Zanim przystąpimy do prac, zastanówmy się, jak zaaranżować tę nawierzchnię, by była funkcjonalna, estetyczna i współgrała z otoczeniem domu. Podjazd to inwestycja na lata, warto więc poświęcić nieco uwagi na jego zaplanowanie. Projekt zwykle otrzymuje się za darmo w firmie, w której dokonuje się zakupu kostki. Dokumentacja taka usprawnia prace, szczególnie gdy inwestor decyduje się na samodzielne ich wykonanie. Architekt powinien uwzględnić w niej bowiem przebieg rur czy kabli pod nawierzchnią. Dzięki temu na etapie przygotowywania podbudowy nie zapomnimy o wykonaniu w odpowiednich miejscach wykopów pod instalację elektryczną, kanalizacyjną lub odwadniającą.
Projekt musi też określać poziom i spadek nawierzchni, z uwzględnieniem jej otoczenia (powinna znajdować się nieco powyżej poziomu gruntu, ale jeśli sąsiaduje z trawnikiem – na równi z nim, by nie utrudniać pracy kosiarką). Spadek zaś kształtuje się tak, by woda nie spływała w kierunku ściany domu. Nie można też zapomnieć o tym, że podjazd ma zapewniać swobodne manewrowanie. Jego szerokość zaplanujmy zatem na co najmniej 3 m.
Od czego zacząć prace? Budowa nawierzchni zawsze wymaga przygotowań, bo kostek, betonu ani płyt nigdy nie układa się bezpośrednio na ziemi. Ponadto, aby wytrzymywała duże obciążenia, jej podbudowa musi być bardzo solidnie wykonana (w związku z tym prace najlepiej powierzyć profesjonalistom).
Utwardzanie każdego podjazdu rozpoczyna się od wytyczenia jego granic za pomocą linki. Z zaznaczonego obszaru najpierw usuwa się żyzną ziemię, a następnie wykonuje wykop – ręcznie lub za pomocą spycharko-ładowarki. Żyzne podłoże przyda się podczas sadzenia roślin na działce, a to z głębszych warstw – do modelowania terenu (nie będzie trzeba go wywozić). Po wyrównaniu i ubiciu zagęszczarką dna wykopu, na ławie z gęstego betonu osadza się obrzeża (mogą wystawać ponad powierzchnię podjazdu lub być na równi z nią). Po związaniu betonu, krawężniki od zewnątrz obsypuje się ziemią, a od środka – materiałem podbudowy. Potem układa się poszczególne warstwy nawierzchni – zależne od jej typu.
Małgorzata Kolmus
fot. Libet
