Jakie są rodzaje ścian zewnętrznych w domach jednorodzinnych?
Ściany domów można budować niemal z każdego dostępnego materiału, czyli drewna, gliny, słomy, kamienia, cegły, betonu itd. Wybór technologii również jest duży – ściany szkieletowe, prefabrykowane, masywne, murowane itp. Jednak w naszym kraju około 90% domów jednorodzinnych ma murowane ściany zewnętrzne jedno-, dwu- lub trójwarstwowe.
Za ścianami murowanymi przemawia również to, że jest to technologia powszechnie znana, stosunkowo łatwa do wykonania i co ważne nadzorowania. Poza tym dość tania oraz odporna na błędy, o które nietrudno przy niskim poziomie wykonawstwa.
Ściany jednowarstwowe
To przegrody, z których można budować domy mieszkalne zgodne z obowiązującymi przepisami. Pomimo tego są popularne z uwagi na szybkość wykonania. Jednak te nowoczesne technologie wymagają od wykonawców sporej wiedzy. Z tego względu ważne jest przestrzeganie wszystkich zaleceń producentów, aby nie doprowadzić do powstania mostków termicznych, pękania ścian lub tynków.
Ściany jednowarstwowe grubości 36–50 cm najczęściej muruje się z bloczków betonu komórkowego (odmiany 400) lub pustaków ceramicznych (poryzowanych).
Elementy łączy się na pióro i wpust, dlatego nie wymagają stosowania spoin pionowych. Do murowania używa się zapraw klejowych lub ciepłochronnych.
Ściany jednowarstwowe wykonywane są również z bloczków keramzytobetonowych grubości zaledwie 31–36 cm wypełnionych odpowiednio wyprofilowaną wkładką styropianową. Dzięki temu mają współczynnik przenikania ciepła U=0,19 (W/m2·K). Murowane są tylko na spoiny poziome, a pionowe wypełnia się sznurem poliuretanowym lub pianką montażową zapewniając szczelność i ciągłość termoizolacji. Łączna grubość styropianu wynosi około 15 cm. Pogrubiona wewnętrzna ścianka umożliwia wieszanie urządzeń instalacyjnych, półek, czy szafek w dowolnym miejscu.
Na dodatek odznaczają się dobrą akumulacyjnością cieplną oraz izolacyjnością akustyczną. Są trwałe i odporne na żywioły, przy tym łatwe do wykonania (przy stosowaniu elementów systemowych – narożnych, okiennych, nadprożowych, wieńcowych).
Ściany dwuwarstwowe – metoda lekka sucha
Przegrody te swoją budową bardzo przypominają ściany trójwarstwowe. Mają podobną grubość i parametry techniczne. Wprawdzie nie są tak wytrzymałe, trwałe i odporne na żywioły, ale równie dobre pod względem termicznym oraz akustycznym. Poza tym, łatwiejsze do wykonania i ewentualnej naprawy, tańsze oraz równie efektowne. Niestety również wykonuje się je stosunkowo rzadko z uwagi na pracochłonność poprawnego wykonania warstwy elewacyjnej. Wewnętrzną warstwę nośną stanowi mur grubości 24–29 cm wznoszony z takich samych materiałów, jak w przegrodach trójwarstwowych. Warstwę izolacyjną, także wykonuje się z płyt półtwardej wełny mineralnej o łącznej grubości 15–25 cm. Układa się ją w dwóch wzajemnie prostopadłych warstwach pomiędzy drewnianymi listwami rusztu dystansowego. Dzięki temu ograniczone są liniowe mostki termiczne. Termoizolację osłania się wysokoparoprzepuszczalną folią przeciwwiatrową, oraz chroni przed zawilgoceniem szczeliną wentylacyjną szerokości 3 cm. Warstwę osłonową i wykończeniową najczęściej stanowią deski wykonane z różnych gatunków drewna lub siding winylowy. Jednak może to być również sklejka wodoodporna, blacha trapezowa i inne lekkie materiały osłonowe.
Ściany dwuwarstwowe – metoda lekka mokra
To obecnie najczęściej stosowany rodzaj ścian zewnętrznych pomimo, że swoimi właściwościami ustępują ścianom trójwarstwowym. Jednak są przynajmniej równie ciepłe (stosuje się je nawet w domach pasywnych), a za to nieco tańsze i cieńsze (42–52 cm). Trzeba jednak zdawać sobie sprawę, że charakteryzują się gorszą izolacyjnością akustyczną, odpornością na uszkodzenia mechaniczne i żywioły. Poza tym nie są paroprzepuszczalne, ani tak efektowne, jak ściany trójwarstwowe.
Wewnętrzną warstwę nośną grubości 24–25 cm można murować z takich samych materiałów, jak w ścianach trójwarstwowych. Jednak częściej stosuje się nowocześniejsze materiały łączone na pióro i wpust. Wykonywanie tylko spoin poziomych znacznie ułatwia i przyspiesza prace murarskie. Warstwę termoizolacyjną grubości 12–20 cm najczęściej wykonuje się z płyt styropianowych o gęstości min. 15 kg/m3 (rzadko z droższej wełny mineralnej). Zabezpiecza się je siatką z włókna szklanego i tynkiem cienkowarstwowym.
Ściany trójwarstwowe
Przegrody te uznawane są za najlepsze, ponieważ w bardzo dużym stopniu spełniają wszystkie kryteria stawiane ścianom zewnętrznym. Są wytrzymałe, trwałe, odporne na żywioły, charakteryzują się bardzo dobrą izolacyjnością termiczną, a zwłaszcza akustyczną, Poza tym są paroprzepuszczalne i często bardzo efektowne. Nie są jednak powszechnie stosowane z uwagi na dość skomplikowane wykonawstwo (wymagające dużej staranności), stosunkowo dużą szerokość 43–62 cm oraz wysoki koszt, ale tylko, gdy warstwa zewnętrzna wykonana jest z cegieł klinkierowych.
Wewnętrzną warstwę nośną grubości 18–20 cm najczęściej muruje się na zaprawę cementowo-wapienną z pustaków ceramicznych lub keramzytobetonowych, bloczków betonu komórkowego (o ciężarze 600–800 kg/m3) oraz wapienno-piaskowych
Warstwę środkową tworzy izolacja termiczna grubości 12–25 cm wykonywana głównie z wełny mineralnej o gęstości min. 60 kg/m3. Jej koniecznym uzupełnieniem jest szczelina wentylacyjna o szerokości min. 3 cm. Dzięki temu zapewniony jest optymalny bo naturalny poziom wilgotności przegrody.
Warstwę zewnętrzną grubości 8–12 cm muruje się z cegieł klinkierowych, wapienno-piaskowych, betonowych lub ceramicznych pełnych (najczęściej otynkowanych). Łączy się ją z warstwą nośną za pomocą specjalnych kotew. Dzięki temu powstaje bardzo wytrzymały ustrój przestrzenny o znakomitych właściwościach technicznych.
fot. Grupa Silikaty
