Remont ścian wewnętrznych - wyburzanie i odnawianie
Remont ścian wewnętrznych - wyburzanie i odnawianie
Odnowienie ścian zależy od stopnia zaawansowania remontu w domu. Jeżeli wymieniana jest instalacja elektryczna i będzie się na nowo prowadzić przewody, konieczne jest kucie bruzd i ich zaszpachlowanie, wyrównanie powierzchni całych ścian i pomalowanie. Czasem przegrody działowe stawia się w innym miejscu (te niepotrzebne usuwa) i wtedy powinno się je otynkować, tak jak w nowym budynku. W najmniej pracochłonnej wersji remontu, ściany się myje i przykrywa farbami, tapetami lub innymi dekoracyjnymi okładzinami. W łazience i w kuchni przykleja się nowe płytki.
Joanna Dąbrowska
Data publikacji: 2021-12-14
Data aktualizacji: 2021-12-14
Jeżeli remont wnętrza domu ma obejmować zmianę rozmieszczenia ścian działowych, część z nich trzeba wyburzyć i postawić nowe, a dopiero potem wnętrza wykończyć. Chociaż samo wyburzenie takich przegród nie jest skomplikowane, najlepiej wynająć do tego fachowców, bo prace należy prowadzić według właściwej kolejności, by nie nastąpiło ich zawalenie się.
Jeśli natomiast remont ma polegać jedynie na naprawie ubytków po kołkach i odmalowaniu ścian lub udekorowaniu ich tapetą, można to zrobić samodzielnie, postępując zgodnie z instrukcją producentów tych wyrobów. Można też obejrzeć filmy instruktażowe w Internecie - pokazujące, jak dane prace wykonać, bądź poradzić się użytkowników sieci, np. na forum.budujemydom.pl.
Zabezpieczanie pomieszczeń
W przypadku wszystkich robót, wnętrza, w których są prowadzone, oczywiście, trzeba oddzielić od reszty w taki sposób, aby pył i kurz nie rozprzestrzeniały się po całym domu. Wejścia do sąsiednich zaś powinno się szczelnie okleić folią budowlaną.
Z pokoju należy wynieść meble, odłączyć instalację elektryczną (i wodną w łazience i w kuchni) oraz zabezpieczyć posadzkę grubą tekturą i deskami lub płytami drewnopochodnymi (w przypadku wyburzania ścian). Upadające kawałki muru mogą bowiem uszkodzić niechronioną posadzkę.
Wywiezienie gruzu
Trzeba też pamiętać, że przy remoncie, a zwłaszcza przy wyburzaniu przegród, powstaje dużo pyłu i gruzu - z ceglanego muru długości 4 m (ok. 10 m2) to nawet 1500-2500 kg gruzu. Powinno się zamówić kontener na odpady tego typu. Firma przywozi na posesję metalowy kontener o pojemności od 5 do aż 36 m3 i zostawia go na określoną liczbę dni (najczęściej na tydzień), po czym zabiera napełniony gruzem i wywozi na właściwe wysypisko śmieci. Przy remontach domów jednorodzinnych najczęściej zamawia się kontener 7 m3, co kosztuje ok. 800 zł.
Wynajęcie kontenera to najwygodniejszy sposób na pozbycie się dużej ilości gruzu. Kontener o pojemności 7 m3 kosztuje ok. 800 zł. (fot. klin.waw.pl)
Jeżeli chcemy zaoszczędzić, powinniśmy rozejrzeć się po okolicy, sprawdzić ogłoszenia w Internecie. Można bowiem znaleźć chętnych, którzy przyjmą gruz bezpłatnie, np. do wyrównania posesji, utwardzenia drogi, i odbiorą go samodzielnie (jeśli mają przyczepkę).
Żeby usnąć gruz z pomieszczenia, na krawędzi okna montuje się zsuwnię z desek lub - przy pracy na wyższej kondygnacji - zsyp segmentowy (można go wynająć w firmie zajmującej się wypożyczaniem sprzętu budowlanego), pod którym ustawia się kontener. Aby ograniczyć pylenie podczas zsuwania gruzu, dobrze jest zwilżyć go wodą, np. opryskiwaczem ogrodowym.
Zanim jednak zaczniemy w głowie zmieniać aranżację przestrzeni, należy poradzić się konstruktora bądź architekta i upewnić się, czy przeszkadzające nam ściany można będzie rozebrać, a tam, gdzie chcemy postawić nowe - będzie to realne. Fachowiec sprawdzi, czy jest to przegroda działowa (typowa ma najczęściej 6,5-12 cm grubości), która nie przenosi żadnych obciążeń od konstrukcji budynku, czy nośna. W drugim przypadku, niezbędne będzie zastąpienie jej podciągiem lub zastosowanie odpowiednich podpór, bo w całości rozebrać można tylko ścianę działową.
W razie konieczności odtworzenia instalacji przebiegającej w usuniętej przegrodzie, można wykorzystać bruzdy (w posadzce, suficie i w sąsiednich ścianach) powstałe po jej zburzeniu albo - jeśli ich głębokość nie będzie wystarczająca - pogłębić je i poprowadzić w nich nowe przewody elektryczne i rury.
Choć samo wyburzenie ściany nie jest skomplikowane, najlepiej wynająć do tego fachowców, bo prace trzeba prowadzić według właściwej kolejności, by nie doprowadzić do zawalenia się ściany. (fot. Archiwum BD)
Aby zamaskować ślady po zdemontowanej ścianie, trzeba wypełnić bruzdy na sąsiednich ścianach i suficie oraz uzupełnić pokrycie podłogowe (jeśli cała posadzka nie będzie wymieniana). Jeżeli uskok w tynku nie przekracza 1 cm, można go wyrównać gładzią gipsową (nakładaną małymi porcjami) lub tynkarską. Jeżeli mimo to ściana jest nierówna, najlepiej zastosować gładź na całej powierzchni ścian i sufitu. W miejscu szerokich bruzd można zamontować belki drewniane albo utworzyć cienki filar. Uzupełnienie posadzki po usuniętej ścianie działowej nie będzie trudne, gdy w obu częściach na jednakowym poziomie ułożono identyczną posadzkę, np. panele. Wystarczy je dopasować i umocować listwami progowymi.
Tynkowanie renowacyjne
Takie prace wykonuje się tam, gdzie tynk odpada i trzeba go skuć. Jeżeli dotyczy to tylko fragmentu ściany, użyta zaprawa powinna mieć podobną strukturę do starej.
Tynk cementowo-wapienny stosuje się głównie wtedy, gdy ma być nakładany na niewielką powierzchnię albo musi być odporny na wilgoć (np. w łazienkach, kuchniach, pralniach). Przed jego zaaplikowaniem warto utworzyć warstwę kontaktową ze specjalnej emulsji, lub zagruntować podłoże. Przed wykorzystaniem gotowych, suchych mieszanek tynkarskich, po rozrobieniu ich wodą nie trzeba robić tzw. obrzutki, gdyż mają dobrą przyczepność i na zagruntowanych ścianach można z nich formować pojedynczą warstwę.
Tynk gipsowy umożliwia uzyskanie gładszej powierzchni i szybciej schnie, ale nadaje się do stosowania tylko w pomieszczeniach suchych. Przed jego nałożeniem, metalowe elementy powinno się zabezpieczyć (np. farbą), bo przy kontakcie z gipsem mogą ulec korozji.
Jeżeli planowanym wykończeniem ścian będzie farba, to oba rodzaje tynku zaciera się na gładko, natomiast jeśli płytki - na ostro, zwiększy się przyczepność kleju.
Do odnawiania oraz wyrównywania zawilgoconych murów - szczególnie w wilgotnych pomieszczeniach, jak łazienki, pralnie - można zastosować tynk renowacyjny. (fot. Baumit)
Wykonanie suchego tynku
Znacznie szybciej i łatwiej jest przykryć złej jakości, nierówny tynk płytami gipsowo-kartonowymi mocowanymi do stelaża. Nie trzeba wówczas skuwać starej zaprawy, a pod płytami można poprowadzić nowe przewody instalacyjne.
Rozwiązanie takie zmniejsza nieco pomieszczenie (konstrukcja ma szerokość 5-7 cm), ale umożliwia wyciszenie albo ocieplenie przegrody. Ściankę maskującą wykonuje się z systemowych elementów do suchej zabudowy płytami g-k. Przy remontach najczęściej stosowane są profile typu CD oraz uchwyty mocujące - tzw. ES-y (te pierwsze rozmieszcza się co 60 cm, przykręcając je do uchwytów w rozstawieniu pionowym co ok. 50 cm). Natomiast stelaż ścianki instalacyjnej powstaje z profili UW i CW z przytwierdzeniem do podłogi i sufitu. Łączenia płyt maskuje się taśmą, masą szpachlową i szlifuje. Gotową ścianę maluje się na wybrany kolor.
Nierówności i pęknięcia tynku można zniwelować za pomocą masy szpachlowej. (fot. Fermacell)
Likwidowanie pęknięć tynku i płyt g-k
Jeżeli nie trzeba usuwać całego tynku, miejscowo naprawia się pęknięcia, nierówności i ślady po kołkach. Aby zlikwidować szczelinę w tej warstwie, należy ją poszerzyć i pogłębić, by zapewnić lepsze zakotwienie masy wypełniającej. Może to być zaprawa gipsowa z drobnym kruszywem, nakładana na zwilżone podłoże. Miejsce naprawy będzie widoczne, jeśli tynk ma ziarnistą strukturę, a użyte wypełnienie nie. Oczywiście, problem zniknie, gdy na całą powierzchnię naciągniemy gładź.
Pęknięcia na łączeniach płyt gipsowo-kartonowych można wypełnić akrylem, ale lepiej wzmocnić miejsca styku taśmą zbrojącą. Aby nie powstało zgrubienie, starą warstwę szpachli wyrównującej trzeba zeszlifować, wykorzystać taśmę i zaszpachlować szerokim pasem wzdłuż łączenia elementów.
Jeżeli stary tynk odpada, trzeba go skuć i nałożyć nowy, najwygodniej zrobić to za pomocą agregatu. (fot. Baumit)
Wygładzanie ścian za pomocą gładzi
Takie produkty stosuje się do wyrównywania całych powierzchni ścian. Użycie odpowiedniej mieszanki jest niezbędne w domach remontowanych, w których chcemy wyrównać i wygładzić ściany.
Najpopularniejsze i najchętniej wybierane są gładzie gipsowe. Bardzo łatwo się je aplikuje, co usprawnia pracę. Ponadto relatywnie wolno schną, przez dłuższy czas udaje się więc korygowanie ich powierzchni. Dzięki nim można uzyskać idealnie gładką ścianę i sufit. Nie są jednak odporne na wilgoć. Nadają się do tylko w pomieszczeniach suchych. Nakładać i poddawać obróbce najłatwiej produkty polimerowe. Można z nich uformować wyjątkowo gładką powierzchnię. Nadają się do stosowania także we wnętrzach o podwyższonej wilgotności - kuchni, łazience, pralni. Produkty te aplikuje się ręcznie pacą lub maszynowo agregatem. W drugim przypadku, robi się to dużo szybciej, zwłaszcza gdy wykańcza się duże powierzchnie.
Z tego punktu widzenia lepsze są wyroby przeznaczone do wykorzystywania na mokro, przy których nie jest konieczne pracochłonne szlifowanie, które generuje bardzo dużo trudnego do usunięcia pyłu. Szczególnie w remontowanych domach warto zwrócić na to uwagę. Szlifowanie wykonuje się po wyschnięciu utworzonej warstwy, operując packą z drobnoziarnistym papierem ściernym. Bezwzględnie powinno się stosować zabezpieczenie przed wdychaniem pyłu w postaci maski oraz chronić oczy okularami - zwłaszcza przy pracy w rejonie sufitu. Przed malowaniem ścianę trzeba odkurzyć i zagruntować, aby farba lepiej do niej przylegała.
Każda gładź ma określoną przez producenta minimalną i maksymalną grubość warstwy, jaką należy uformować. Najczęściej to 0,1-5 mm. Podczas wyboru preparatu, powinno się też zwrócić uwagę na maksymalną dopuszczalną wielkość pojedynczych ubytków. Standard to 3 mm wgłębienia, lecz można także kupić wyroby polecane do uzupełnienia 20-, a nawet 30-milimetrowych nierówności.
Wykańczanie ściany gładzią gipsową
Gruntowanie podłoża. Preparat gruntujący nanosi się na powierzchnię ściany za pomocą pędzla. (fot. Knauf)
Przygotowanie zaprawy. Gładzie w postaci sypkiej mieszanki trzeba rozrobić wodą w proporcjach podanych na opakowaniu. (fot. Knauf)
Aplikacja. Zaprawę nakłada się za pomocą nierdzewnej pacy. Liczba warstw oraz ich grubość zależy od wskazań producenta, a także stanu podłoża i efektu, jaki chcemy uzyskać. (fot. Knauf)
Wygładzenie powierzchni. Najczęściej suchą powierzchnię ściany lub sufitu szlifuje się pacą z drobnym papierem ściernym. Ze względu na dużą ilość pyłu, konieczne jest używanie maski i okularów ochronnych. (fot. Knauf)
Malowanie
Przed pomalowaniem odnawianych ścian trzeba je odpowiednio przygotować.
Powłoki malarskie, które się łuszczą, pękają bądź nie nadają się jako podkład kolejnych warstw, powinno się usunąć.
Stosowane dawniej (w starych budynkach) farby mineralne (wapienne, klejowe) po namoczeniu można łatwo zeskrobać szpachelką. Powierzchnię należy najpierw zwilżyć wodą z dodatkiem płynu do naczyń albo specjalnego preparatu, pozostawić na 5-10 minut i po zmięknięciu powłoki - usunąć ją szpachelką trzymaną pod niewielkim kątem. Jeżeli farba była grubo nałożona lub po nawilżeniu zbyt szybko wyschła, czynność trzeba powtórzyć.
Więcej pracy będzie wymagało usunięcie wielowarstwowych powłok emulsyjnych - niska nasiąkliwość utrudnia ich namoczenie i odspojenie. Mechaniczne usuwanie przy użyciu papieru ściernego i szlifierki często powoduje uszkodzenie tynku.
Powłoki, które dobrze trzymają się podłoża i są równe, wystarczy umyć wodą z detergentem. Emulsje gęste, przeznaczone do jednokrotnego malowania, nanosi się przy pomocy wałka (rozprowadza się nim farbę równomiernie, bez smug, w odróżnieniu od korzystania z pędzla). Rzadsze, przewidziane do dwukrotnego malowania, można nakładać wałkiem i pędzlem. Ale, ze względu na kapanie i rozchlapywanie, trudniej je zaaplikować. Najpierw maluje się sufity, potem ściany, zaczynając od góry.
Przed malowaniem ścian na inny kolor niż sufit dobrze jest oddzielić te dwie powierzchnie taśmą malarską. (fot. Jedynka)
Sufit i ściany najwygodniej malować za pomocą wałka na teleskopowej rączce (fot. z lewej: Jedynka) lub przy wykorzystaniu drabiny (fot. z prawej: Krause).
Tapetowanie
Przed położeniem nowych tapet, stare najlepiej usunąć. Wyroby przytwierdzone wodorozcieńczalnym klejem dość łatwo zerwać po nawilżeniu wodą - za pomocą pędzla, gąbki bądź spryskiwacza. Tapety papierowe dobrze przepuszczają wodę, więc namoczone bez problemu oderwą się od ściany. Winylowe (z wodoszczelną powłoką) przed nawilżeniem trzeba ponacinać (np. kolczastym wałkiem), aby ciecz mogła przeniknąć do kleju.
Powłokę łuszczącej się farby lub zaprawy klejowej powinno się zeskrobać do surowego tynku i wyrównać ścianę gładzią gipsową na całej powierzchni.
Jeżeli podłoże jest równe i pomalowane farbą emulsyjną, wystarczy zmyć ścianę wodą z detergentem i zagruntować roztworem kleju do tapet.
Stare tapety przed odklejeniem należy zwilżyć wodą za pomocą pędzla, gąbki bądź spryskiwacza. (fot. Fotolia)
Wersję papierową należy nasączyć klejem przed ułożeniem - aplikuje się go na jej spodnią stronę i przytwierdza bryty dopiero po pewnym czasie. Po kilku minutach taki pas przykłada się do ściany, szczotką tapeciarską albo raklą, ruchami od środka elementu do jego brzegów, równomiernie przyciska tapetę i usuwa wilgotną gąbką nadmiar wypływającego kleju. Po przyczepieniu jej na całej długości - obcina się nadmiar wyrobu nożykiem prowadzonym przy metalowym liniale.
Tapet na flizelinie nie trzeba wcześniej nasączać klejem - można go nakładać bezpośrednio na ścianę przy użyciu wałka, pokrywając pas ściany o szerokości nieco większej niż szerokość tapety. Kleju nie wolno stosować na zapas - aplikuje się go bezpośrednio przed przyłożeniem elementu i nie może do tego czasu przeschnąć.
Bryty tapety przykleja się, zaczynając od sufitu. Te na fizelinie przed przyklejeniem zwija się od dołu wzorem do środka i sukcesywnie rozwija w miarę przyczepiania. Przed przyłożeniem do ściany odwija się ok. 0,5 m, co umożliwi ustawienie brytu w linii styku z sąsiednim pasem. (fot. Fotolia)
Układanie płytek
W zależności od planowanego miejsca na płytki, należy sprawdzić, czy tynk lub okładzina trzyma się podłoża, czy powierzchnię ściany jest równa, czy trzeba będzie usunąć pokrycie, odsłaniając surowy mur.
Słabe płytki dość łatwo usunąć przy pomocy młotka murarskiego i szerokiego przecinaka. Można też użyć młotowiertarki z funkcją kucia, wyposażoną w szerokie dłuto. Podczas pracy powstaje dużo pyłu - powinno się więc zwilżać przegrodę.
Kafelki ceramiczne usuwa się łącznie z klejem, jeśli łatwo odchodzi. Dawniej glazurę mocowano na plackach cementu - jeżeli po jej zerwaniu w podłożu pozostają wgłębienia, przed przystąpieniem do dalszych prac trzeba je wypełnić zaprawą wyrównującą.
Jeżeli stare pytki dobrze trzymają się ściany, można na nie przykleić nowe. Wystarczy dokładnie je umyć i zagruntować specjalnym preparatem. Następnie można przystąpić do klejenia nowej okładziny przy użyciu zapraw klejących, które gwarantują dobry rozpływ i są odporne na odkształcenia. (fot. Ceresit)
Przyklejanie płytek na ścianie zaczynamy od ustalenia poziomu bazowego, którym może być podłoga bądź listwa startowa, zamocowana na wymaganej wysokości. Zaprawę klejową aplikuje się gładką stroną pacy, następnie rozprowadza stroną zębatą, usytuowaną po kątem ok. 75° do podłoża. Do warstwy kleju przykłada się płytkę, lekko ją dociskając. Poziomnicą sprawdza się pionowe ustawienie lica elementu, a łatą równe położenie względem pasa kierunkowego - korygując je przez dociśnięcie płytki.
W ten sam sposób mocuje się kolejne kafelki w pasie poziomym, wstawiając krzyżyki dystansowe lub specjalne systemy ułatwiające zachowanie równych odległości między elementami. Po 1-2 dniach gumową raklą wypełnia się spoiny między płytkami.
Płytki mocuje się na klej, nanosząc go na całą ich powierzchnię. (fot. Baumit)
Usuwanie trudnych plam i zagrzybień
Standardowe farby do ścian nie przykryją zacieków i plam, np. po sadzy, rdzy. Służą do tego farby izolujące. Utworzoną z nich matową powłokę po wyschnięciu maluje się dowolną farbą ścienną, uzyskując jednolitą powierzchnię. Takie wyroby można też wykorzystać jako ostateczną warstwę w miejscach narażonych na zabrudzenie i wilgoć.
W przypadku plam i wykwitów świadczących o zaatakowaniu ściany przez grzyby pleśniowe, trzeba użyć innych produktów, lecz najpierw należy usunąć przyczynę ich wystąpienia (zlikwidować mostki termiczne, przecieki, niesprawności wentylacji), obniżyć wilgotności powietrza w pomieszczeniach i wysuszyć przegrody. Dopiero potem twardą szczotką z wodą z dodatkiem środka zawierającego związki chloru (mają silne działanie dezynfekujące) szoruje się ścianę. Po spłukaniu i całkowitym wyschnięciu powierzchni, nanosi się preparat grzybobójczy - przynajmniej dwukrotnie, aby dobrze wniknął. Po wyschnięciu taką ścianę można pomalować.
Jeżeli zagrzybienie przenika tynk (kruszy się on i ma zmienioną barwę), wówczas powinno się go skuć w obszarze przynajmniej o 50 cm większym od zaatakowanego miejsca i zdezynfekować, postępując w opisany wcześniej sposób. Do wyrównania przegrody używa się systemowego tynku renowacyjnego, np. gipsowego, który ułatwia odprowadzanie wilgoci ze ściany.
Nowa ściana działowa - murowana z bloczków betonu komórkowego
Wymurowanie ściany działowej w nowym miejscu zaczyna się od wyznaczenia trasy jej przebiegu. Bloczki o grubości 10 lub 12 cm muruje się na piankę poliuretanową, układając kolejne elementy na mijankę. Gotową przegrodę wykańcza się tynkiem i maluje. (fot. T. Rybarczyk)
Nowa ściana działowa - szkieletowa z płyt gipsowo-kartonowych
Prace zaczynamy od wytyczenia przebiegu ściany - na stropie za pomocą sznurka, a na przylegających ścianach przy użyciu poziomnicy. Profile obwodowe przytwierdza się do stropów i przylegających ścian wkrętami. Ustawia się pionowe słupki konstrukcyjne co 60 cm i przykręca do nich płyty g-k. Pomiędzy profilami układa się maty wełny mineralnej. Mocuje się płyty z drugiej strony stelaża. Łączenia elementów maskuje się taśmą i masą szpachlową i szlifuje. Gotową przegrodę maluje się na wybrany kolor. (fot. Knauf)
W prasie budowlano-wnętrzarskiej od początku drogi zawodowej. W miesięczniku „Budujemy Dom” pracuję od kilkunastu lat. Moja ulubiona tematyka to architektura i aranżacja wnętrz. Śledzę trendy i nowości rynkowe. Cenię sobie kontakt z naturą. Kocham jazdę na nartach i pływanie kajakiem. W wolnym czasie spełniam marzenia podróżnicze - bliskie i dalekie.
Skomentuj
