Poranna kawa, podwieczorki i kolacje na tarasie to marzenia niejednego właściciela domu z ogródkiem. Ale marzenia nie spełniają się łatwo... Budowa tarasu jest sporym przedsięwzięciem – zarówno dla konstruktora, jak i wykonawcy.
(fot. Semmelrock)
Taras można zbudować bezpośrednio na gruncie, w bliskim sąsiedztwie domu. Może też być zaprojektowany jako część budynku, na przykład na płaskim dachu nad garażem.
Rodzaje tarasów
Do budowy warto przystępować ze szczegółowym projektem, w którym uwzględnione są wszystkie warstwy tarasu i materiały do wykończenia jego powierzchni. Zależą one od tego, czy taras ma być zbudowany bezpośrednio na gruncie, czy też ma być częścią budynku.
Taras na gruncie, czyli naziemny Najczęstszy w budynkach jednorodzinnych, bo jest funkcjonalny i w pełni pozwala zintegrować wnętrze domu z ogrodem, a jednocześnie w prosty sposób powiększa dostępną przestrzeń. Najczęściej wykonuje się go na nasypie lub rzadziej bezpośrednio na poziomie gruntu w jednym z następujących wariantów:
z nawierzchnią trawiastą albo żwirową;
z nawierzchnią utwardzoną – kostką kamienną, betonową lub drewnianą, zwaną brukiem drewnianym, płytami betonowymi czy kamiennymi albo podkładami kolejowymi;
z płytą betonową z okładziną – np. z płytek ceramicznych.
Uwaga! Bez względu na to, jaki rodzaj nawierzchni wybierzemy, zawsze najpierw trzeba odpowiednio przygotować podłoże: z całej powierzchni przeznaczonej pod płytę zdejmuje się warstwę ziemi roślinnej (humus), a następnie układa podsypkę z piasku, starannie ją ubijając.
Taras trawiasty lub żwirowy. Jest jednym z najprostszych do wykonania. Buduje się go na nasypie z gruntu – najlepiej z piasku gliniastego zmieszanego ze żwirem, pospółką albo większymi kamieniami. Sam piasek jest gruntem niespoistym, dlatego trudno byłoby utrzymać odpowiednią wilgotność podłoża pod trawnik. Na nasyp nie nadają się też gliny i iły, bo w przeciwieństwie do piasków są gruntami nienośnymi: na skutek zawilgocenia pęcznieją, a w następstwie mrozów ulegają wysadzinom, tak więc są niestabilne.
Nasyp powinien mieć dobrze utwardzoną warstwę grubości nie większej niż 20–30 cm. Jeśli rodzime podłoże jest gliniaste lub torfowe, czyli szczególnie niekorzystne, warto oddzielić je od nawiezionej ziemi geowłókniną, która zapobiega mieszaniu się warstw gruntu.
Jeśli brzegi nasypu nie będą zabezpieczone przed osuwaniem się, ich nachylenie nie powinno być większe niż 45°; dopóki nie urośnie na nich trawa, świeży nasyp może zostać rozmyty przez ulewne deszcze. Jeżeli kąt nachylenia skarpy musi być większy niż 45°, jej brzegi trzeba umocnić, na przykład betonowymi płytami otworowymi (sprzedawane są pod nazwą ekopłyt), palisadą drewnianą lub odpowiednio ułożonymi dużymi kamieniami.
Tarasy ziemne z nawierzchnią żwirową wymagają obudowania krawężnikami zapobiegającymi osypywaniu się żwiru.
Z utwardzoną nawierzchnią. Nawierzchnię tarasu można ułożyć z kostki lub płyt kamiennych. Tu najlepszym podłożem jest zagęszczony piasek, ułożony w warstwę o grubości 10 cm. Brzegi nawierzchni trzeba umocnić krawężnikami, a jeśli taras jest na nasypie, skarpę należy zabezpieczyć przed osuwaniem się – na przykład specjalnymi pustakami betonowymi, które łączy się na ukształtowane w ściankach zaczepy, a ich wnętrze wypełnia ziemią lub betonem. Jeśli nasyp jest wysoki, pustaki układa się kaskadowo.
Pionowe lub prawie pionowe skarpy można również zabezpieczyć przez ułożenie muru oporowego z kamienia polnego albo zastosować, tworząc kaskadową palisadę, tralki betonowe lub paliki drewniane.
