Kupiliśmy duże, gresowe płytki. Glazurnik chce je kleić klejem żelowym. Co to za klej i czy jego użycie to dobry pomysł?
Tak, kleje żelowe przeznaczone są właśnie do mocowania dużych płytek, nawet w rozmiarze XXL.
Generalnie, dobierając klej do płytek, które zostaną ułożone w domu, należy wziąć pod uwagę:
Od prawidłowego doboru kleju zależy, czy okładzina będzie dobrze trzymała się podłoża, czy nie będzie pękać, czy się nie przebarwi.
Duże formaty płytek są dziś rzeczywiście modne. Najpopularniejsze rozmiary to 60 × 60 i 30 × 60 cm, ale mamy też płytki XXL - 150 × 150, czy nawet 150 × 300 cm. Mogą być tak duże, że do pokrycia całej ściany w łazience wystarczy jedna lub dwie. Wielkoformatowe płyty często imitują beton, albo kamień, np. marmur. Świetnie wyglądają, lecz z punktu widzenia glazurnika, to najtrudniejszy do przytwierdzenia rodzaj okładziny. Zwykle są grube (8-10 mm) i ciężkie.
Stosowany do nich klej powinien szybko łączyć je z podłożem i utrzymywać w ustalonej pozycji, tak żeby płytka nie przesunęła się, nim wyschnie zaprawa. Powierzchnia pod okładziną musi być nim wypełniona bardzo dokładnie, aby nie zostały puste przestrzenie. Co zapobiegnie odpadaniu płytek i ich pękaniu w wyniku naprężeń powodowanych pracą budynku, czy upadku ciężkiego przedmiotu.
Kleje żelowe powstają na bazie cementu - to sucha mieszanka szarego lub białego cementu, wypełniaczy mineralnych, polimerów, modyfikatorów. Ich najistotniejszym składnikiem jest aktywny krzemian żelujący, poprawiający trwałość cementu i właściwości robocze produktu.
Charakteryzuje je bardzo dobra przyczepność, łatwo się je rozprowadza. Można nimi przyklejać płytki dużych rozmiarów na ścianach i podłogach, także z ogrzewaniem podłogowym. Na wszelkich podłożach, również trudnych (płyty OSB, płyty gipsowo-kartonowe, przy klejeniu płytka na płytkę). Można je stosować zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz budynków.
Suchą zaprawę, żeby była gotowa do użytku, należy w odpowiedniej proporcji wymieszać z wodą. W zależności od ilości zastosowanej wody, można uzyskać klej o różnej konsystencji – standardowej, półpłynnej, płynnej. Przy najmniejszej ilości wody, uzyskujemy masę o zerowym spływie, przeznaczoną do układania płytek od góry, bez ich podparcia (standardowo zaczyna się od dołu). Dodając największą, przewidzianą przez producenta ilość wody, otrzymamy klej rozpływny, który bardzo dobrze wypełnia przestrzeń pod płytkami, co ma szczególne znaczenie przy dużych formatach. Jednocześnie, dzięki właściwościom klejów żelowych, płytka nie zapada się w nich, nie ma tu efektu jej wciągania.
Przy klejeniu popularnych płytek, imitujących marmur carrara i calacatta (i naturalnego kamienia w odcieniach bieli), należy stosować białe zaprawy, na bazie białego cementu. Na powierzchni okładziny nie pojawią się wtedy nieestetyczne przebarwienia.
Zasadniczo trzeba pamiętać, że klej do gresu, płytek wielkoformatowych, kamienia ma mieć większą przyczepność. Do białego marmuru wybieramy te na bazie białego cementu. Do klejenia płytek od góry - o zmniejszonym spływie. Na ogrzewanie podłogowe odpowiednie są kleje elastyczne. Na zewnątrz mrozoodporne, a jak inwestorowi się śpieszy - szybkowiążące.
O właściwościach każdego kleju informuje jego oznaczenie, zgodne z europejską normą PN-EN-12 004.
Do klejenia płytek używa się zwykle zapraw cementowych.
C1 oznacza, że produkt spełnia wymagania stawiane klejowym zaprawom cienkowarstwowym. C2, że można go używać nie tylko na typowych podłożach budowlanych, ale również na tych trudniejszych (np. na starych okładzinach, lastryko).
Dalej mogą pojawić się kolejne litery.
F oznacza zaprawy szybkowiążące, E - zaprawy o wydłużonym czasie otwartym. To znaczy, że glazurnik może nanieść klej od razu na większą powierzchnię i układać na niej płytki nawet po 30 minutach.
T to zaprawa tiksotropowa, czyli o zmniejszonym spływie. Płytki nie obsuwają się podczas klejenia.
S1 i S2 informuje o odkształcalności kleju. Czyli podatności utwardzonej zaprawy na deformację w wyniku napięć powstających między płytką i podłożem. Kleje odkształcalne powinny dobrze przenosić naprężenia, pojawiające się w układzie podłoże - klej - płytka, wywołane temperaturą, siłą zginającą itp. Przy S1 dopuszczalne odkształcenie zawiera się między 2,5 i 5 mm, natomiast odnośnie klejów S2 wynosi przynajmniej 5 mm.
Spójrzmy zatem na oznaczenie jednego z klejów żelowych - C2TES1. Dowiemy się z niego, że to zaprawa cementowa, do stosowania także na trudnych podłożach (C2), o zmniejszonym spływie (T) i wydłużonym czasie otwartym (E). Odkształcalna, o dopuszczalnym odkształceniu do 5 mm.
Janusz Werner
Skomentuj
