Czy ktoś samodzielnie robił żywiczną posadzkę w garażu? Patrząc na instrukcje w necie, nie jest to jakieś skomplikowane.
Stare przysłowie mówi, że nie święci garnki lepią, więc i posadzkę żywiczną w garażu da się wykonać samodzielnie. Nie jest to jednak aż tak proste, jak mogłoby się wydawać. A do filmików w internecie lepiej podchodzić z rezerwą - co innego taki, przygotowany przez producenta materiału, a co innego nakręcony przez pana, który żywicę kładł pierwszy raz. Jest z siebie zadowolony, chce się pochwalić w sieci, ale nie ustrzegł się błędów, które sprawią, że epoksydowa posadzka odejdzie razem ze świeżą warstwą cementowej szpachli, na której ją ułożył.
Niektóre firmy wykonawcze piszą, że wykonanie posadzki z żywicy to skomplikowany proces, w którym znaczenie mają właściwe proporcje dwuskładnikowych mas i temperatura. I że bez odpowiedniej wiedzy trudno taką posadzkę zrobić samemu. Nie dajmy się jednak zwariować - producenci sprzedają składniki żywicy w osobnych wiaderkach, wystarczy je zmieszać. Do prac nie potrzeba specjalistycznych narzędzi, sama robota nie różni się zbytnio od malowania wałkiem. Trudniejsze może okazać się przygotowanie podłoża, jeśli betonową wylewkę trzeba będzie szlifować mechanicznie.
Posadzka żywiczna jest jednolita, czyli pozbawiona fug, dzięki czemu łatwo utrzymać ją w czystości. Co ma szczególne znaczenie w garażu, do którego wjeżdżamy samochodem, często bardzo brudnym. Z auta na podłogę kapie woda i błoto, zimą z solą, którą posypywane są jezdnie. Nawet przy dobrej pogodzie koła nanoszą piasek. Zdarza się, że wycieknie olej, czy płyn z chłodnicy. Posadzka żywiczna nie chłonie zanieczyszczeń, taką bezspoinową łatwiej wyczyścić.
Poza tym posadzki żywiczne charakteryzuje wysoka wytrzymałość (są odporne na ścieranie i uszkodzenia mechaniczne) oraz odporność na środki chemiczne (paliwo, oleje, kwasy, rozpuszczalniki). Mają właściwości antyelektrostatyczne - nie przyciągają kurzu. Mogą być antypoślizgowe. Są estetyczne, dostępne w różnych kolorach, ich powierzchnia może być wykończona z połyskiem, albo matowa.
Nie są jednak rozwiązaniem tanim. W zależności od rodzaju kosztują od stu kilkudziesięciu do kilkuset zł/m2.
Do wyboru mamy posadzki epoksydowe, poliuretanowe, akrylowe i poliestrowe (zależnie od zastosowanych żywic). W garażach przeważnie wykonuje się epoksydowe albo poliuretanowe.
Posadzki epoksydowe są tańsze, na ogół sprzedawane jako dwuskładnikowe. Składnikiem podstawowym jest żywica epoksydowa (z pigmentami, dodatkami uszlachetniającymi, wypełniaczami), drugim utwardzacz aminowy. Żywica epoksydowa tworzy twardą powłokę o dużej odporności na środki chemiczne i wytrzymałości mechanicznej. Nie jest jednak odporna na promieniowanie UV, dlatego odradza się jej stosowanie na zewnątrz. W pomieszczeniach nasłonecznionych, żeby uchronić posadzkę przed utratą koloru, nakłada się na nią dodatkową warstwę lakieru.
Posadzki poliuretanowe są elastyczne i odporne na promieniowanie UV, dlatego używa się ich również na zewnątrz, np. na tarasach. Występują jako matowe, półmatowe i z połyskiem, w sprzedaży jako produkty jedno- lub dwuskładnikowe. Są mniej podatne na zarysowania i droższe od epoksydowych. Na rynku znajdziemy też żywice epoksydowo-poliuretanowe.
Posadzki metakrylowe charakteryzuje bardzo krótki czas wiązania, na każdą warstwę 1-2 godziny. Po dwóch godzinach od ułożenia ostatniej warstwy można użytkować podłogę. Dla porównania, każda warstwa posadzki epoksydowej schnie i utwardza się kilkanaście do 24 godzin.
Powłoki żywiczne są wodo- i paroszczelne, i w przypadku posadzki, szczególnie do garażu, to niewątpliwie zaleta. Z tego samego powodu betonowy podkład musi być dobrze wysuszony i zabezpieczony przed wnikaniem wilgoci od spodu. W przeciwnym razie para wodna z wylewki spowoduje łuszczenie się powłoki. Maksymalna wilgotność podłoża, na które zostanie naniesiona posadzka żywiczna to 4%. Dlatego żywica, naniesiona przez bohatera filmu z internetu, wspomnianego na początku, na świeżą cementową wylewkę, odejdzie razem z nią.
Posadzki żywiczne nakłada się na podłoża równe, czyste, stabilne i odpylone. Producenci zalecają, by zeszlifować nierówności, skuć luźne elementy, ubytki wypełnić zaprawami naprawczymi. Całość koniecznie dokładnie odkurzyć.
Podkład betonowy powinien być wykonany z betonu klasy przynajmniej C16/20 (dawniej B20), z zatopioną siatką przeciwprężną. Jego powierzchnia ma być zatarta na gładko, najlepiej za pomocą zacieraczek mechanicznych.
Powłoki z żywicy nakładane są jako cienkowarstwowe (0,5-1 mm) lub grubowarstwowe (1-5 mm). Do grubości warstwy dobiera się techniki aplikacji - wałek, pędzel, pacę, natrysk hydrodynamiczny.
Z reguły żywica nakładana jest w 2 lub 3 warstwach. Po wyczyszczeniu podłoża, taśmą malarską okleja się ściany, aby wyznaczyć wysokość cokołu. Przygotowanie żywicy epoksydowej do nakładania polega na połączeniu dwóch składników i ich wymieszaniu. Z mieszaniem nie należy przesadzać, żeby za bardzo nie napowietrzyć masy.
Najpierw uzupełnia się pęknięcia i rysy w wylewce. Potem na całą podłogę i ściany do wysokości cokołu (10-15 cm) nakłada pierwszą, czyli gruntującą warstwę żywicy. Styk ściany i podłogi gruntujemy małym wałkiem, resztę dużym na teleskopowym drążku. Temperatura powietrza zalecana przy prowadzeniu tych prac to 20-25°C. Z nakładaniem warstwy zasadniczej trzeba poczekać do wyschnięcia gruntu, zgodnie z instrukcją producenta.
Wiele posadzek żywicznych ma antypoślizgową fakturę skórki pomarańczowej. Ten efekt można wzmocnić, dodając między pierwszą i drugą warstwą żywicy posypkę z piasku kwarcowego. Nadmiar niezwiązanego kruszywa usuwa się przed nałożeniem kolejnej warstwy.
Żeby posadzka zyskała na urodzie, warstwę zasadniczą można posypać tzw. chipsami, czyli kolorowymi płatkami z tworzywa sztucznego. Po wyschnięciu tak ozdobionej posadzki trzeba ją zabezpieczyć warstwą transparentnego lakieru.
Janusz Werner
Skomentuj
