Kominek z płaszczem wodnym działa dokładnie tak samo jak kocioł grzewczy na paliwo stałe, ma jedynie ładniejszą „obudowę”. Nośnikiem ciepła jest woda, którą można podłączyć do instalacji c.o., i w ten sposób, grzejnikami ogrzewać dom.
|
| Kominek z miedzianą wężownicą (fot. Spartherm) |
Wkład kominkowy z płaszczem wodnym zewnętrznie nie różni od innych modeli. Tajemnica jego działania tkwi w budowie korpusu – ma on dwie ścianki, pomiędzy którymi przepływa woda. Płaszcz wodny otula cały korpus i odbiera ciepło z paleniska, ogrzewając w ten sposób wodę znajdującą się w nim. Gorąca woda kierowana jest do instalacji, a potem do grzejników.
A jeżeli w górnej części korpusu zostanie dodatkowo zamontowana specjalna wężownica, którą będzie przepływać woda, kominek ogrzeje jeszcze wodę do mycia, czyli uzyskamy c.w.u.. Ale poza sezonem grzewczym konieczne będzie podgrzewanie jej przez inne źródła ciepła, np. wbudowane w zasobnik grzałki elektryczne. Krążenie wody w instalacji wymuszają pompy obiegowe, dlatego taki kominek wymaga podłączenia do energii elektrycznej.
Najlepszy i najmniej awaryjny będzie wkład z solidnym i grubym korpusem. Cieńsze ścianki mają bowiem skłonność do rozszczelniania się pod wpływem ciągłego nagrzewania się i stygnięcia. A w przypadku systemu, gdzie w obiegu jest woda, szczelność jest jego podstawą. Pracą kominka z płaszczem wodnym można sterować ręcznie lub automatycznie.
W tej pierwszej opcji reguluje się tylko intensywność spalania, czyli zmniejsza lub zwiększa ilość dopływającego do kominka powietrza. Z automatyką systemu będziemy mieli do czynienia, gdy przy pompie obiegowej zainstalowany zostanie termostat. Po osiągnięciu przez wodę w płaszczu zadanej temperatury, pompa włączy się automatycznie i przetransportuje ciepłą wodę do instalacji i grzejników. Pompa wyłączy się, gdy woda będzie miała za niską temperaturę.
|
| Kominek z płaszczem wodnym po zabudowaniu jest praktycznie nie do odróżnienia od kominka z dystrybucją gorącego powietrza (fot. TiM Kominki) |
Niezależnie od tego na jaki kominek się zdecydujemy, warto pamiętać, że trzeba mu zapewnić odpowiednio dużo świeżego powietrza. Nie może bowiem dojść do sytuacji, w której proces spalania pochłonie cały jego „zapas”, bo gdy go będzie za mało, kominek będzie źle pracował. W nowo budowanym domu, najlepszym rozwiązaniem będzie wykonanie specjalnego kanału nawiewnego o przekroju 200 cm².
Kanał może być wykonany z blachy, aluminium bądź PVC. Doprowadzi on powietrze w pobliże kominka. Najważniejszymi elementami kanału są: przepustnica (która reguluje dopływ powietrza) oraz kratki wentylacyjne zabezpieczające przed inwazjami owadów, ptaków lub gryzoni. Kominki dobrze jest sytuować przy ścianie zewnętrznej, gdyż wtedy wystarczy przekuć się przez nią i wmontować wpusty oraz kratki wentylacyjne.
Wybierając wkład należy dobrać jego moc do wielkości przestrzeni, którą chcemy ogrzać. Powinna wynosić co najmniej 100-150 W na każdy m² ogrzewanej powierzchni. Żeby korzystanie z kominka nie było zbyt uciążliwe, czas palenia bez uzupełniania opału powinien wystarczyć na min. 8 godzin od załadowania pełnego paleniska. Niestety, rzadko udaje się to osiągnąć, czas spalania zależy bowiem w dużej mierze od rodzaju drewna i stopnia jego wysuszenia.
Gdy do kominka wrzucimy drewno mokre, to duża część energii z procesu spalania będzie stracona na odparowanie wody w nim zawartej. Poza tym, powstała w ten sposób spora ilość pary wodnej powoduje powstawanie dymu, osadzanie się sadzy na szybach i w kominie. Na pewno nie wpłynie to na ograniczenie częstotliwości dokładania drewna do kominka.
Średnie zużycie drewna w czasie palenia – przy mocy nominalnej 7 kW – nie powinno przekraczać 2,5 kg/godz. Ale w kominku można też palić brykietami drzewnymi lub peletami.
|
| Kominek z płaszczem wodnym (fot. Lechma) |
Sam wkład to nie wszystko, trzeba jakoś ukryć kominkową instalację. Ponieważ kominki z płaszczem wodnym mają bardziej rozbudowaną konstrukcję (m.in. rury do wody i otwarte naczynie wzbiorcze) wymagają masywniejszej obudowy, zajmują też więcej miejsca. Niezależnie od wielkości każdy kominek można obudować dowolnie, dopasowując formę i styl obudowy do frontu wkładu i stylu całego wnętrza.
Wkład z płaszczem wodnym należy obłożyć wełną mineralną z warstwą folii aluminiowej, która zmniejszy ewentualne straty ciepła i zabezpieczy obudowę przed wysoką temperaturą. Bezwzględnie materiały użyte do obudowy kominka muszą być niepalne.
Najczęściej wykorzystuje się cegły klinkierowe, granit, marmur, piaskowiec, kamienie naturalne, kafle ceramiczne oraz płyty gipsowo-kartonowe o podwyższonej odporności ogniowej.
4
