie gotowych kształtek wieńcowych typu L z betonu lub ceramiki, które dostępne są w bogatym asortymencie wymiarowym. Przymocowane zaprawą na szczycie ścian umożliwiają wygodne rozłożenie zbrojenia i utworzenie żelbetowego wieńca o wymaganej wysokości. W przypadku cienkich stropów - głównie monolitycznych - przy wspólnym betonowaniu, wysokość wieńca byłaby zbyt mała, dlatego najczęściej tworzone są wieńce opuszczone, w których szalowanie od środka zapewnią dostatecznie szerokie deski tworzące rygle.
Redakcja BudujemyDom
fot. otwierająca: RECTOR Polska Sp. z o.o.
Dodaj komentarz