Jakie zalety mają tynki gipsowe?
(fot. Dulux) |
Do pokrywania ścian wykonanych z tradycyjnych materiałów – cegieł i pustaków ceramicznych, drobnowymiarowych elementów betonowych, bloczków z betonu komórkowego i silikatów murowanych na zwykłą spoinę – stosowane są tynki pocienione o średniej grubości 10–15 mm. Producenci oferują kilka odmian tych tynków, różniących się twardością powierzchni, preferowanym sposobem jej wykończenia (zacierana, filcowana, strukturyzowana lub zaciągana). Czas ich wiązania z reguły przekracza 3 godziny, co ułatwia organizację prowadzonych robót.
Ze względu na duże zużycie masy tynkarskiej (średnio 12 kg/m2), na większe budowy materiał dostarczany jest w firmowych silosach współpracujących z podajnikami pneumatycznymi transportującymi suchą zaprawę do agregatów tynkarskich. Przy mniejszym zakresie robót wykorzystuje się zaprawy workowane, przystosowane do ręcznego mieszania i nanoszenia.
Co to są suche tynki?
Suche tynki w postaci płyt gipsowo-kartonowych znane są już od kilkudziesięciu lat, ale dopiero dzisiaj cieszą się dużą popularnością, jako materiał do wykańczania ścian. Ich dużą zaletą jest praktycznie wyeliminowanie mokrych robót wykończeniowych i możliwość użytkowania pomieszczeń już po kilku dniach od ich ułożenia.
W domach mieszkalnych płyty te mogą być stosowane właściwie we wszystkich pomieszczeniach, ale w łazience czy kuchni należy montować odmiany wodoodporne. Po zamocowaniu i zaszpachlowaniu spoin uzyskuje się równą i bardzo gładką powierzchnię nadającą się do malowania, tapetowania lub ułożenia płytek ceramicznych.
Dodatkową zaletą płyt g-k jest możliwość wykonywania z nich ekranów maskujących bruzdy i kanały instalacyjne, o wyglądzie nieodbiegającym od reszty ściany.
Jaką wielkość mają płyty g-k i czym się różnią?
Standardowe płyty g-k mają grubość 12,5 mm i szerokość 1200 mm, a ich długość wynosi 2000–3000 mm. Produkowane są w czterech odmianach – zwykłe o oznaczeniu GKB, wodoodporne (GKBI), ognioodporne (GKF) oraz ognio- i wodoodporne (GKFI).Płyty zwykłe można montować w pomieszczeniach, w których wilgotność powietrza nie przekracza 70%, natomiast wodoodporne nadają się tam, gdzie okresowo wilgotność jest większa, ale nie będą narażone na trwałe zawilgocenie (np. w łazienkach, kuchniach)
Ciąg dalszy artykułu w papierowej wersji ABC 2012.