Elementy z betonu komórkowego
Beton komórkowy, nazywany także gazobetonem, a kiedyś suporeksem. Gazobeton jest lekkim kuzynem "zwykłego" betonu, wytwarzanym z cementu, piasku, wapna, wody, niekiedy popiołów lotnych (odmiany szare) i środka spulchniającego, którym jest proszek lub pasta aluminiowa. Powstaje w procesie autoklawizacji - na materiał działa para wodna o temperaturze 180-200°C, a pęcherzyki gazu tworzą w jego strukturze miliony małych porów. W przeciwieństwie do zwykłego betonu jest lekki, paroprzepuszczalny, łatwy w obróbce, ma bardzo dobrą izolacyjność cieplną.
Niestety, nadal w opozycji do starszego kuzyna, jego wytrzymałość, izolacyjność akustyczna i mrozoodporność są słabe. Poza tym jest nasiąkliwy. W zależności od odmiany (ciężaru objętościowego), wznosi się z niego jednowarstwowe ściany zewnętrzne (grubość muru 40-48 cm), warstwy nośne w ścianach dwu- i trójwarstwowych (grubość muru 24- 30 cm), wewnętrzne ściany nośne, ścianki działowe. λ, czyli współczynnik przewodności cieplnej betonu komórkowego, wynosi od 0,2 do 0,1 W/(m·K) - im większa gęstość materiału, tym jest gorsza.
Bloczki można łączyć zaprawą cementowo-wapienną na grube spoiny. Są też takie, przystosowane do łączenia na pióro i wpust i murowania na zaprawę klejową grubości 1 mm, układaną tylko w spoinach poziomych.
Janusz Werner
fot. Termalica Bruk-Bet
