|
W ogrodzie za domem bujnie kwitnące rośliny, eleganckie ścieżki. A jednocześnie z samego frontu straszy szara, wielka płaszczyzna podjazdu. A przecież urządzenie ogrodu sporo kosztowało. Co zrobić, żeby efekt był naprawdę ekstra? Ułożenie kostki brukowej to ostatni etap tworzenia ogrodowych traktów. Na początku musi być sporo planowania i przemyśleń. Od tego zależy chociażby ilość potrzebnych kostek i innych materiałów niezbędnych do wykonania nawierzchni. Żeby zaś efekt był zadowalający, potrzeba też nieco wiedzy. Choćby takiej, że ścieżka od furtki wcale nie musi być taka sama, jak ta w ogrodzie. Ale zacznijmy od początku.
Trzeba mieć zasady
Wprawdzie we własnym ogrodzie to my mamy czuć się dobrze. Zatem od nas zależy jego rozplanowanie. Realizujemy własne wizje, a wszelkie kanony wydają się być mniej ważne. Ale może warto się do nich zastosować?
W drodze do domu
Furtka powinna być połączona z drzwiami wejściowymi prostą, możliwie szeroką ścieżką. Przy czym dobrze jest zadbać, by przynajmniej kolorem pasowała do stopni. Również od bramy do garażu powinien prowadzić wygodny, jak najkrótszy podjazd. Oba trakty mogą być całkowicie rozdzielone pasem zieleni lub przy domu połączone przejściem. Materiał, z którego są wykonane powinien być taki sam, ale może się różnić np. kolorem czy kształtem oraz układem elementów.
Kostki, którymi wyłożone będą ścieżki mogą być cieńsze od tych na podjeździe, ponieważ muszą przenosić znacznie mniejsze obciążenia. Jednak żadne z nich nie mogą być śliskie.
Ogrodowe kąciki
O ile ścieżka od ulicy do domu powinna być jak najkrótsza, o tyle w ogrodzie taka zasada nie obowiązuje.
Owszem, jeśli lubimy geometrię i „spokojny” wygląd otoczenia, proste ścieżki mogą być oczekiwanym rozwiązaniem. Jednak dróżki kręte lepiej wtapiają się w ogród i łatwiej pozwalają wydzielić jego poszczególne części. A w mniej uczęszczanych miejscach możemy sobie pozwolić na luźno ułożone większe elementy – nawet z kostek brukowych można zrobić takie mini-podesty.
Niezależnie jednak od przebiegu, ścieżki powinny prowadzić do różnych części ogrodu i sensownie go dzielić.
Najpierw – co
Wiele jest materiałów, z których można zrobić nawierzchnie w ogrodzie. Poczynając od mniej trwałych, jak żwir czy kora, poprzez elementy z drewna, na praktycznie niezniszczalnych, jak granit czy bazalt kończąc. Jednak od lat rekordy popularności bije betonowa kostka brukowa. A jej powodzenie prowokuje producentów do wynajdowania coraz to nowych kolorów i kształtów.
Dlaczego kostka?
Niewielkie wymiarowo elementy ułatwiają przesiąkanie wody przez nawierzchnię. Jeśli ścieżka musi przebiegać nad instalacjami, w razie awarii łatwo rozebrać jej fragment, a następnie ułożyć ponownie. Beton daje się łatwo ciąć szlifierką kątową, co ułatwia dopasowanie skrajnych elementów. Ten zabieg nie jest jednak konieczny, jeśli sięgniemy po elementy tzw. połówkowe.
Wytwarzana w fabryce kostka jest mrozoodporna i ma odpowiednio szorstką powierzchnię, dzięki czemu po zwilżeniu nie jest śliska.
W miejscach, gdzie jest szczególnie istotne sprawne odprowadzanie wody z nawierzchni można ułożyć szczególny rodzaj kostek – z betonu porowatego. Pory powstają w wyniku dodania do betonu kruszywa o dużym uziarnieniu. Takie kostki działają więc jak filtr.
Dobrze wykonana i utrzymana nawierzchnia z kostki betonowej jest bardzo trwała – może wytrzymać nawet 50 lat.
Ważne warstwy
Są dwa rodzaje kostki brukowej. Kostka dwuwarstwowa składa się z warstwy konstrukcyjnej i wykończeniowej. Ta pierwsza, nośna, z betonu z dodatkiem żwiru, odpowiada za wytrzymałość. Druga, o grubości 5-8 mm, z udziałem drobniejszego kruszywa, nadaje kostce fakturę i jednocześnie decyduje o wytrzymałości na ścieranie. Jednowarstwowa jest wytwarzana w całości z jednego rodzaju betonu, przez co jest mniej estetyczna.
Kostki są wytwarzane w technologii wibrowania i prasowania masy betonowej, w dwóch klasach, odpowiadających wytrzymałości na ściskanie: klasa „35” – 35 MPa i klasa „50” – 50 MPa. W otoczeniu domu jednorodzinnego wystarczą te delikatniejsze.
„Surowa” kostka jest szara; barwienie sprawia, że jest bardziej atrakcyjna wizualnie, a możliwości jej wykorzystania znacznie wzrastają. Obecnie jest możliwe zamówienie kostek w niemal dowolnym kolorze, ale warto wiedzieć, że najlepiej przyjmowanymi przez beton są czerń, czerwień i brąz. Kostki barwione powierzchniowo mają najczęściej mniej intensywne kolory.
Dodanie pigmentu tylko do warstwy wierzchniej zmniejsza co prawda jego zużycie, a zatem cenę wyrobu, ale też powoduje, że głębsze uszkodzenia, sięgające do szarego rdzenia kostki są bardzo widoczne. Niestety, nie da się ich usunąć, ale przecież wymiana elementu jest łatwa...
Są również produkowane kostki z dodatkiem bazaltu – jedno- i dwuwarstwowe. Kruszywo kamienne może być dodane tylko do warstwy wierzchniej lub do całego surowca. kostki mogą być barwione na wiele kolorów. Są bardziej trwałe od czysto betonowych i mają wygląd upodabniający je do bruku kamiennego.
Od kształtu do koloru
W sprzedaży jest kilka kształtów kostek brukowych, przy czym u niektórych producentów mają one różne nazwy. Z niektórych, operując różnymi kolorami elementów, można układać wzory wyglądające jak wielowymiarowe. Z kolei z innych – rozety.
Górne krawędzie elementów mogą być równe lub fazowane. Pierwsze pozwalają na ułożenie bardzo równej nawierzchni, drugie lepiej odprowadzają wodę. Na bocznych krawędziach kostki mogą mieć występy dystansowe, co ułatwia zachowanie równych odstępów w trakcie układania nawierzchni oraz także ułatwia odpływ wody.
Górna powierzchnia kostki zazwyczaj jest gładka, ale może mieć też różne faktury. Płukana – ze świeżego betonu wymywany jest zaczyn cementowy, przez co odsłaniane są ziarna kruszywa. Śrutowana – kostki są ostrzeliwane śrutem o średnicy do 1 mm, co nadaje im fakturę przełamanej skały. Postarzana – nadaje się jej wygląd starych kamieni. Żeby go uzyskać, kostki zrzuca się z pewnej wysokości lub poddaje obróbce w specjalnym bębnie – tzw. młynie. Hanna Czerska Ciąg dalszy artykułu w formacie pdf: |
Pobierz wersję pdf: Kałużom stop!
