Powierzchnia tarasu narażona jest na bezpośrednie oddziaływanie warunków atmosferycznych, opady, zaleganie śniegu, nagrzewanie do ponad +60°C latem i ochładzanie niekiedy poniżej -20°C zimą. Dlatego nawet na prawidłowo wykonanym tarasie po upływie kilkunastu lat mogą pojawić się mniejsze lub większe uszkodzenia.Najczęściej uszkodzeniu ulega wierzchnie pokrycie, ale mogą też wystąpić zniszczenia konstrukcji...
Powierzchnia tarasu narażona jest na bezpośrednie oddziaływanie warunków atmosferycznych, opady, zaleganie śniegu, nagrzewanie do ponad +60°C latem i ochładzanie niekiedy poniżej -20°C zimą. Dlatego nawet na prawidłowo wykonanym tarasie po upływie kilkunastu lat mogą pojawić się mniejsze lub większe uszkodzenia.
Najczęściej uszkodzeniu ulega wierzchnie pokrycie, ale mogą też wystąpić zniszczenia konstrukcji lub przerwanie izolacji przeciwwilgociowej. Tarasy budowane są jako ziemne – płyta tarasowa spoczywa na wzniesieniu ukształtowanym na gruncie i otoczona jest murkiem oraz jako konstrukcje oparte na ścianach bądź filarach, przykrywające powierzchnie ogrzewane lub nieogrzewane. Zakres prac remontowych obejmuje najczęściej naprawę nie tylko samego pokrycia, ale również systemu odprowadzania wody, a gdy taras przecieka – również jego uszczelnienie.
Najczęściej podłoga tarasu pokryta jest płytkami ceramicznymi lub szlifowaną warstwą lastrika. Zwłaszcza pokrycia z płytek ulegają zniszczeniu, przede wszystkim na skutek zamarzania wody, która dostaje się pod nie. Objawy uszkodzenia powierzchni oraz ich przyczyny można sklasyfikować następująco:
pęknięcia lastrika – mogą być spowodowane niestabilną konstrukcją płyty tarasowej bądź jej oparcia. Mogą również powstać w wyniku braku dostatecznej dylatacji pokrycia;
pęknięcia płytek – przebiegające przez wiele płytek i tworzące jedną linię wskazują, podobnie jak przy pęknięciu lastrika, na uszkodzenie konstrukcji tarasu. Natomiast nieukierunkowane rysy na pojedynczych płytkach świadczą o ich uszkodzeniu w wyniku nadmiernych naprężeń spowodowanych brakiem dylatacji lub zbyt wąskimi spoinami między płytkami;
kruszenie się płytek – typowy objaw wskazujący na ułożenie pokrycia z materiału o niskiej mrozoodporności. Nasiąknięte wodą płytki przy spadku temperatury poniżej 0°C zamarzają, a zawarta w ich porach woda zwiększa swoją objętość, doprowadzając po kilku cyklach zamarzania i rozmarzania do zniszczenia ich struktury;
odpadanie płytek – tu również przyczyną jest zamarzająca woda, która przenikając przez fugi pod pokrycie doprowadza do odspojenia się płytek od podłoża. Proces ten może obejmować nie tylko warstwę mocującą płytki, ale również betonowe podłoże, jeżeli nie zostało zabezpieczone przed wnikaniem tam wody.
Od czego zacząć
Istotne znaczenie dla trwałości tarasu ma możliwość szybkiego odprowadzenia wody z jego powierzchni, a więc ukształtowanie spadku 1,5-2%. Pozwala to na samoczynny spływ wody w kierunku krawędzi tarasu, co zapobiega utrzymywaniu się kałuż, które w razie zamarznięcia przyspieszają jego niszczenie. Jeżeli na naprawianym tarasie nie ma dostatecznego pochylenia, to przede wszystkim należy je ukształtować w warstwie pod izolacją przeciwwilgociową. Z reguły wymaga to zdjęcia warstw znajdujących się na konstrukcji płyty tarasowej. Jeżeli na powierzchni tarasu planujemy ułożenie ocieplenia, przede wszystkim musimy ustalić, czy dodatkowe warstwy nie spowodują takiego podwyższenia jego poziomu, że dolna krawędź drzwi prowadzących na taras znajdzie się poniżej jego powierzchni. Ponieważ ocieplenie, łącznie z warstwami pokryciowymi, ma grubość ponad 15 cm, najczęściej konieczne będzie usunięcie wszystkich istniej ących warstw lub wykonanie ocieplenia od środka pomieszczenia. Natomiast przecieki przez podłogę tarasu nie zawsze wymagają usunięcia pokrycia i ułożenia nowej izolacji. Przy dobrym stanie posadzki można położyć na niej specjalną izolację podpłytkową i do niej przykleić nowe pokrycie. Również pojedyncze pęknięcia niekiedy udaje się zlikwidować przez wypełnienie ich zaprawą montażową.
