Tego typu konstrukcja musi być oparta na solidnych podstawach. Może to być betonowa płyta, ale znacznie tańsze będzie wykonanie z tego materiału jedynie punktowych podpór (o przekroju np. 20 × 20 cm) lub wykorzystanie bloczków fundamentowych.
Elementy te lokuje się na równym podłożu, co 1–1,5 m. Na nich, za pomocą kotew lub kątowników, montuje się drewniane legary o przekroju dostosowanym do obciążenia tarasu.
Uwaga! Ponieważ drewno w zetknięciu z wilgotnym betonem ulega biologicznej korozji, oba materiały należy rozdzielić papą (można ją też zastąpić metalowymi łącznikami w kształcie litery „U”).
Deski umocuje się do legarów – za pomocą wkrętów ze stali nierdzewnej bądź łączników typu click – wzdłuż spadku, aby spływała po nich woda opadowa.
Ich maksymalna szerokość to 15 cm – szersze łatwiej się wypaczą. Odprowadzaniu wody z powierzchni i poprawieniu wentylacji służy też zachowanie między deskami szczelin o szerokości 0,5–1 cm.
opracowanie: redakcja IRBJ
źródło zdjęcia: JAF Polska