O zaletach „podłogówki” nikogo nie trzeba przekonywać. Najkorzystniej połączyć ją z ogrzewaniem grzejnikowym. Dyskusyjne może być jedynie to, czy zdecydować się na ogrzewanie podłogowe wodne czy elektryczne
Podstawowym warunkiem, umożliwiającym ułożenie ogrzewania podłogowego, jest dostateczna izolacyjność cieplna pomieszczeń – w stosunku do efektywnej powierzchni grzewczej. Moc takiego ogrzewania jest ograniczona z jednej strony wolną od umeblowania powierzchnią podłogi, z drugiej temperaturą dotykową, która nie powinna przekraczać 28°C dla pomieszczeń mieszkalnych i 32°C dla łazienek. Przy wyższych temperaturach wzrasta m.in. unoszenie kurzu, a podwyższona ciepłota niekorzystnie wpływa na organizm ludzki.
Trzeba też brać pod uwagę rodzaj wykończenia podłogi, który w znaczący sposób wpływa na ilość przekazywanej energii cieplnej. Orientacyjnie można przyjąć, że z1m2 powierzchni grzejnej podłogi z okładzin ą z płytek ceramicznych uzyskamy ok. 80 W mocy, a przy parkiecie drewnianym już tylko ok. 40W.
Podstawową zaletą ogrzewania podłogowego jest zapewnienie korzystnego rozkładu temperatury w pomieszczeniu. Dzięki ciep łej podłodze w strefie przebywania ludzi otrzymuje się optymalną temperaturę, natomiast pod sufitem jest nieco chłodniej. Dlatego ten rodzaj ogrzewania polecany jest szczególnie do wysokich pomieszczeń. Nieco mniejsze jest też zużycie energii – szacunkowo o 5-10% w stosunku do ogrzewania grzejnikowego.
Wadą ogrzewania podłogowego są przede wszystkim ograniczenia w wykończeniu posadzki (nie można np. położyć dywanu) jak i w swobodnym rozmieszczeniu mebli. Układ wymaga też bardziej rozbudowanej aparatury sterującej, a duża bezwładność cieplna utrudnia szybkie nagrzanie pomieszczenia po dłuższej przerwie. Jako ogrzewanie podstawowe najczęściej instaluje się wodne ogrzewanie podłogowe – głównie ze względu na możliwość korzystania z tańszych źródeł ciep ła. Natomiast ogrzewanie elektryczne montujemy jako dodatkowe, w celu uzyskania efektu ciepłej podłogi, np. w łazience.
Z jakich rur wykonuje się wodne ogrzewanie podłogowe?
W instalacjach ogrzewania podłogowego stosowane są miękkie rury miedziane, rury polipropylenowe (PP) oraz rury warstwowe typu PE-X/Al/PE. Każdy rodzaj rur ma nieco inne właściwości, ale praktycznie nie ma istotnych różnic w ich trwałości i niezawodności. Decydujące znaczenie mają tu jakość samego materiału oraz prawidłowe wykonanie instalacji. Rury miedziane są stosunkowo drogie i przy układaniu w ogrzewaniu podłogowym powinny być osłonięte tzw. peszlem – koszulką ochronną z tworzywa. Zabezpiecza to miedź przed korozyjnym oddziaływaniem wylewki betonowej i umożliwia zachodzenie zjawiska rozszerzalności cieplnej rur.
Rury polipropylenowe do ogrzewania podłogowego muszą mieć tzw. barierę antydyfuzyjną – w postaci specjalnej folii, która zapobiega przenikaniu tlenu do wody grzejnej. Rury te można układać bezpośrednio w wylewce betonowej, jednak długość prostych odcinków nie może przekraczać 5 m. Rury PP wymagają układania w dość sztywnych uchwytach lub montażu na gorąco, ponieważ zagięcia mają tendencję do prostowania się. Tych wad pozbawione są rury warstwowe, produkowane w różnych zestawieniach poszczególnych warstw – najczęściej z polietylenu sieciowanego (PE-X), aluminium (Al) i polietylenu wysokiej gęstości (PE). Warstwa aluminium zabezpiecza przed dyfuzją tlenu, zmniejsza rozszerzalność cieplną rury i zapewnia tzw. brak pamięci kształtu – po wygięciu rura nie wraca do poprzedniej formy. Przy montażu ogrzewania podłogowego, niezależnie od rodzaju użytych rur, należy przestrzegać zasady układania pętli grzewczych z jednego odcinka, bez jakichkolwiek złączek. Jego długość nie powinna przekraczać 50 m. Rury montuje się najczęściej w układzie zygzakowym – z podziałem na sekcje o długości do ok. 100 m.
Jak dobrać kocioł i instalację do ogrzewania podłogowego?
Wodne ogrzewanie podłogowe może współpracować z każdym źródłem ciepła, pod warunkiem że temperatura zasilania części podłogowej nie przekroczy 50°C. Ogrzewanie podłogowe wykonane jest jako oddzielny obieg. Dzięki temu może ono pracować niezależnie od pozostałej części instalacji, a także pozwala na uzyskanie pożądanej temperatury w systemie tzw. domieszania wody zasilającej. Umożliwia to współpracę np. z kotłem węglowym o wyższej temperaturze wody zasilającej. Niezależny obieg podłogowy wymaga zamontowania termostatycznego zaworu czterodrożnego i dodatkowej pompy obiegowej.
